Grumetes en Bos Aires

Non fai falta viaxar a Venecia para ollar unha góndola.

Nunha rúa de Bos Aires, atopei estes rapaces gondoleiros.

A cidade ten as súas curiosidades.

Antón.

(Traducción en comentarios)

Penélope

"Presiento que tras la noche
vendrá la noche más larga,
quiero que no me abandones
amor mío, al alba..."

Esta mañá escoitaba RNE-1 e soou esa fermosa canción de Luis Eduardo Aute. Despois o locutor explicou que era a canción elexida por Alberto Nuñez Feijoo para escoitar antes da entrevista que lle ían facer, e este explicou que era moi axeitada porque o seu goberno está xusto nese momento do mencer.
Gustoume a entrevista, case me convence ese discurso moderado de home diplomático, amante da súa terra e da súa familia, e tiven que esforzarme en lembrar que aquel que falaba da súa nenez humilde e aldeá nos Peares era o mesmo home que vai botar abaixo o decreto do galego, e que estivo detrás de todo ese tinglado artificial que montou o PP para facer crer que o castelán está ameazado en Galicia, cun único obxectivo: gañar as eleccións.
Se non fora mestra e non soubera que os problemas que ten Educación con respecto ao galego en Galicia consisten, sobre todo, en facer cumprir nos colexios (sobre todo nos das cidades) un mínimo de horas en galego, quizás me deixase enganar, pero como coñezo o tema, toda esa polémica resultoume tan absurda e irrisoria, coma este Núñez Feijoo que se declara galleguista e chega ao poder cunha promesa que botará ao galego das escolas, e volverá a sumilo na escuridade (se lle deixamos).

Quizá volverán os tempos, non tan remotos, en que o galego era cousa de aldeáns, e Galicia volverá a ser, unha vez máis, Penélope.

De verdade que agardo estar errada.

PENÉLOPE

Un paso adiante i outro atrás, Galiza,
i a tea dos teus soños non se move.
A espranza nos teus ollos se esperguiza.
Aran os bois e chove.

Un bruar de navíos moi lonxanos
che estrolla o sono mol coma unha uva.
Pro ti envólveste en sabas de mil anos,
i en sonos volves a escoitar a chuva.

Traguerán os camiños algún día
a xente que levaron. Deus é o mesmo.
Suco vai, suco vén, Xesús Maria!,
e toda cousa ha de pagar seu desmo.

Desorballando os prados coma sono,
o tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o outono.
Un paso adiante i outro atrás, Galiza!

(Xosé María Castro Viejo)

A foto tomeina do seu propio blog:
http://www.nfeijoo.blogspot.com/
Hai unha traducción en comentarios.

Vella

Pasan os anos, os días, as horas, os minutos e os segundos e de súpeto, nun momento, unha mírase nun espello e descubre que todo o seu pelo, baixo o tinte, se volveu branco e que unhas enrugas nas que nunca reparara adornan os seus ollos e os cantos da súa boca.
Día a día aparecen dores ou fanse máis frecuentes e irreversibles algunhas que xa tiña. Comeza unha a ir ao médico con frecuencia, cousa que nunca fixera, e nas súas conversas xa se inclúen distintas doenzas das que antes nada sabía.
Os fillos, que poboaban a casa a todas horas de murmurios, risas e preguntas, comezan a abandoar o niño pola noite e séntese ese terrible silenzo que non enche a televisión.
Unha deixa atrás a "etapa constructiva", xa se conforma coa casa como está, non quere máis obras, nin máis cacharros para a cociña, nin máis mobles, nin máis electrodomésticos.
Comeza a perder a paciencia antes as ocurrencias (¡tan graciosas! )dos sobriños. Por fin entende moitas das cousas que fan ou fixeron os seus pais.
Deixa de pensar como sería a súa vida se...e reconfórtaa ter arredor as mesmas persoas e as mesmas cousas de sempre.
Empeza a sentir máis preto o futuro, tan preto que case o toca coa man.
Aprecia no seu valor os verdadeiros agarimos, aqueles que chegan os dedos das mans para contar, e comeza a coidar só a quen a coida e querer só a quen a quere.
Tamén se desprende doutras cousas inservibles que só son unha carga no seu lombo: obrigas estériles que non a satisfacen, roupa que xa non pón, apuntes de cando ía a universidade, lembranzas que non pagan a pena...
De súpeto unha mañá unha sente que se fixo vella e non soubo cando se pasaron os anos, os días, as horas, os minutos e os segundos.
Pero mira hacia atrás e dase conta de que non soubo porque... estivo moi ocupada vivindo!!

Traducción en comentarios

Morreu un demócrata

O derradeiro día do mes de marzo morreu Raúl Ricardo Alfonsín, quen fora presidente da República Arxentina dende 1983 ata 1989.
Namentres escribo estas liñas, milleiros de persoas pasan xunto ao seu cadaleito no Congreso Nacional Arxentino para lle rendir a súa homenaxe.

Era un home honesto e democrático.
Foi elixido por máis do 52% dos votos cando voltou a democracia ao país despois de 7 anos de dictadura militar.
Daquela participei de actos multitudinarios e votei por primeira vez na miña vida. Elixín a Alfonsín porque pensei que era un home altruista e austero e que buscaba o ben da Nación.

Quixo a paz con Chile, preparou as bases do Mercosur, traballou para o xuízo ás Xuntas Militares, e tivo que loitar contra unha tormenta económica cun país afogado pola Débeda Externa (que algúns chaman "eterna"), a baixa dos prezos das comodities, as folgas crónicas e os conatos de golpes militares.

Alfonsín era descendente de galegos de Caldarnos (Ribadumia) e en 1988 foi nomeado fillo adoptivo da provincia de Pontevedra.

Moitas veces tiven xuntanzas no Centro Lalín de Bos Aires onde está pendurada a súa foto.

Foi un bo político (cousa pouco común) e por iso milleiros de persoas lembrarán o seu nome.

Antón.

(Traducción en comentarios)

Fotografía: Stringer