viernes, 27 de junio de 2008

Concurso fotográfico sobre a emigración




Os amigos da Asociación Amigos da Ribeira Sacra convocan o I Concurso fotográfico "FOTOMUNDI GALICIA", sobre a emigración galega.
Paréceme unha fermosa iniciativa e convídovos a todos a participar con algunha desas fotos que todos temos na casa.¿Quen non ten ou tivo parentes na emigración?
Se queredes enviar algunha (máximo tres), aquí tedes as bases:

http://www.culturalsacra.org/portal/index.php?name=News&file=article&sid=439

Eu xa mandei as miñas fotos ;-)

Hai de prazo ata o 15 de xullo.

Moita sorte !

domingo, 22 de junio de 2008

O conto do zapateiro



Emilio era un home pequeno, fraco, de idade indefinida, sempre coas barbas cinsentas apuntando nas meixelas.
Casara, xa non moi novo, cunha muller de Vilaframil e foran vivir a unha casoupa pequena , vella e algo embarrigada que chaman a casa da Caseira, no medio da aldea.
El era zapateiro e tiña o taller, cheo de anacos de coiro e zapatos vellos, no baixo da casa, onde tamén tiñan unha corte para a única vaca.
Ela era costureira, cosía no cuarto, que era tamén único, pero espacioso, e tiña a pequena máquina preto da ventá, onda a súa cama.
Aparte de costureira era moi boa cociñeira e por iso, sempre que había voda ou algunha festa importante, chamábana de todas as casas para dirixir os labores da cociña.
Ela era unha muller enxoita a que lembro sempre vestida con moita pulcritude e roupa escura. A pesar do seu aspecto austero e serio, era falangueira e sempre atopaba conversación.
Pola contra, Emilio era un home calado do que moi pouco se sabía, sempre co cigarro case apagado colgando do canto dos beizos.

Contan que un día, Emilio tiña que ir aos roxóns á casa da súa irmá, que vivía na aldea veciña de Vilardíaz, separada da súa polo castiñeiral de Fargaoso e o río.

Para atallar, en vez de seguir a nova estrada , meteuse por un carreiro cheo de silvas e de toxos, que baixaba ao río polo medio do souto.
Marchou case de noite, no escurecer de inverno, con idea de quedar alí a durmir e volver ao día seguinte. Apañouno a noite antes de chegar ao castiñeiral.
Baixaba tranquilo por baixo da espesura das árbores, pensando nas cousas da súa vida, cando escoitou berros na outra banda do río, alá enfronte, no lado de Vilardíaz.

Parou e escoitou. O tempo detívose canda el. Un xemido que parecía de voz de muller chegáballe co vento:
- ¡ Emiiiilioooooo, Emiiiilioooooo ! Aiiiii, Emiliooooo!
A pesar de que un calafrío lle percorría o espiñazo, sacou peito e respondeu :
- ¿Queeeeeeeee ? ¿Que queeeerees?
Pero quen queira que fose pareceu non escoitalo e volveu a berrar :
-¡ Emiiiiilioooooo ! ¡ Emiiiilioooooo ! Aiiiii, Emilioooo!
Outra vez Emilio respondeu con todas as forzas que puido atopar:
- ¡ Queeeeeeeeeeee ! ¿Queeeen éeeees? ¿Que queeeereeeees ?
Pero outra vez a voz do outro lado seguiu sen escoitalo e volveu a berrar moitas veces , cada vez máis abaixo e máis preto do río e del.

Por máis que Emilio intentaba tranquilizarse, un medo frío e inmenso comezou a prenderlle as pernas ás silveiras do camiño e de súpeto pegou a volta e comezou a correr monte arriba, sen tino e sen seguir o carreiro, que xa non vían os seus ollos aterrorizados. Un medo antigo espantábao e impulsábao a seguir correndo malia que se arrolou varias veces entre os toxos e na lama.
Así e todo, cando chegou á Bouza, o lamento escoitábase máis lonxe e pasado o Estivo de Castro xa deixou de oílo, pero aínda así seguiu correndo cara a casa , a onde chegou sen fala , todo rabuñado.
A muller, que xa estaba na cama, alporizouse toda cando o viu chegar así, pero el, que non sabía como explicarlle o que pasara , inventou un encontro co xabaril no castiñeiral, para que deixara de facer preguntas.

Pola mañá, a primeira hora, un home de Vilardíaz que ía cara a Fonsagrada, parou na súa casa para dicirlle que aquela mesma noite, a súa irmá caera, de súpeto, ao chan da cociña e morrera a iso das oito e media, cando preparaba a cea dos roxóns.

Daquela Emilio soubo quen berraba por el en Fargaoso.

( A foto do zapateiro é xentileza de "Emigrante sen destino" http://www.emigrantesindestino.com/
¡Graciasssss
!)

miércoles, 18 de junio de 2008

Verán

Por fin achégase paseniño o calor e o verán.
A caricia do sol tráeme lembranzas de outros veráns...e de xente que xa non está connosco máis que nas imaxes que nos veñen á cachola e nos agarimos que gardamos aquí, dentro do peito.
A última vez que a vin díxome: "Xa non nos volveremos a ver"
Eu sabía que seguramente sería así (ela ela sabia, sempre tiña razón) pero respondinlle: "¡Que di, ho, se vostede está feita unha moza !"


ANCARES -VERÁN


O sol dorme a sesta
na casa de Naipes.

A tía María,
vestida de mouro,
sentada no escano
a carón da ventá

Paseos na tarde
soleada e quente...

De Donís a Xantes
polo rego dos Bous
na compaña da auga
e da señardade

Verán nos Ancares...

A espera doce
dunha nova vida
que dorme agochada
no meu interior

miércoles, 11 de junio de 2008

Mónica Alonso




Se de algo podemos gabarnos os fonsagradinos é de ser viciños, amigos ou familiares dunha das escultoras galegas máis internacionais: Mónica Alonso.

domingo, 8 de junio de 2008

A casa de Gutiérrez





Este é un cadro que pintou o meu curmán Alejandro Gutiérrez .

É o que lle quedou na retina da primeira vez que viu a casa na que naceron os nosos avós, que eran irmáns. Pintouno de memoria, de volta á Arxentina, pero é tan exacto coma unha fotografía.
O seu avó chamábase Maximino e emigrou a Bos Aires despois de facer o servizo militar.

Mentres o facía, coñeceu unha rapaza da Coruña, da que se namorou, e, como na casa lles pareceu que unha señoritiña de cidade non faría boa labradora, non lla quixeron por muller.

Pero el, que era igual de cacholán ca todos os da nosa "raza", decidiu marchar da casa e facer os dous as Américas.

Anos máis tarde, xa instalado en Lanús, e nacidos tres fillos, enviuvou e volveu a casar cunha rapaciña da súa mesma aldea, que tamén emigrara, e tivo un fillo máis, do que nacería, no futuro, o meu curmán.

Co paso do tempo perdeuse o contacto entre as dúas partes da familia, ata que Alejandro quixo coñecer as súas raíces, camiñar os lugares dos que procedía o seu sangue galego, saber do pasado, recoñecerse de algunha maneira nas facianas dos que levabamos o mesmo sangue a 10.000 km. de distancia.

Por sorte, as novas tecnoloxías ofrecen agora infindas posibilidades, axiña conseguiu o teléfono dun dos familiares que tiña aquí, un gaiteiro falador e con moi boa memoria, que lle contou moitas cousas e me puxo en contacto con el.

No ano 2005, poucos meses despois disto, acompañei ao meu curmán nun emocionante reencontro coa nosa xente, a aldea dos avós, a súa casa...

Esta foi a súa primeira ollada emocionada a esa especie de útero materno que é o fogar.

Con el aprendín a recoñecer, eu tamén, as características comúns da nosa familia que permanecen : a forma dos ombreiros e das pernas, as canas abundantes desde novo, o carácter indómito e decidido, o humor e o gusto polas bromas, o olfato fino...
Tamén aprendín a valorar moitas das cousas que teño arredor e ás que igual non daba o aprezo que merecían.

Este verán serei eu quen vaia coñecer á miña familia de alá, e el será o meu guía polos camiños que o noso sangue abriu en América.

Medio século despois a familia volve a estar unida.

En busca de cereixas


O martes andarei en busca de cereixas polo camiño de Santiago con esta muller:
" “Sou Rosaly Isabel Senra Barbosa, signo de escorpião, elemento água, ascendente em capricórnio: antenas no céu, pés fincados na terra. Mineira da gema, vivo em Belo Horizonte, respiro e transpiro o espírito de Minas: liberdade. Sou cidadã do mundo. Curto as artes, as gentes, os intercâmbios.”
“Escolhi o ‘caminho francês’, saindo de Saint-Jean Pied de Port, na França, aos pés dos Pirineus, passando por Santiago, indo até Finisterra ­ o ponto extremo-oeste da Europa. Finisterra significa ‘fim do mundo’ – época em que a humanidade acreditava ser plana a terra - Ali, ao pôr-do-sol, eram feitos rituais de morte e renascimento.
Decobrí que meu bisavó, galego, nascera numa aldeia chamada Almofrei, da provincia de Pontevedra, bem perto de Santiago (...) Como muitos galegos que vieram "fazer a América", saiu do porto de Pontevedra com quatro irmãos, no ano de 1881. Em Minas Gerais abriram estradas, acharam ouro. Morreram, mas as súas famílias cresceram..."
Rosaly, "radialista"(xornalista radiofónica) de Belo Horizonte, que percorreu o camiño francés no ano 2000, deixou nas páxinas deste libro un delicioso relato que nos leva desde Belo Horizonte a Fisterra nunha viaxe que inclúe 30 días de camiñada.
Despois de España e Francia, Brasil é o pais do que máis peregrinos saen para Compostela. Cada ano, 2000 brasileiros percorren "as trilhas"de Santiago, pero, nos anos xacobeos, este número triplícase.

sábado, 7 de junio de 2008

A outra blogueira dos Pendellos

Aquí tedes a crónica dunha aprendiz de blogueira, a miña filla Elisa, que estivo connosco todo o día, pero que non quixo darse a coñecer, porque, como é moi cuca, imaxinaba que habería que falar e non quixo pasar polos apuros que pasamos todos. Cústalle un pouco "entrar" con xente á que non coñece, pero xa aprenderá, que aínda ten só 11 anos.

domingo, 1 de junio de 2008

Xuntanza de blogueiros en Agolada (2)



Dos Pendellos ao ceo !!


Vintecatro horas despois sigo engaiolada por este espazo marabilloso e as súas pedras centenarias.


Polos seus paseos, nas praciñas nas que xa os antergos se xuntaban o día da feira para parolar, mercar e vender, resoaron onte ecos de voces que nunca escoitara, músicas de gaita, zanfona, violín, guitarra e piano, a voz espléndida de Maruxa, os versos de Vázquez Pintor, que nos acompañou e deleitou co seu verbo, e os de Antonio Rey, chegados de alén do océano, na voz Ángel Utrera, co que, estou segura, me unirá en adiante unha boa amizade, da mesma maneira que nos une hoxe o amor pola poesía.


Na miña retina aínda están as caras, os sorrisos, os acenos dos meus compañeiros de tolemia, os blogueiros cos que compartín un día tan cheo de emocións e de ledicia.


O perfume verde do sobreiral do Arnego que a xente de Agolada trata de conservar contra vento e marea, aínda me envolve.

Teño señerdade das conversas cos vellos amigos e cos novos que onte coñecín, da cariña do Leo sorprendido polas múltiples carantoñas que recibiu de tantos amigos seus que o coñecían ben e que el nunca vira :-), das bromas, das explicacións de Busto, magnífico guía, que nos levou de paseo pola historia dos Pendellos e da feira de Agolada...


O meu corazón, infindamente agradecido aos organizadores desta xuntanza, aínda anda revoando por riba das tellas dos pendellos, e queda pendurado das pólas dos dous carballos.


Agardo que algún día poidamos volver todos a reunirnos neste lugar máxico da cerna de Galicia.