lunes, 21 de julio de 2008

PECHADO POR VACACIÓNS

Xa teño as maletas preparadas, xa durmo mal pensando na viaxe, xa me imaxino a chegada a Bs As, as apertas aos meus curmáns e aos meus amigos, a ledicia de coñecer a xente que leva anos compartindo a vida comigo a través da pantalla do ordenador ou do fío telefónico, o mate compartido co meu curmán Ales, igual que en Galicia :-), o asado de Antón, o paseo por Agronomía, a herba infinda da Pampa, a cariña de Antía, recén nacida, La Plata, Mar del Plata, Bahía Blanca, o agarimo de Maria Juana corenta e cinco anos despois da última aperta, a tertulia con Fíos Invisibles no Tortoni, as xuntanzas coa xente de Fillos de Galicia en Bos Aires...

En fin, que xa non estou aquí, a miña cachola está xa subida ao avión cruzando o Atlántico.

Así que, amigos, lémonos dentro de vinte días, á volta :-))


Mentres, deixovos esta canción "Entre la tierra y el cielo" de Nocheros, que me gusta moito:




Apertas e bicos para todos.

viernes, 18 de julio de 2008

A Coroa





Para Maria Juana Magadán, e todos os que saimos de Vilaframil algún día...

A COROA

A Coroa
érguese contra o ceo
no contraluz da tardiña
e pinta de verde,
sobre vermello,
a paisaxe do val.

A Coroa...lúa chea
que baila nas sombras
da Chaila dos Lobos
unha danza ancestral.

Alma inqueda do piñeiral,
morada de mouros
en antigas covas.

Vento que aúla
entre os castiñeiros
de Gaiol e Fargaoso.

Xabaril que foza
nas leiras do estivo,
cortín de cen colmeas,
ouro soterrado,
campá de lenda.

Séculos de pedra
gardan, coas súas murallas,
o sol no teu cume.

viernes, 11 de julio de 2008

Morte dun amigo



O día 9 morreu en Arxentina un amigo: Manuel Gómez, máis coñecido polos internautas como Manolo da Pampa.

Como me escribiu María Rosa Iglesias, desde Bos Aires, “ non era inxeñeiro, non era astrónomo, non era escritor, non era bo mozo. Era un home bo, gustáballe a conversa, a boa mesa, estar con amigos, amaba Galicia, ¿fai falla algo máis para ser lembrado e sentida a súa ausencia ?”

Manolo era fillo, antes que nada, de emigrantes de Baleira, das aldeas de Estornín e Cubilledo, fillo, despois, de “almaceneros” de Avellaneda, onde pasou a súa infancia e a súa xuventude.
Vivíu o resto da súa vida en Castex, unha pequena vila preto de Santa Rosa, na Pampa.
Estaba xubilado fai pouco e soñaba volver unha vez máis ás súas aldeas de Baleira coa súa benquerida Nelly, compañeira de toda a vida.

Manolo, como tantos outros emigrantes, perdera a pista da súa familia en Galicia, pero empeñouse en atopala, fai anos, cando aínda non había as facilidades que agora nos ofrece internet.
Mandou cartas e fixo chamadas ata que deu con alguén que se ofreceu a preguntar e tirando do fio reconstruiu a historia da súa familia.

Fai algúns anos, veu nunha viaxe organizada que debía levalo por Europa desde Madrid.

Cando chegou a estación para tomar o autobús na capital para a xira europea, disque viu ao seu carón o autobús que viña para Lugo e sen pensalo mercou un billete e deixou marchar o outro autocar, abandonando a viaxe por Europa.

Contábame que polo camiño o que máis lle chamou a atención era o verde que estaba todo, as mulleres vestidas de negro de pés a cabeza e “esas casiñas pequenas que había a carón das casas” e que logo soubo que eran os hórreos.
Unha vez en Lugo no autobús cara o Cádavo e despois cara Burela, onde fora parar parte de familia, sorría abraiado escoitando aos nenos falar aquel galego que lle resultaba tan familiar.

Lembraba que súa nai preparaba “esa sopa de carne salgada, verdura e patacas” e tamén cachelos con sardiñas ou pulpo para os domingos. Medio barrio(todos galegos) xantaba alí con eles ese día.

Na súa casa de Castex, Manolo fixo chourizos “colorados” e un ano tamén algún butelo coma os da Fonsagrada, coa receita que lle mandei.

Axudou a moitos descendentes de emigrantes a atopar o fío que os conduciría á familia , así foi como o coñecín eu, axudando ambos á mesma persoa, el desde alá indicandolle en que lugares buscar información, os trámites que precisaba para recuperar a nacionalidade española, eu desde aquí buscandolle as partidas de nacemento, e desa axuda naceu unha amizade que se prolongou por anos en correos e chamadas, porque nunca nos vimos. Íamos vernos agora, dentro dun días, pero a morte non quixo agardar un pouquiño máis...

Manolo ten amigos en todo o mundo, a todos os lugares onde había un galego, chegaba a amizade de Manolo, xente que hoxe ten o corazón encollido coma min.

Un deles, Manuel López Faraldo, desde Montevideo, di que “hai homes aos que non se pode chorar cando morren, hai que imitalos, e Manolo era un deles, dos que espallan entre nós a semente da irmandade galega” así que deixo de chorar e desde aquí fágolle esta humilde homenaxe a Manolo da Pampa.

martes, 8 de julio de 2008

Un galego

De Cuspe de pita



Viches a luz no verán boreal
A casa de pedra, a lareira,
as cortes, o hórreo e as hortas
foron a túa paisaxe primixenia.


A igrexa e o campo santo,
os animais e os montes,
o coidado da terra e poucos cartos
foron a túa realidade cotiá.


Neno sen xoguetes,
un mestre de aldea achegouche as letras
e os primeiros cálculos.


Manuel, o irmán maior emigrado ao Uruguai
falouche doutro mundo alén do mar.
Un traballo, cartos,
a posibilidade de progresar
e ter un negocio.


Atopaches unha chave
para saír da miseria da aldea
das limitacións da vida no medio rural:
pouca terra, poucos animais
e moitas bocas para alimentar.


Concebiches outra posibilidade
-namentres ollabas o traxe e a gravata de Manuel-
Quizás tiñas que facer unha longa viaxe
para romper coa pobreza,
para saír do horizonte sen futuro
que xa intuíra a túa avoa Xoana
antes que ti chegaras ao mundo...
a túa forza e o teu sentido do humor
foron as túas armas.
fuches ao porto coa túa lixeira maleta
e colliches o barco que viña de Alemaña
cara á América dos soños e das posibilidades.
Chorou o teu pai.




De Cuspe de pita



Comezaches unha nova vida.
Axiña aprendiches as regras de xogo
da gran cidade.
Atopaches unha asturiana
e fixeches xunto a ela o teu propio fogar


A túa vida foi o traballo e a familia.
Mozo de limpeza nos fogares acomodados
de Bos Aires primeiro,
despois o almacén e por último o garaxe.


Un fillo, dous netos, cinco bisnetos,
A semente que deixaches
moi lonxe de Galicia,
corazóns que latexan e non esquecen
a túa vida de proveito.
Juan Antonio Rey Vara:
A un século do teu nacemento.


9 de xullo de 1908. San Xián de Torea (Muros)
31 de decembro de 1988. Bos Aires.


Antonio José Francisco Rey

lunes, 7 de julio de 2008

Festa da discapacidade no Carballiño






Onte, domingo, asistín a unha das festas máis animadas que vivín nos últimos anos: A festa das familias de persoas con discapacidade intelectual no Carballiño que celebraba o seu duodécimo aniversario, anque eu era a primeira vez que asistía a ela.
Organizada por Fademga-Feaps (Federación de Asociacións en favor das Persoas con Discapacidade Intelectual de Galicia)e Special Olimpics, celebrouse no parque da vila ourensá do Carballiño coa presencia de 1600 participantes que nos achegamos desde os catro puntos cardinais de Galicia.


Alí, despois dos dircursos das autoridades locais e autonómicas, e dos representantes de Fademga e Special Olimpics, da misa co acompañamento da Coral do Carballiño, demos boa conta dun xantar de confraternidade no que non faltou o pulpo e a carne ao caldeiro, seguidos do baile amenizado pola orquestra Costa Azul, e pola entrega dunha medalla de honra a María del mar Insua Álvarez, polos seus méritos deportivos ao longo de 30 anos.

Aparte da multitudinaria resposta a esta convocatoria anual, chamáronme a atención dúas cousas: A ledicia reinante todo o día (e senón pregúntenlles aos da orquesta se tiveron algunha vez público máis entregado )e a excelente organización do evento.

sábado, 5 de julio de 2008

Canseira

Hoxe pódeme o cansazo e lembrei que algún día, fai un tempo, sentín algo semellante e escribín este poema:


RENUNCIA


Hei deixar que medren as silveiras
na leira erma da miña vida
porque é inútil seguir traballando
esa terra esgotada que nada dá
máis que traballo.

Polo menos así
dará o froito mouro
das amoras
en setembro.

Hei deixar que a vida fuxa
sen facer nada máis por atallala,
e debullarei amenceres de soidade,
porque non hai compaña
que acariñe a fondura da tristeza.

Polo menos así
dará o froito frío
das xeadas
en xaneiro.

Hei deixar que o vento corra entre os toxos
sen agocharme máis del,
non hai que perder,
onde nada hai.
Nada teño, nada quero xa !

Polo menos así
dará o froito último
do seu zoar rebuldeiro
na mañá de Marzo.

martes, 1 de julio de 2008

Inspiración

Encántame isto de ser "inspiración para os poetas " ;-)):


L&M
agasállanme no seu blog cunha entrada na que podo aprender a mellor maneira de cociñar o raposo ;-)(xa era hora que o conto da pita e o raposo fose algunha vez do outro xeito):

e Esquina Sur explica maxistralmente o misterioso motivo polo que viaxarei a Arxentina a finais de mes ;-))