De súpeto, a Noiteboa encheuseme dun recendo a eucalipto e sal que chegaba da noite dos tempos abríndoseme paso na memoria.
Unha leve dor, reflexo doutras antigas e menos leves, asolagoume a vontade, e o pensamento fíxoseme noite rondando o faro de Hío.
Escoitei contos para nenos en vellas ondas hercianas do Lérez, perdidas no espazo e no tempo, voces que viñan de lonxe, ecos dos tempos en que María quedou Soliña polos camiños de Cangas…
Ao caer da tardiña algunhas pezas agochadas do crebacabezas aboiaron, como pequenas illas de Tambo no medio da ría. E todas encaixaron nun taboleiro que antes gardaba incompleto, mentres me faltaba o alento e volvían á miña cachola, coma un río, as verbas, coitelos de lume, que racharon daquela a paz do meu peito inxenuo.
Coma o muiño do Cabo, volta a volta, precisei da pesada pedra da miña vontade, para esfarelar paseniño o duro grao daquela quimera e facer aparecer só a branca fariña que nace dos bos sentimentos que aniñan no colo dos xustos, dos bos e xenerosos.
E lembrei aquelo que escribiu Bernhard Schlink e que Cobiñas nos fixo acordar :
“¿Por qué o que foi fermoso, cando miramos atrás, se nos volve quebradizo ao saber que agochaba verdades amargas?”
E lembrei que a nosa Zeltia amiga me avisou unha mañá que “nada queda ya: ni adolescencia, ni ilusiones, ni...” nin sequera unha lembranza verdadeira de como foron as cousas.
Pero tamén me dixo que “ya están las mimosas floreciendo a hurtadillas” e a vida mira cara ao futuro e non cara o pasado.
E así, xa que“ veinte años no es nada “ como lin estes días onda a Vermella agarimosa, “ vivir… con el alma aferrada a un dulce recuerdo “ paréceme agora unha … "boludez", pola miña parte, meu irmán … cando tantas cousas, moito máis doces, me ofrece a vida.
Cuspe
A foto é obra de Antón de Muros :-)
(Hay una traducción en comentarios)
