martes, 21 de octubre de 2008

Semáforo

Unha nova versión daquel semáforo da Chousa da Alcandra que todos, seguro, lembrades :-)

















SEMÁFORO


Arañeiras de soños
colgan do semáforo
no que hoxe me deteño.

O verde do mofo
que nos trouxo o tempo
a min e a ti.

Amarelo caduco
das cousas
que xa non son o que eran.

E vermello escuro
dese sangue antigo,
no que eu te levaba,
e xa... non te levo.


A foto do mofo atopeina aquí: http://peleteiro.es/departamentos/biologia/1_BAC/musgo.jpg

As outras son da miña autoría.

18 comentarios:

  1. Semáforos así da gusto deterse neles (ainda que non cruce polo paso de peóns ningunha jabata de andares garbosos e donaire na mirada)!!

    Chuchos en vermello

    ResponderEliminar
  2. verde, amarelo e vermello...
    O que foi xa non é.
    Un tempo novo comeza cando pecha o antigo.

    Unha aperta.

    Antón.

    ResponderEliminar
  3. oooohhhh que bonito... qué colores... la renovación del otoño, es genial!
    besos coloridos

    ResponderEliminar
  4. NO HAY NADA MAS LINDO QUE LOS COLORES DEL OTOÑO ,PORQUE ES UNA GAMA VARIADA DE ELLOS.


    ME ENCANTO LOAS FOTOS

    LILY

    ResponderEliminar
  5. Xa podían ser así tódolos semáforos.
    Fermosas fotos y fermosas verbas.

    ResponderEliminar
  6. Pensei neste semáforo o outro día en Arbo. A falta de árbores de folla caduca están as follas das viñas coa súa variedade de cores tan extensa.

    ResponderEliminar
  7. Hola como estas lindo blog te felicito. Aprovecho la oportunidad para pedirte que me ayudes, necesito difundir un cartel en el cual estoy solicitando apoyo para un grupo de niños por favor visítame http://fotoreportajesec.blogspot.com/

    Saludos cordiales,

    Pocho

    ResponderEliminar
  8. Vou repetir pero tamén penso que é moi orixinal. Un semáforo ben enxebre.

    ResponderEliminar
  9. Gostei do post.
    Lamentavelmente, não sei nem escrever nem falar galego, mas como é irmã gémea do português...
    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  10. que triste o poema, cuspe...
    sempre o é o desamor.
    inda que serrat di que nunca es triste la verdad

    ResponderEliminar
  11. seguro que as cidades iam ser um lugar mais acolhedor se trocassem o ssemaforos por este. beijos

    ResponderEliminar
  12. Maravilloso el poema Cuspe y mejores fotos.
    Fuerte abrazo!

    ResponderEliminar
  13. me gusta el estilo de las fotos me da paz tu blog
    besos

    ResponderEliminar
  14. unhas fotos preciosas, e a letra tamen bicos

    ResponderEliminar
  15. Tócame parar, porque me quedo coa primeira. Semáforo en vermello...

    ResponderEliminar
  16. CAndo eu era rapaz, as veces maxinaba que os semaforos eran como arcos da vella, aos que lle faltaban cores....
    Encantame a tua reflexion, no poema, pero eres xenerosa de mais, ou optimista dabondo.....

    ResponderEliminar

Deixanos a túa opinión.