domingo, 30 de marzo de 2008

Un paraiso

El é un home grande, cincuentón, de tez queimada pola vida á intemperie e ollos vivos e intelixentes , sempre riseiro e co cabelo longo, desgreñado, atado nunha coleta atrás.
Vintecinco anos antes decidiu que quería vivir doutro xeito.
Rematada a súa carreira coas mellores cualificacións, percorreu moitos lugares, descubrindo que “o sistema” non era o seu. Non quería vivir a súa vida traballando ás ordes de ninguén para pagar o piso e o coche. Quería ser libre, inventar un novo modo de liberdade.
De volta a Galicia, percorreu varias provincias e nunha delas atopou un paraíso. Era un lugar deshabitado, que fora abandonado polos seus habitantes tras a construción dun encoro que os deixou totalmente incomunicados, xa que a auga asolagou os pobos á beira do río, os camiños, as estradas e as pontes, e a empresa construtora da presa, que prometera repoñelos, fíxose a sueca e nunca cumpriu, obrigando ás xentes ao exilio.
O outro lado”, como se coñecía aquela zona desde a beira comunicada, era o lugar idóneo para vivir o seu soño de liberdade: Había varias aldeas, con casas aínda en bo estado, cortes, prados, hortas e viñas que se poderían recuperar.
Un paisano da zona que coñecía aquilo como a palma da man porque estivera fuxido despois da guerra, agochado naqueles montes, serviulle de guía e contoulle todos os segredos daquelas paraxes, converténdose no seu mellor amigo.
Volveu á cidade cheo de ilusión e entre as súas amizades bohemias recrutou aos primeiros habitantes de “A Comuna”.
Eran un grupo variado chegado de distintos lugares e cun ideal común: Vivir na natureza en completa liberdade, compartíndoo todo: a casa, o alimento, o amor e os fillos.
Acabados de chegar deberon aprender a cultivar a terra coas súas mans, fabricando as súas propias ferramentas, e a sobrevivir sen ningunha das comodidades a que viñan afeitos, sen auga nin luz nas casas.
No verán andaban espidos e bañábanse nas frías augas do encoro, e todo parecía máis doado, pero o inverno era longo, chuvioso e frío e ás veces escaseaban os alimentos, e aínda así considerabanse felices por vivir unha vida auténtica, por seren capaces de sobrevivir co mínimo, e gozar de longos faladoiros ao redor do lume, ou do sexo sen ningún tipo de ataduras ou sentimentos de posesión.
Mentres tanto correron as novas da existencia do lugar e foron aparecendo novas xentes atraídas pola vida no paraíso, xentes doutros países, con outros idiomas e outras culturas que se foron quedando alí tamén.
Na outra beira, así e todo, a Comuna representaba todo o que se consideraba deplorable: Os comuneiros vestían mal, ían coa roupa sucia, vella, o pelo longo, as mans mouras, fumaban marihuana, practicaban o amor libre, e non se sabía sequera de quen eran os fillos. Non había case relación con eles, excepto cando viñan comprar o imprescindible...

E pasaron os anos e uns fóronse e outros chegaron, pero cada ano que pasaba a idea primitiva diluíase cada vez máis e os novos habitantes empezaron a ser xentes marxinadas na sociedade que buscaban un lugar onde non pagar piso, nin auga nin luz.
Outros tipos de drogas empezaron a circular, mentres algúns se dedicaban a cultivar maría para vendela e sacar uns cartos.
Ademais os novos apropiábanse aos poucos de anaquiños de Comuna, cada un quixo ter a súa casa, a súa muller ou o seu home, os seus fillos, e non compartían nada, nin sequera a canoa para cruzar o encoro e pasar ao pobo a emborracharse ata caer de cú .
E daquela, os primeiros comuneiros, xa cincuentóns, foron empezando a marchar, coa escusa dos estudos dos fillos a maioría, e buscaron un fogar e un futuro naquel sistema que decidiran abandonar na mocidade.
Só dous ou tres decidiron quedar,entre eles el, que non soportaba aquel “lixo humano” que tiña agora por veciñanza e foise ao monte coas súas cabras, mentres a muller que o acompañara nos últimos anos e lle dera dous novos fillos marchaba tamén á civilización para ofrecerlles un futuro.
Quedou só nos cumios que se levantaban sobre o seu paraíso, cos seus cans...
Un día unha cadea de televisión gravoulle unha entrevista para un programa e el contou a súa vida, para acabar recoñecendo, coa cabeza baixa e a alma encollida pola nostalxia, que si, que efectivamente, fora unha inxenuidade pola súa banda aquela aventura.

miércoles, 26 de marzo de 2008

Mal día

Hai días, coma hoxe, que fago cousas coa mellor das intencións, pero impulsivamente, que despois fanme sentir absolutamente idiota.
¡Por Deus! ¿Cando espabilarei ?
Se puidera volver atrás ...


DAR VOLTA



Como dar volta
e desandar os camiños errados
para atopar a vereda
que debín tomar ?


Como desxear esta tristura
que me abafa os días
e me paraliza o cerebro
o corazón e as mans?

domingo, 23 de marzo de 2008

Neva

Pola noite espertamos coa inconfundible ruxida da neve esvarando lousado abaixo e caendo con estrépito, así que, antes de ver a inmensa claridade que asolaga o cuarto en canto amence, xa sabíamos que había nevarada.

A neve, coma os pementos de Padrón, proporciona sempre tema de conversa, na maior parte dos casos para lembrar outras anteriores e os acontecementos a que deron lugar.

Sempre lembro a primeira vez que escoitei dicir a unha muller de San Román de Cervantes, que "a neve é unha gran prisión". Para a xente que non pelexa con ela nada máis que por pracer, esta afirmación soará case a sacrilexio, pero, para a xente que vive máis arriba da cota dos 900-1000 m. e convive con ela varias semanas, ou meses, cada ano, é unha afirmación abondo rigurosa coa verdade. A xente da montaña pasaba semanas presa dentro das súas casas ou da súa aldea, moitas veces con pouco que comer para a xente e menos aínda para o gando, porque os pasteiros e as brañas estaban cubertos, sempre co medo a unha enfermidade grave, a un accidente que precisara unha atención médica urxente que sería imposible acadar mentres a neve non deixara limpos os camiños.

Agora cambiou todo isto, sobre todo nos lugares que están preto de estradas importantes, pero aínda hai horas e días en que se fai complicado conducir por certos portos e, en máis pequena escala, a comparación da neve coa prisión segue sendo certa.

sábado, 22 de marzo de 2008

Primavera


Vivín dous anos nos Ancares e esta terra deixoume unha pegada tan forte que me sentirei para sempre ancaresa de corazón.

PRIMAVERA EN ANCARES

Narcisos silvestres
douran a herba vizosa
dos prados de Moreira.

Tardes ó son das chocas,
( a paz do gando que pace)
entre Vilarello e Xantes

Bolboretas de sol
acariñan ós nenos e nenas
no colexio de Donís

E no horizonte da tardiña
un sol enorme e loiro
deitase entre ondas de lume.

miércoles, 19 de marzo de 2008

Los ejes de mi carreta

Como son moi rural e algo antigua, gústanme esas cancións de sempre, coma esta do magnífico mestre Atahualpa Yupanqui:

http://www.youtube.com/watch?v=w9g9jvZ4yJ0


Porque no engraso los ejes
me llaman abandonao;
si a mí me gusta que suenen
pa´ que los quiero engrasaos.

Es demasiao aburrido
seguir y seguir la huella,
demasiao largo el camino
sin nada que me entretenga.

No necesito silencio
yo no tengo en qué pensar.
Tenía, pero hace tiempo,
áura ya no pienso más.

Los ejes de mi carreta
nunca los voy a engrasar.


martes, 18 de marzo de 2008

Os contos do Marquiños

Hoxe, cando estaba durmindo, espertei, pareceume raro que non me chamaran meus pais, fun ao cuarto deles e berreilles:

-Oi, papás, ¿e non vos esqueceriades de espertarme para ir á escola?

A mamá mirou o reloxo e díxome :

- Volve á cama, Marquiños, que son as catro da mañá...

¡ESPERTEI DE NOITE, PROFE !

domingo, 16 de marzo de 2008

Reloxos

Hoxe cambiaron outra vez a hora en Arxentina, así que agora temos catro horas de diferencia en vez de tres.
Dentro de pouco haberá cinco, cando nós adiantemos unha hora tamén.
E no verán viaxarei ao inverno con cinco horas de diferencia...anque xa hai anos que vivo oito estacións, catro de aquí e catro de alá ;-) ;-)
E tamén hai anos que as escoito, as catro de Vivaldi e as catro de Piazzolla.
É o que ten ter unha parte do corazón aquí e a outra no hemisferio sur :-)

sábado, 15 de marzo de 2008

TEMPO FÓRA


Baixas da dor de vivir

á soidade de vexetar.


Camiñas sendeiros de celos

e morres por unha verba agarimosa,

unha intención,

un xesto gratis de tenrura.


Buscas alguén que entenda de desenganos,

de pecados por cometer,

de desacougos, de imaxes imposibles

en cidades morriñentas sen futuro.


E remata o tempo concedido para pensar,

e volves, de novo,

a subirte á humidade e á friaxe

da neboenta tardiña do desamor.


Tes desesperación por facerte dona

do teu mundo e da túa propia vida.


Pechas logo os ollos, e adormeces

nunha inquedanza sen descanso.
No teu leito non hai lenes plumas

que acouguen os saloucos do teu pranto.

domingo, 9 de marzo de 2008

Dúas mulleres

Despois da sensación de impotencia que deixa o último atentado de ETA, quédome con dúas imaxes de mulleres, moi significativas:

- Por un lado unha rapaciña moi nova, Sandra Carrasco, filla de Isaias Carrasco, lendo o comunicado da familia tras a morte do seu pai, coa cabeza alta, tratando de que a dor non lle quebrara a voz, toda vontade de enteireza e de valor.

-Por outro lado a alcaldesa de Mondragón, Inocencia Galparsoro, abandonando o seu posto ao frente do consistorio mentres dure o loito polo ex concellal asasinado, fuxindo ("por respeto y para facilitar las cosas" ) de verse na obriga de organizar a capela ardente no concello.

lunes, 3 de marzo de 2008

O Lé



O Lé chamábase en realidade Manuel, pero ninguén lle chamaba así senón que tivera que falar con el cara a cara. Sempre falabamos del como " O Lé".

Era un home baixo, gordiño, de ombreiros anchos e pernas curtas, entrado nunha idade indefinible entre a madurez e a vellez.

Era de Liñares de Vilafurada, pero coido que moito tempo alí non pasaba, porque o seu oficio tíñao decote polos camiños, de aldea en aldea, acompañado sempre dunha besta na que carretaba unha maleta de madeira, ben atada ó lombo do manso animal.

Cando chegaba á miña aldea, tocaba o chifre para que todos souberan que estaba alí, na Pereira ou na casa de Ferreiro, e desataba a carga con moito coidado, colocando a maleta no chan.
Logo, con agarimo e cerimonia, abría aquela tapa de madeira diante dos ollos abraiados da concorrencia (mulleres e nenos) e amosaba unha por unha as tres bandexas que levaba dentro, onde se ordenaban coidadosamente todo tipo de obxectos necesarios nunha casa por aqueles tempos: carretes de fío, agullas, dedais, tesoiras, cintas de raso ou de nailon de varias cores, navallas, peites, cepillos para o pelo e os dentes, espetas, agullas da lá, etc…
Eu daquela non sabía o que era unha mercería, pero, hoxe que o sei, diría que o Lé era unha mercería ambulante.

Ademais era todo un personaxe, un pícaro simpático e burlón. Facíalles moitas bromas ás mulleres que se rían a gargalladas cos enxeñosos e picantes contos que lles contaba, mentres os nenos mirabamos extasiados aquela sucesión de pequenos compartimentos cheos de obxectos de tódalas cores que nos semellaban prezados tesouros.

Pero o Lé non sempre estaba de bo humor, tiña un xenio levado do demo se lle tocabamos nas cousas sen o seu permiso, e, por iso, tiñamos bo coidado de non meter a man na maleta por ningunha circunstancia a menos que nos mandara el.

Os días de festa, como o de San Bieito, San Pedro, as Neves ou San Cibrán, o Lé cambiaba de maleta e chegaba ó campo da festa coa súa besta cargada de xoguetes que expoñía nun tenderete de madeira, ben á vista de todos.

Alí tiña unha chea de argalladas de plástico (tamén coidadosamente ordenadas) como minúsculos porróns (uns igualiños ós de cristal que poñiamos na mesa o día da mallega e outros coma os de barro que levabamos con auga para o monte no tempo da sega) e muíños de café recheos de anises. Tamén había bolsas de caramelos, paquetes pequenos de galletas Fontaneda, chifres, trompetas e guitarras, bonecas e camións , muíños de papel …

Era o lugar máis visitado da festa porque todos os nenos e nenas arreabamos ós nosos pais da man para que nos mercasen “algo”.
Iso sen contar con que daquela era costume, cando se atopaba a un parente ou amigo cos seus fillos, botar man ó peto e darlles unha moeda (dun peso ou, con moita sorte, de cinco) a cada un.

Pero case ningunha moeda chegaba á casa á noite, todas ían cara Liñares nas alforxas da besta do Lé.