ahhhhhhh nunca había visto algo así!!!!!! me he quedado.... me he quedado.... sin palabras... qué cosa mas curiosa y bonita... ¿vaya... y dónde se quedó su olor? ´
Precioso Antón... vaya tesoros encuentras... gracias por compartirlos.
Qué imagen más delicada y curiosa!!... No acierto a comprender si la rosa es así o tu has hecho este pequeño truquillo para poderle dedicar el primer párrafo de tu poema. Sea como sea, me ha gustado esta imagen y las justas palabras para poderla admirar tal y como la veo, "con su corazón de tiernas hojas verdes y sin olor" Gracias por este agradable momento. Un abrazo desde Barcelona.
MONTSE: la foto es curiosa, lo admito, pero no hay en ella ningún truquillo de mi parte. Así la encontré y así la retraté. Gracias por venir a Cuspe de Pita. Un abrazo.
CORNELIUS: quedó sin perfume porque su constitución lo impedía... Un abrazo fuerte para vos.
FONSILLEDA: has trazado un buen paralelismo entre rosas y personas ;-) Bicos para ti tamén.
É unha rosa con corazón de nai :-)) Quizá convertiu o seu perfume na vida das folliñas verdes. É fermosa por dentro e por fóra anque lle falte algún dos seus adornos :-)
He paseado por tu patio y no me iba a despedir sin dejar un comentario. Al fin y al cabo los blogs viven de esto. Me parece un lugar digno de seguir siendo paseado por mi retina, así que procedo automáticamente a poner un enlace en mi blog como llave para volver a entrar. Esta foto en concreto me parece maravillosa. Creo que no se debe quedar en una carpeta del ordenador. También me han gustado la de los tonos violáceos de las jacarandás. Seguiremos viéndonos por aquí. Un abrazo desde Huelva.
La rosa blanca
ResponderEliminarAquella rosa blanca tenía su corazón de tiernas hojas verdes.
Aunque hermosa - sus pétalos eran tersos y luminosos - su mayor carencia no escapaba a los ciegos: no tenía perfume.
Antón.
rosa pura!!
ResponderEliminarpreciosa besitos
Así pues, rosa albina y muda...
ResponderEliminarUna rosa siempre es un buen símbolo. Contemplar un detalle cercano a ella, es un verdadero placer.
ResponderEliminarUn abrazo
ahhhhhhh nunca había visto algo así!!!!!! me he quedado.... me he quedado.... sin palabras... qué cosa mas curiosa y bonita... ¿vaya... y dónde se quedó su olor? ´
ResponderEliminarPrecioso Antón... vaya tesoros encuentras... gracias por compartirlos.
BESOS
Qué imagen más delicada y curiosa!!...
ResponderEliminarNo acierto a comprender si la rosa es así o tu has hecho este pequeño truquillo para poderle dedicar el primer párrafo de tu poema.
Sea como sea, me ha gustado esta imagen y las justas palabras para poderla admirar tal y como la veo, "con su corazón de tiernas hojas verdes y sin olor"
Gracias por este agradable momento.
Un abrazo desde Barcelona.
Muy linda la foto y tu descripcion...Rosa sin perfume...¿donde quedó?
ResponderEliminarUn abrazo, amigo.
Pareciera que una rosa sin perfume no es, sin embargo las hay.
ResponderEliminarComo hay personas sin esencias.
Bicos.
ANIÑA: gracias. Un bico :-)
ResponderEliminarPEDRO: "albina y muda", sí señor, has enriquecido el texto.
Gracias.
JAN PUERTA: tienes razón, es un buen símbolo. Gracias por visitarnos.
Un abrazo.
CRIS: hay que estar atentos a lo que nos rodea :-)
Gracias por tu comentario.
Un beso.
MONTSE: la foto es curiosa, lo admito, pero no hay en ella ningún truquillo de mi parte.
ResponderEliminarAsí la encontré y así la retraté.
Gracias por venir a Cuspe de Pita.
Un abrazo.
CORNELIUS: quedó sin perfume porque su constitución lo impedía...
Un abrazo fuerte para vos.
FONSILLEDA: has trazado un buen paralelismo entre rosas y personas ;-)
Bicos para ti tamén.
Somentes con mirar para ela é suficiente para percibir todo o que desprende. Ainda que non sexa aroma.
ResponderEliminarComo sempre, preciosa foto. Saudos.
É unha rosa con corazón de nai :-))
ResponderEliminarQuizá convertiu o seu perfume na vida das folliñas verdes.
É fermosa por dentro e por fóra anque lle falte algún dos seus adornos :-)
Eu tampouco vira nunca algo semellante, e mira que me gustan as rosas e teño visto moitas !
ResponderEliminarHe paseado por tu patio y no me iba a despedir sin dejar un comentario. Al fin y al cabo los blogs viven de esto. Me parece un lugar digno de seguir siendo paseado por mi retina, así que procedo automáticamente a poner un enlace en mi blog como llave para volver a entrar. Esta foto en concreto me parece maravillosa. Creo que no se debe quedar en una carpeta del ordenador. También me han gustado la de los tonos violáceos de las jacarandás. Seguiremos viéndonos por aquí. Un abrazo desde Huelva.
ResponderEliminarBARREIRA: grazas polo comentario.
ResponderEliminarUnha aperta.
CUSPEDEPITA: viches qué rosa tan especial atopei? quizáis tivera corazón de nai, como dixeches ;-)
Chuchos.
ERCANITO: ¡hola! muchas gracias por la visita y por tus comentarios tan amables.
Nos seguimos visitando.
Un abrazo.