ata praias sen xente bañadas por ese sol que tan lonxe parece de aquí, arrodeados por esta ola de frío, que deixa as aldeas envolveitas en branco.
a camiseta do neno rebuldeiro, encántame. os rapaces supoño que son fillos teus, antón os sorrisos das suas caras, serán os dos teus ollos ¿ou non?. quere un que medren e despois ó que medraron xa podían volver a medrar cara atrás!
Si, e que curioso resulta andar por esas rutas despois de viaxar case 24 horas entre coche e avións ata Bos Aires e outro día e medio cara o sul e atopar lugares que se chamen Darregueira, Rivadeo, Saavedra, Orense... ¡tan lonxe de Galicia!
As praias ao sul son fermosas, solitarias, como as que nos amosas e salvaxes ¡Quen puidera deixar esta neve e aparecer de repente ahí ! :-)) ¡Mándanos unhas raioliñas de sol, anda! :-)
E noa aqui entre tanto...conxelados, unha trboada tras outra, vento, chuvia, frio e neve... Non somos quen de coller o macuto e as chirucas, e sair a patear un anaco dese mndo ignoto, do que nos falas..... Unha aperta, para ti e un bico a Marisa.
que lonxe chegamos os galegos e que bonito é o mar ...dende aquí, dende acolá....olhes onde olhes...é fermoso!!!! Un segredo para vos cuspe de pita.... o primeiro que fago cando desperto e abrir amodinho a minha fiestra (chova ou faga sol) e olhar un ratinho para o mar.
Bonitas fotos, me están entrando ganas de volver a A Coruña, allí tengo una amiga. Sí que llegaron lejos algunos, Cuspe de pita y tú, por ejemplo. Biquiños para los dos.
¡Qué lejos de Galicia llegaron los gallegos!
ResponderEliminarAntón.
Hasta el fin del mundo, ¿ no es cierto, Antón?
ResponderEliminarAbrazo a ti y a Cuspe de píta
ata praias sen xente bañadas por ese sol que tan lonxe parece de aquí, arrodeados por esta ola de frío, que deixa as aldeas envolveitas en branco.
ResponderEliminara camiseta do neno rebuldeiro, encántame.
os rapaces supoño que son fillos teus, antón
os sorrisos das suas caras, serán os dos teus ollos ¿ou non?.
quere un que medren e despois ó que medraron xa podían volver a medrar cara atrás!
Un enorme abrazo amigos...!
ResponderEliminar...pero Galicia siempre fue dentro de ellos.
ResponderEliminarTen razón Pedro Ojeda. Galiza sempre quedou dentro, e xermolou. Para mostra: vostede, Antón!
ResponderEliminar(Vos na praia e aquí aterecendo coas xeadas e a neve...)
Apertas dende a Chousa
Si, e que curioso resulta andar por esas rutas despois de viaxar case 24 horas entre coche e avións ata Bos Aires e outro día e medio cara o sul e atopar lugares que se chamen Darregueira, Rivadeo, Saavedra, Orense... ¡tan lonxe de Galicia!
ResponderEliminarAs praias ao sul son fermosas, solitarias, como as que nos amosas e salvaxes ¡Quen puidera deixar esta neve e aparecer de repente ahí ! :-))
¡Mándanos unhas raioliñas de sol, anda! :-)
Biquiños
Tan lejos pero tan cerca... A veces, no hay distancias mas que las que nosotros queramos inventar.
ResponderEliminarbesos y feliz año...
Os galegos estamos en todas partes!!! lembra a cación "hay un gallego en la luna".
ResponderEliminarBicos enormes e Feliz ano
Que envexa e que marabilla!!!
ResponderEliminarEsas praias desertas deben ser unha gozada e se están pobladas por galegos, aínda máis.
Apertas
Fermosas fotos. E sí, é ben certo: ¡que lonxe!.
ResponderEliminarBicos para os dous.
decia una cancion que habia uno que estaba en la luna jajajaj
ResponderEliminarbesitos
Zeltia:
ResponderEliminarTes toda a razón. Os rapaces son os meus fillos máis pequenos e a súa ledicia é a miña.
Unha aperta.
Antón.
Myr, zeltia, Cornelivs, Pedro, Chousa, Cuspe, Cris, Victoria, Carlos, fonsilleda, Aniña:
ResponderEliminarGrazas polos comentarios.
Moitos saúdos.
Antón.
E noa aqui entre tanto...conxelados, unha trboada tras outra, vento, chuvia, frio e neve... Non somos quen de coller o macuto e as chirucas, e sair a patear un anaco dese mndo ignoto, do que nos falas.....
ResponderEliminarUnha aperta, para ti e un bico a Marisa.
que lonxe chegamos os galegos e que bonito é o mar ...dende aquí, dende acolá....olhes onde olhes...é fermoso!!!!
ResponderEliminarUn segredo para vos cuspe de pita.... o primeiro que fago cando desperto e abrir amodinho a minha fiestra (chova ou faga sol) e olhar un ratinho para o mar.
Que envexa !.
ResponderEliminarhttp://cornelivs.blogspot.com/2010/01/1-aniversario-del-manifiestro-por-la.html
ResponderEliminarImposible detenerme, amigo. En el enlace de arriba encontrarás mas información.
Cuento contigo.
Gracias por anticipado y un enorme abrazo.
Bonitas fotos, me están entrando ganas de volver a A Coruña, allí tengo una amiga. Sí que llegaron lejos algunos, Cuspe de pita y tú, por ejemplo.
ResponderEliminarBiquiños para los dos.
Aopedofarelo, Vintxu, Paideleo: grazas pola visita :-)
ResponderEliminarAntón.
Irene: Cuspe de Pita vive en Galicia.
ResponderEliminarEl que está lejos soy yo: Antón. ;-)
Bicos.
Antón.