Preto de Bos Aires, o Río Paraná desemboca no Río da Prata en forma de delta.
O lugar está no Partido de Tigre.
Alí fun cos meus e descansei nunha illa ollando os barquiños.
Cando marchaba atopei a un amigo, Rubén, coa súa muller e a súa filla menor.
Rubén contoume que os seus avós galegos viviron os seus derradeiros anos nunha illa do delta traballando a terra e amosandolle o xeito de ser galego na diáspora...
Agardo que vos gusten as fotos :-)
Apertas.
--
Antón.
Me gustó volveros a leer.
ResponderEliminarUn abrazo.
Muchas gracias por tu visita, Cornelivs.
ResponderEliminarUn abrazo.
Antón.
Sempre é un pracer lerte, Antón.
ResponderEliminar(Por estes lares tamén tivemos rúas de auga, pero de choiva!!!).
Apertas
Hola Antón.... ¡Ya me parecía que era El tigre! Linas fotos, gracias y un abrazo
ResponderEliminar¿Apréndese a ser galego na diáspora? ¿Acostúmbrase un? ¿E cómo se fai?
ResponderEliminarPreciosas as fotos. Dan ganas de visita-lo lugar
Bicos transandinos
Bonitas fotos emáis agora que imos cara o inverno.
ResponderEliminarme han encantado!!!!
ResponderEliminarson preciosas!!
Rios de auga, rios de soños, rios de bàgoas....rios.
ResponderEliminarQuen puidera deixarse levar pola corrente, sen esperar chegar a ningures, so deixarse levar pola corrente...DA vida.
Unha aperta, dendo o outro lado do rio.
Chousa, tampouco lloveu tanto....Non esaxeres...
Por certo, FELICIDADES ainda que con ben de retraso para MArisa, ambolosdous cumprimos case o mesmo dia. Eu o cinco,de octubro e ela o 29-3o de Septbre ¿Si?
Interesante o que contas do avó e a avoa de Rubén.
ResponderEliminarAs fotos dan conta de que é un lugar fermoso e apracible.
Aquí polo de agora deixou de chover de novo e o airiño do nordés comeza a arrefriar o rostro, pero en fin, xa era tempo de que refrescase un pouco este forno. O malo é que vai devecendo a luz día a día.
Saúdos.
¡Venecia en gallego!
ResponderEliminarsoa moi ben iso que contas das vacacións, e a historia do galego gustoume!
ResponderEliminara casa esa perfectamente podería estar en europa.
Fermosas fotos. A min Argentina sempre me atraeu nom só pola súa paisagem senom por aquelo de que media familia marchou para alá, e meio país, e ao final nom esquecerom nunca como ti e teus avós de onde eram.
ResponderEliminarAs vezes penso que é coma umha segunda pátria própia.
Um pracer descobrir o teu blogue!