Cando morre alguén novo, a vida semella inxusta.Se esa persoa é a túa nai e ti es un neno, choras ata ficar sen bágoas.
O 20 de outubro de 1971 e á idade de 32 anos, morreu María Rosario.
O 19 deste mes celébrase na Arxentina o Día da Nai.
O meu agasallo é a miña lembranza e unha rosa, como as que lle din cando a tiven viva.
hermoso homenaje...
ResponderEliminarmuak!!
Vaia, fermoso post, hermosísimas fotos, entrañables palabras. Non engado mais, emocióname túa homenaxe á túa nai.
ResponderEliminar(ademais...eu nacín un 20 de outubro...)
Bicos!
Hay que recordar, siempre...
ResponderEliminarUn post moi bonito, tés sorte de conservar esos retratos.....
ResponderEliminarXa sei ata que punto é importante para ti esta data, e ti xa sabes que me encanta esa foto de abaixo.
ResponderEliminarSe miro as de cando era nena, vexo a cariña da miña sobriña.
Chuchos
...pero María Rosario xermolou no teu peito e agora, 37 anos despois, sigue provocando dulzura e recibindo rosas.
ResponderEliminarUnha aperta fraternal, Antón
Es cierto, la muerte es muy injusta y más todavía para alguien tan joven. Ella seguro que estaría muy orgullosa con este homenaje de cariño y con esa flor, al menos a mí me gustaría que mi hijo me lo hiciese.
ResponderEliminarAunque mi nombre en el blog es Irene, en realidad me llamo igual que ella María Rosario.
Moitos bicos, Antón.
Un cálido abrazo,no sabes cómo te entiendo!
ResponderEliminarGcc.
É verdade que é unha inxustiza quedar sen a mornura duha nai cando se é neno. Non hai posibilidade de substituíla con nada nin con ninguén. É unha dor que sanga moito tempo.
ResponderEliminarVexo que seue viva en ti e nas túas lembranzas e que a dor aínda que vai diminuíndo, permanece arrecantada no cerne da alma.
Esta homenaxe é fermosa e necesaria, son un agasallo e unha terapia a un tempo.
Unha aperta para toda a familia, Marisa.
Busto, agora somos dous en Cuspe de pita, comparto o blog con Antón de Muros, un amigo que desde fai anos é un irmán para min. Foi el quen escribiu esta homenaxe a súa nai, María Rosario :-))
ResponderEliminarEntendo que nestes primeiros tempos o cambio no blog vos traia un pouco desconcertados e provoque algún despiste :-)
Veremos como o podemos solucionar ;-)
Apertas para ti e os teus :-))
Se a túa nai le esta mensaxe seguro que sorrí e se felicita de ter un fillo tan amoroso.
ResponderEliminarMe gusta mucho ver fotografías, pero sobre todo cuando son de hace tiempo, en blanco y negro. Muy bonito este post.
ResponderEliminarSaludos.
emocionoume.
ResponderEliminarestiven un anaquiño mirandolle para os ollos, para os traxes, para o peiteado...
de nena bonita e espilida a muller plena e ter que marchar e deixar meniños...
ay.
que fermosa lembranza. beijos para as mamás e para vós.
ResponderEliminarEstou segura que túa nai recibiu esa rosa :-)
ResponderEliminarFermosas palabras.
Bicos.
Seguro que esa mensaxe tan fermosa chegou o seu destino.
ResponderEliminarMil bicos.
fermosísimo,é moi importante que aínda que nós falten as persoas non muden os sentimentos abonados polos recordos...
ResponderEliminareu tamén boto de menos a miña nai.
UNha nai é o millor domundo. Apertas
ResponderEliminarXa ves Anton
ResponderEliminarEu cada vez mais estou rabioso contra a vida, porque ela mesma significa a morte....E o fin, o definitivo, dende que nacemos.
Por eso cando leo o escoito falar de morte digna....
Sintoo pero para mi non hai morte dignoa, todo nela e inxusto, cruel, miresable e indigno. A dunha nai, xa non digo nada...e ainda mais ter que decir adeus, de neno. Que cruel.
ANA: muchas gracias. Otro beso para ti.
ResponderEliminarCRIS: moitas grazas polas túas palabras. Bicos.
PEDRO: la memoria es la condición de nuestra mismidad. Un abrazo.
VECA: gustanme moito as fotos. Son as testemuñas da nosa historia.
CUSPE: ti sabes moito, grazas.
CHOUSA: outra aperta forte para ti :-)
IRENE: Gracias por pasar por Cuspe de Pita y dejar tus palabras.
GCC: gracias por el abrazo. Lo recibo y te lo retribuyo :-)
BUSTO.AGOLADA: grazas por deixar os teus comentarios.
Xa sabes, no blog escribe Marisa ou Antón. Tes que ollar quen fai cada entrada ;-)
PAIDELEO: grazas compañeiro. Unha aperta.
MARÍA: a mi también me gustan las fotos antiguas. Si son de nuestros ancestros, mucho mejor :-)
Saludos.
ZELTIA: ola. Vexo que a entrada chegou ata o teu corazón.
Grazas pola túa visita.
LM: grazas polos saúdos :-)
ESTEIRANA: ola!!! que boa sorpresa!
Un bico e saúdos á familia :-)
ANAIDOTRASNO: 1001 bicos para ti aínda que non saiba quen es ;-)
VERMELLA: entendo o que sintes. Grazas por deixar as túas verbas.
SUSOLISTA: xa o creo, o mellor! Apertas para ti.
LATORREDELOSSUEÑOS ESMERALDA: a morte está sempre á beira do camiño, mais non podemos deixar de camiñar...
Unha aperta.
Grazas a TOD@S :-)
Antón.