Moitas son as estatuas ecuestres de José Francisco de San Martín na Arxentina.Hainas tamén noutros países.
Coa miña familia atopamos tódolos veráns unha que está camiño á praia en Mar del Plata
Deixovos dúas vellas fotos que atopei na rede e dúas que tomei eu (nunha podedes ver á nosa filla cando era moi pequena).
Agardo que vos gusten.
Apertas.
Antón.
He de reconocer que las estatuas ecuestres siempre me han dado cierto miedo histórico... No lo digo por estas, claro.
ResponderEliminarGostei das fotos e de ver a tua menona pequenina.
ResponderEliminarBicos
POR FAVOR, arreda as palavras abstrusas da verificação!!!
Non me gustan nada eses homes a cabalo. Semella que dun momento a outro van saltar do pedestal e cargar contra todo o que se move!
ResponderEliminarA foto da nena é unha delicia. Esa si que me gusta!
Saúdos desde Ourense.
Yo también comentaré que me ha gustado mucho conocer a esta niña tan simpática y guapa!!...
ResponderEliminarUn abrazo.
aí san martín sinalando o horizonte...!
ResponderEliminarnunca me gustaron as estatuas equestres, non sei polo que... será que non son de cultura de cabalos...
ou que enriba sempre hai un xeneral... (e a min só me gustan os xenerais dos entroidos da Ulla)
a nena e a emoción de ir á praia no verán en vacacións sí que me parecen para recordar... para facerlle un monumento.
Tedes moita razón: agora vexo que humanicei a entrada coa foto da nosa filla.
ResponderEliminarTanto bronce non era o mellor...
Grazas pola vosa visita :-)
Apertas.
Antón.
Encántanme as fotos, sobre todo unha ¿adiviñas cal ? :-)))
ResponderEliminarResultoume moi interesante ler sobre a vida de San Martin, sempre me gusta mirar detrás do telón e coñecer á persoa, máis ca o personaxe. Creo que ,por exemplo, o seu testamento, ou as máximas para a súa filla dan unha idea de como debeu ser.
Apertas
Quando voltas, amigo?
ResponderEliminarBicos