lunes, 29 de diciembre de 2008

E todo volve...


De súpeto, a Noiteboa encheuseme dun recendo a eucalipto e sal que chegaba da noite dos tempos abríndoseme paso na memoria.
Unha leve dor, reflexo doutras antigas e menos leves, asolagoume a vontade, e o pensamento fíxoseme noite rondando o faro de Hío.
Escoitei contos para nenos en vellas ondas hercianas do Lérez, perdidas no espazo e no tempo, voces que viñan de lonxe, ecos dos tempos en que María quedou Soliña polos camiños de Cangas…
Ao caer da tardiña algunhas pezas agochadas do crebacabezas aboiaron, como pequenas illas de Tambo no medio da ría. E todas encaixaron nun taboleiro que antes gardaba incompleto, mentres me faltaba o alento e volvían á miña cachola, coma un río, as verbas, coitelos de lume, que racharon daquela a paz do meu peito inxenuo.

Coma o muiño do Cabo, volta a volta, precisei da pesada pedra da miña vontade, para esfarelar paseniño o duro grao daquela quimera e facer aparecer só a branca fariña que nace dos bos sentimentos que aniñan no colo dos xustos, dos bos e xenerosos.

E lembrei aquelo que escribiu Bernhard Schlink e que Cobiñas nos fixo acordar :
“¿Por qué o que foi fermoso, cando miramos atrás, se nos volve quebradizo ao saber que agochaba verdades amargas?”
E lembrei que a nosa Zeltia amiga me avisou unha mañá que “nada queda ya: ni adolescencia, ni ilusiones, ni...” nin sequera unha lembranza verdadeira de como foron as cousas.
Pero tamén me dixo que “ya están las mimosas floreciendo a hurtadillas” e a vida mira cara ao futuro e non cara o pasado.
E así, xa que“ veinte años no es nada “ como lin estes días onda a Vermella agarimosa, “ vivir… con el alma aferrada a un dulce recuerdo “ paréceme agora unha … "boludez", pola miña parte, meu irmán … cando tantas cousas, moito máis doces, me ofrece a vida.

Cuspe


A foto é obra de Antón de Muros :-)

(Hay una traducción en comentarios)

domingo, 28 de diciembre de 2008

Ata logo


Amigos blogueiros, visitantes e comentaristas:

Estarei fóra por un tempo.
A beira do mar agarda por min ;-)


Este lugar fica en boas mans: Cuspedepita estará aquí ao pé do canón.


Perdoade se non visito os vosos blogues...
Que comecedes ben o ano 2009.
Ata logo.
Unha aperta.

Antón.
(Foto de Manuel na praia)
(Traducción en comentarios)

sábado, 27 de diciembre de 2008

Nadal no campo


Unhas ovellas, un cabalo e un campo sementado con xirasol...

Deixei a cidade (preme) e fun ao campo.

Foi un Nadal especial.
Antón.

(Que comecedes ben o 2009) :-)

martes, 23 de diciembre de 2008

De carne somos




No Hemisferio Sur, a fin do ano calendario coincide coa fin do ciclo lectivo escolar, comezan as vacacións máis estendidas, a feira xudicial, e un pode facer un balance do que aconteceu durante ese lapso de tempo no que a Terra deu unha volta completa arredor do Sol.

Ademáis é un tempo de reunións familiares e de xuntanzas de amigos.

Nestas terras arxentinas, é normal que o xantar teña como menú principal a carne.

Carne ao asador ou á parrilla.

De carne somos ;-)

Saúdos e Boas Festas.

Antón.
(Hay una traducción en comentarios)

martes, 16 de diciembre de 2008

Quixera voar


Non sei se sabedes que aínda que nacín en Bos Aires, sintome galego.
Quizáis o feito de vivir tantos anos co meu avó fixo que amara Galicia.
Só puiden estar unha vez alí, no ano 2000.

O certo é que remata outro ano e non teño idea cando voltarei á terra dos meus antergos na Ría de Muros (Provincia de A Coruña).

¿Sabedes? quixera voar ata Santiago de Compostela, como fai a pomba da foto cara á Cruz de Santiago...

¿Atopáchedes a pomba? ;-)

Saúdos.
(Hay una traducción en comentarios)
Antón.

viernes, 12 de diciembre de 2008

Espacio e tempo




Un mesmo lugar ten distinto aspecto co paso do tempo.

Outono, inverno, primavera... xa virá o verán a Bos Aires.

O Ginkgo biloba é unha das árbores que máis me gustan.

(Se queres, preme nas fotos que tomei nas distintas estacións do ano)


Antón.

viernes, 5 de diciembre de 2008

Os poetas non morren.


E Joan Baptista Humet era un poeta que cantaba, quizás a voz, da miña xuventude, pola que sempre sentín máis respeto e agarimo, porque aparte de gustarme as súas cancións, admirei sempre a súa personalidade discreta, o seu carácter humilde, de aquel a quen nunca lle anubaron a cabeza os fumes da fama (e tívoa, abofé)
É por iso, pola agarimosa lembranza que teño del e das súas cancións, que quero honrar a súa memoria, agora que o cancro lle gañou a partida.

Esta canción foi case un himno para min en certos anos, e aínda hoxe a sinto de actualidade:

Que no soy yo


A veces pienso que tengo suerte,
sin una perra y aún me divierte
mi profesión,
desde una noche en la que Dios quiso
comprometerme con el hechizo
de una canción.

Y ahora acabemos de ser sinceros,
que a mí también me mueve el dinero
y la vanidad
pa' no ser menos que mis amigos,
que se conforman con un suspiro
de libertad.

Y una lucecita que apenas se ve,
cuando estoy a solas, va diciéndome
que no soy yo,
que aún no soy yo.

A veces pienso que lo más grande
de que dispone el hombre es el hambre
de conocer,
que abrir un libro es abrir las alas
sobre las cosas que nunca acabas
de poseer.

Y empiezas a edificar tu mundo
de las ideas en un segundo
de intuición,
para acabar bajo los cimientos,
esclavizando tus sentimientos
a la razón.

Y una lucecita que apenas se ve,
cuando estoy a solas va diciéndome
que no soy yo,
que aún no soy yo.

A veces vibro con cualquier cosa,
una mirada se me hace hermosa
si mira en paz;
por un cachorro que se extravía,
que así yo entiendo a mis alegrías,
vaivén fugaz.

Y porque sufro hoy me pongo al lado
del oprimido y amordazado
que se echa a andar,
porque él ha hecho que el mundo gire
y hay que cantarle pa' que no olvide
su malestar.

Y una lucecita que apenas se ve,
cuando estoy a solas va diciéndome
que no soy yo,
que aún no soy yo.




A foto é da súa páxina web www.joanbaptistahumet.com