Pasaron moitas cousas desde aquela: Morreu o meu pai, miña nai esbarou un pouco máis pola costa abaixo do alzheimer, e todos nós, ata os máis noviños da familia, parecemos envellecer anos de repente.
Aínda así tamén hai cousas boas, os fillos que che siguen traendo ledicias e siguen tirando de ti cara o futuro, a familia que te arroupa e te acompaña, máis presente que nunca, os amigos e as compañeiras/os, sempre discretamente ahí, a carón...
Négome a darme por vencida e sigo coa esperanza de poder revivir algún día esta bitácora abandonada polo momento, pero para iso preciso algo que por agora non teño: tempo...
Quería unha foto aquí e decidín que esta é a axeitada. Atravesar esa zona xeada e branca mentres arredor todo semella sol e color. ¿Algún día volverá a primavera?
