CORENTA E NOVE

Remataba o mes de setembro, cando as abrairas e as nogueiras soltan os seus froitos e aparecen nas hortas e nos montes os primeiros cogomelos.

Esa noite caera unha boa tormenta que fixera arroiar os camiños, e o do Regueiro apareceu á mañá cuberto de follas, baixo as que se agochaban centos de noces e abelás.

Dositeo foi apañalas ben cedo. Vilaframil estaba daquela moi poboada, eran moitos en cada casa e non quedaba nada podrecendo nas beiras dos camiños, como agora. Se non madrugaba, non atopaba que recoller.

Mentres apañaba, atopou a un veciño e contoulle o motivo de que estivera esperto case toda a noite: “ Xa temos outra Marisiña “.
Ese amencer nacera a que había ser a súa afillada “da casa”, unha nena que herdaba o nome dunha das irmás de Dositeo.

Concepción de Loureiro, a veciña que atendía os partos na aldea, fixera un bo traballo aquela noite e tanto Inés (a nai) coma a neniña, estaban moi ben.

Hoxe fai 49 anos daquel día.
Dositeo morreu en outubro, vai para 13 anos.
Esa nena recén nacida era eu.


Traducción en Comentarios

Congreso

O edificio do Congreso Nacional é moi fermoso (aínda que non me fío moito do que pasa dentro)

Antón.

19 anos

O venres 21 de setembro de 1990 naceu o meu primeiro fillo: Juan Francisco.

Medrou e hoxe é un home.

Doce, agarimoso e sempre atento aos seus tres irmáns menores.

O tempo pasa...

Antón.

(Traducción en comentarios)

Medrar

Hai un momento na vida de todos, supoño, en que un sinte que cede o piso baixo as plantas dos seus pés, que aquelas sólidas bases nas que cría sustentada a súa vida se derruban nun terremoto que xorde das entrañas mesmas da terra, que non hai nada ao que se agarrar fronte ao precipicio, nin existen aquelas mans sempre tendidas, coas que, inocente, contaba.

É un momento, supoño, no que un se sinte na soidade máis absoluta, espido, desvalido, exposto a todos os ventos e todas as tormentas.




É un momento, supoño, no que un se decata de que as únicas forzas que realmente ten son as propias, que só con elas pode contar "pase o que pase". Que só os propios dedos o salvarán de caer ao baleiro dos batacazos da vida.

Supoño que é un momento, no que un se instala, por fin, e definitivamente (teña os anos que teña) na idade adulta, e pasa de ser protexido a protexer, de ser defendido a defender, de ser comprendido a comprender.

Traducción en comentarios.

Fotos: Cuspedepita

Punto de vista

Primeiros xermolos de setembro no meu xardín.

Aínda que esteas no inverno non deixes de pensar que axiña virá a primavera ;-)

(Traducción en comentarios)

Avenida Santa Fe

Nestas fotos podense ollar a cúpula do Edificio da Avenida Santa Fe e Callao, a Casa do Teatro, o Edificio Kavanagh, entre outros, e ao fondo O Río da Prata.

Saúdos.

Antón.