martes, 20 de abril de 2010

Luces e sombras



Ao longo dos anos, dinme conta de que cando ti es sombra eu son luz, e cando eu paso por períodos grises ou mouros ahí estás ti, sempre, alumeando as miñas horas difíciles. Teño a sorte de poder contar contigo e tamén de poder estar cando me precisas. ¿Que máis se pode pedir, amigo ?


Tradución en comentarios

Foto: Cuspedepita

21 comentarios:

  1. A lo largo de los años me he dado cuenta de que, cuando tu eres sombra, yo soy luz y cuando yo paso por periodos grises o negros ahí estás tu siempre alumbrando mis horas difíciles. Tengo la suerte de poder contar contigo y también de poder estar cuando me necesitas. ¿Que más se puede pedir, amigo ?

    ResponderEliminar
  2. compensarse esta bien... da mucho equilibrio!
    besitos

    ResponderEliminar
  3. Esa es la esencia de la amistad: Estar para el otro y abrazarlo.

    Saludos

    ResponderEliminar
  4. Fermosa declaración con excelente imaxe elexida. Manexando así de ben as palabras, tés media solución conseguida. A outra media...tela enfrente!

    Un bico

    ResponderEliminar
  5. Para lo bueno y para lo malo, esa es la amistad.
    Muy bonita la toma.
    ¿De donde es?

    ResponderEliminar
  6. Bonita foto.
    Tedes sorte os dous. Non hai nada mellor que poder contar con alguén sen condicións e en calquera momento.
    Sempre.
    Bicos

    ResponderEliminar
  7. Así es: y siempre está la penumbra para encontrarse.

    ResponderEliminar
  8. Cando é así, é cando de verdade funciona a cousa. Compartindo e levantando o ánimo mutuamente.
    E pásache sempre? Que sorte!!

    ResponderEliminar
  9. se puede pedir que si la sombra es de los dos, aún estén juntos!
    Un abrazo

    ResponderEliminar
  10. Nós sentímonos orgullosos de ser os teus amigos. Non che coñezo por fóra é dicir persoalmente pero che coñezo por dentro con estes estupendos comentarios curtos pero que din moito de ti
    Besos
    A.Cris

    ResponderEliminar
  11. De luces e de sombras enchemos os días, alumeando e escurecendo a quen nos escurece e nos ilumina. E dese intercambio de tebras e lumieiras, nace a amizade, única luz que que nos mantén no camiño.

    ResponderEliminar
  12. Buenos días, Cuspedepita:

    Desde que te descubrí no me he perdido una entrada de tu blog.

    Cuando era adolescente y leía los "Cantares gallegos" de Rosalía de Castro, siempre me dolían los versos de Castellana de Castilla:

    ...Castellana de Castilla
    tan bonita e tan fidalga
    mais a quen para ser fera
    ca procedencia lle abasta...

    y los de Castellanos de Castilla:
    ...¡Castellanos de Castilla,
    tendes corazón de aceiro,
    alma como as penas dura,
    e sin entrañas o peito!...

    - Con los años, he comprendido la razón y el sentimiento que le llevaron a escribirlos. Quizás inconscientemente, en su recuerdo, hay algo dentro de mí, que me lleva a tratar de compensar, con mi aprecio, todo lo que encuentro que lleva su auténtico aroma gallego.

    Un abrazo. Gelu

    P.D.: Te pongo un enlace, con la voz de Amancio Prada, cantando unos poemas preciosos de Álvaro Cunqueiro.

    http://www.youtube.com/watch?v=XMnX-t86V6E

    ResponderEliminar
  13. Qué bonito... qué buena manera de complementarse.... felicidades.

    la foto preciosa... ya sabes lo que me gustan los juegos de luces y sombras (personales y en foto, je je)

    bicos

    ResponderEliminar
  14. A amizade, por desgracia, tamén tén os seus momentos de sombras.
    Nada existe puro, perfecto. Así e todo, ter un bo amigo é unha gran sorte.

    Gústame moito a foto.

    ResponderEliminar
  15. vaites, polo que vexo tocou entrada emotiva...

    Cuspe: sígolle debendo unha empanada de berberechos... non esquezo... e voçê??

    Apertiñas!!!

    ResponderEliminar
  16. Ter un bo amigo é ter un tesouro. É un irmán que un pode elixir...

    Unha forte aperta.

    Antón.

    ResponderEliminar
  17. Dicen que quien tiene un amigo tiene un tesoro, y aquí se cumple eso por ambas partes, sois muy afotunados.
    Muy bellas estas luces y sombras de texto e imagen.
    Besos, Cuspedepita.

    ResponderEliminar
  18. Que bonito... que ben o dis, de eso se trata, de ser a luz que alumea nas sombras.
    Bicos enormes

    ResponderEliminar
  19. Ser el primero en acudir al verte hundido, esa es la verdadera amistad.
    Besos

    ResponderEliminar
  20. Me ha gustado mucho tu reflexión sobre la amistad!!
    Y el título de la imagen cuadra a la perfección con el tema!!
    Mucha sensibilidad!!
    Abrazos...Y para Anton, también.

    ResponderEliminar
  21. ¿e que seria das sombras sen luz...e da luz sen a penumbra ....?

    ResponderEliminar

Deixanos a túa opinión.