viernes, 30 de mayo de 2008

Xuntanza

Mañá esterei con todos estes blogueiros en Agolada :

A LAREIRA DE SANTISO
A PORTA VERDE DO SÉTIMO ANDAR
A ZANFONISTA
AO PÉ DO FARELO
AQUAM LATAM
AS BEIRAS DO ARNEGO
BILA
BLOGOTECA.COM/3MINIATURAS
BÁGOAS INSOMNES
CALIDONIA
CHOUSA DA ALCANDRA
CONCEPCION MARCOS LOPEZ
COUSAS DE MIN
CUCO DE PAMBRE
D'AGOLADA. BLOG DE DAVID
DEZA RUTAS
MARCUS
MARIOLA
PABLO FONTE
PAIDELEO
PROMETEO
SUSO LISTA, O PERCEBEIRO DO RONCUDO
VICENTE MONTOTO. AUTOBLOGRAFÍA
XOSIMELIDE

Estou leda de poder compartir con todos eles xantar e festa, e poñerlle cara a todos os nomes e a todas as lecturas.

Para os meus compañeiros de troula vai este anaquiño do conto "Las medias de los flamencos" de "Cuentos de la selva" de Horacio Quiroga.

(Porfa, esquezan os prexuizos contra certos animais antes de lelo :-))

"Cierta vez las víboras dieron un gran baile. Invitaron a las ranas y a los sapos, a los flamencos y a los yacarés, y a los pescados. Los pescados, como no caminan, no pudieron bailar; pero siendo el baile a la orilla del río los pescados estaban asomados a la arena, y aplaudían con la cola.

Los yacarés, para adornarse bien, se habían puesto en el pescuezo un collar de bananas, y fumaban cigarrillos paraguayos. Los sapos se habían pegado escamas de pescado por todo el cuerpo, y caminaban meneándose, como si nadaran. Y cada vez que pasaban muy serios por la orilla del río, los pescados les gritaban haciéndoles burla.

Las ranas se habían perfumado todo el cuerpo, y caminaban en dos pies. Además, cada una llevaba colgada como farolito una luciérnaga que se balanceaba.

Pero las que estaban hermosísimas eran las víboras. Todas, sin excepción, estaban vestidas con traje de bailarina del mismo color de cada víbora: Las víboras coloradas llevaban una pollerita de tul colorado; las verdes, una de tul verde, las amarillas, otra de tul amarillo; y las yararás, una pollerita de tul gris pintada con rayas de polvo de ladrillo y ceniza, porque así es el color de las yararás.

Y las más espléndidas de todas eran las víboras de coral, que estaban vestidas con larguísimas gasas rojas, blancas y negras, y bailaban como serpentinas. Cuando las víboras danzaban y daban vueltas apoyadas en la punta de la cola, los invitados aplaudían como locos "

Ata mañá !! :-))

miércoles, 28 de mayo de 2008

Xogos

Tinta vermella correndo polo papel inmaculado.
Moura tecla do non existo, non son , non penso.
Tarzán absurdo colgado das árbores.
A vida a 50 por hora na travesía.
Arlequin de soños laranxa e azul.
Torre de cristal, gaiola.
Boneca abandonada.
Floreiro murcho.
Sono inútil.
Pelota rota.
Vento.
Gris.
Eu.

sábado, 17 de mayo de 2008

Letras Galegas

Para celebrar este fermoso día quero traer a este blog estas palabras que chegan desde Bos Aires, coas que quero lembrar a todos aqueles galegos da diáspora que traballan para manter aceso o lume da cultura galega alí onde se atopan.

Conxuro

Crecín e aprendín a descodificar o mundo en clave galega.
Coexistiron na miña mente dúas paisaxes: a cidade na que moraba e maila aldea, feita carne na presencia inefable do meu avó.
Bos Aires na chaira, San Xián no val.

Foi natural para min escoitar dos beizos do meu avó expresións propias do lugar da súa nenez: " ferve o pote", "mata o candil"...

Non necesitei ver a figueira na que aganchaban os rapaces de alá, nin ver os porcos e demais animais. Tampouco as hortas, lugar das patacas e o millo.

Cada palabra galega foi un concepto, a garantía da existencia doutro universo alén do mar.

Agora é a miña ocasión: son un elo máis na cadea.
Rexistra-la historia dos meus é unha doce obriga.
Face-lo na nosa língua, un verdadeiro honor.

Ben sei que a memoria é o conxuro da morte.

" Son galego" Antonio J. F. Rey

martes, 13 de mayo de 2008

Homenaxe



Hoxe quero rendirlle unha humilde homenaxe a unha muller valente e xenerosa, "o anxo do guetto de Varsovia" que arriscou a súa vida para salvar a 2500 nenos do exterminio nazi :
Irena Sendler, que acaba de falecer, arriscou a súa vida sacando aos nenos a escondidas do guetto e dándolles unha nova identidade para que non fosen atopados.
Sofriu terribles torturas cando foi descuberta , pero nunca revelou a identidade dos nenos.
Este ano era unha das candidatas ao Nobel da Paz, igual que o ano pasado. Un Nobel que xa non poderá recibir, pero que merecía.




sábado, 10 de mayo de 2008

Neumonía


-O outro día despois de almorzar, púxoseme unha dor aquí... ¡ Que mandaba nabo!

E pensei que era da caca…Pero noooon ! Era un catarro grandísimo!

Miña nai levoume ao médico a Begonte, pero alí non che me miraron case nada…así que pola tarde tivo que levarme á Residencia, e alí si que me miraron ben e mandáronme quedar no hospital toda a semana.

Pincháronme aquí, aquí e aquí…

- E aínda che doería ben, ou Marquiños ?

- ¡QUE NON TE IMAXINAS, PROFE !. ¡QUE NON TE IMAXINAS¡