jueves, 24 de diciembre de 2009
Oración de Noiteboa
Que vivamos este Nadal con ilusión de nenos, que os camiños da vida nos acheguen en vez de separarnos, que poidamos andalos con saúde e que a ledicia ocupe o noso corazón e atranque a porta.
Que sintamos todos o amor dos nosos, o agarimo dos amigos, o aprecio dos compañeiros...
Que o traballo nos proporcione satisfaccións e a sorte alegrías.
En fin, que o 2010 sexa un ano para sinalar no calendario como un dos mellores das nosas vidas.
Con todo o noso agarimo para os visitantes e comentaristas de Cuspe de Pita e para todos os amigos do mundo blogueiro:
¡ BO NADAL !
*************************************************************************************
Que vivamos esta Navidad con ilusión de niños, que los caminos de la vida nos acerquen en vez de separarnos, que podamos andarlos con salud
y que la felicidad ocupe nuestro corazón e atranque la puerta.
Que sintamos todos el amor de los nuestros, el cariño de los amigos, el aprecio de los compañeros...
Que el trabajo nos proporcione satisfacciones y la suerte alegrías.
En fin, que el 2010 sea un año para señalar en el calendario como uno de los mejores de nuestras vidas.
Con todo nuestro cariño para los visitantes y comentaristas de Cuspe de Pita y para todos los amigos del mundo bloguero:
¡ FELIZ NAVIDAD!
Antón & Marisa
martes, 8 de diciembre de 2009
Auga
domingo, 29 de noviembre de 2009
Presumindo
Hoxe quero presumir.
Sendo galega teño moitas cousas polas que facelo, pero esta vez quero presumir do nivel que temos en Galicia nunha disciplina que me engaiola e que consigue facerme esquecer todas as penas: o baile de salón.
Estes rapaces que vedes nas fotos, e que suman mestría, beleza e simpatía, chámanse Manuel Trillo e Gabriela Paredes (arousán el, compostelá ela) e acaban de gañar a medalla de prata no Campeonato de España de Bailes de Salón en Roses (Girona).
Coa actitude optimista que teñen, coa súa profesionalidade, a capacidade de traballo e sacrificio, e sobre todo, a ilusión que lle poñen ao baile, estou segura que chegarán a ser os mellores do mundo.
Fotos cedidas por Manuel Trillo
Tradución en comentarios
Sendo galega teño moitas cousas polas que facelo, pero esta vez quero presumir do nivel que temos en Galicia nunha disciplina que me engaiola e que consigue facerme esquecer todas as penas: o baile de salón.
Estes rapaces que vedes nas fotos, e que suman mestría, beleza e simpatía, chámanse Manuel Trillo e Gabriela Paredes (arousán el, compostelá ela) e acaban de gañar a medalla de prata no Campeonato de España de Bailes de Salón en Roses (Girona).
Dáse a casualidade que Manuel é o noso profesor de baile. Para darnos clase vén cada noite de mércores desde a Illa de Arousa á Fonsagrada e volve para alá. Todo un sacrificio, e tamén unha aventura, coñecendo as nosas estradas, pero el di que "polo baile vou á fin do mundo se fai falta... "
Manuel é igual de excelente como profesor que como bailarín, así que, dentro de pouco, non haberá baile que se nos resista aos afeccionados fonsagradinos ;-)
Coa actitude optimista que teñen, coa súa profesionalidade, a capacidade de traballo e sacrificio, e sobre todo, a ilusión que lle poñen ao baile, estou segura que chegarán a ser os mellores do mundo.
Fotos cedidas por Manuel Trillo
Tradución en comentarios
miércoles, 25 de noviembre de 2009
Xeometría
Foto: Pontes de Fazouro - Cuspe
Somos dous silenzos que camiñan
un á beira do outro,
sen mirarse,
dúas liñas superpostas
que, na volta do tempo,
se escindiron.
Paralelas
sen ningunha intención
de volver a ser, sequera,
nin tanxentes,
nin secantes.
Tradución en comentarios
Etiquetas:
Carné de soidade,
Matemática,
Remoendo
domingo, 8 de noviembre de 2009
INTERIOR
Ao lonxe soa a vida.
vese polas fiestras da casa:
árbores quedas, a parra, o ceo azul,
un galo que canta.
Pero no interior é todo soidade,
todo silencio.
Unha paz de chumbo
que nos prende coma un soño.
Esa anguria indefinida
que percorre os espazos
coma as moscas
á caída da tarde.
Daquela volvo a buscarte,
naufraga neste mar
para sobrevivir
nas túas verbas salvavidas.
Foto: A fiestra coqueta (Puebla de Sanabria)- Cuspe
Tradución en comentarios.
miércoles, 21 de octubre de 2009
EL AROMO
(Foto: Antón de Muros)
"Que no teniendo alegrías se hace flores de sus penas"...
Con esta primeira choiva do outono, apetece poñerlle color á tardiña . E como xa extrañamos o sol, nada mellor que esta canción que fala de flores amarelas. Confeso que me chegan á alma os seus versos sinxelos e a voz serena deste grande da música arxentina que foi, é, e será, Atahualpa Yupanqui.
Confeso que, anque non son nada choramicas, teño verquido moitas bagoiñas escoitándoa, e todo por esa frase coa que comezo este texto, que me lembra sempre o que houbo que loitar na vida e cantas veces tiven que apretar os dentes e esquecer as dores do corpo e da alma para seguir e saír adiante.
El aromo
Hay un aromo nacido
en la grieta de una piedra.
Parece que la rompió
pa’ salir de adentro de ella.
Está en un alto pelao
no tiene ni un yuyo cerca
viéndolo solo y florido
tuíto el monte lo envidea.
Lo miran a la distancia
árboles y enredaderas,
diciéndose con rencor
¡pa’ uno solo, cuánta tierra!
En oro le ofrece al sol
pagar la luz que le presta
y como tiene de más,
puñao por el suelo siembra.
Salud, plata y alegría
tuíto al aromo le suebra
asegún ven los demás
desde el lugar que lo observan.
Pero hay que dir y fijarse
cómo lo estruja la piedra,
fijarse que es un martirio
la vida que le envidean.
En ese rajón el árbol
nació por su mala estrella,
y en vez de morirse triste
se hace flores de sus penas.
Como no tiene reparo
todos los vientos le pegan,
las heladas lo castigan,
l’agua pasa y no se queda.
Ansina vive el aromo
sin que ninguno lo sepa
con su poquito de orgullo
porque justo es que lo tenga.
Pero con l’alma tan linda
que no le brota una queja
que no teniendo alegrías
se hace flores de sus penas.
Eso habrían de envidiarle
los otros si lo supieran.
Pero con ‘l alma tan linda
que no le brota una queja,
que no teniendo alegrías
se hace flores de sus penas.
(Romildo Risso - Atahualpa Yupanqui)
"Que no teniendo alegrías se hace flores de sus penas"...
Con esta primeira choiva do outono, apetece poñerlle color á tardiña . E como xa extrañamos o sol, nada mellor que esta canción que fala de flores amarelas. Confeso que me chegan á alma os seus versos sinxelos e a voz serena deste grande da música arxentina que foi, é, e será, Atahualpa Yupanqui.
Confeso que, anque non son nada choramicas, teño verquido moitas bagoiñas escoitándoa, e todo por esa frase coa que comezo este texto, que me lembra sempre o que houbo que loitar na vida e cantas veces tiven que apretar os dentes e esquecer as dores do corpo e da alma para seguir e saír adiante.
El aromo
Hay un aromo nacido
en la grieta de una piedra.
Parece que la rompió
pa’ salir de adentro de ella.
Está en un alto pelao
no tiene ni un yuyo cerca
viéndolo solo y florido
tuíto el monte lo envidea.
Lo miran a la distancia
árboles y enredaderas,
diciéndose con rencor
¡pa’ uno solo, cuánta tierra!
En oro le ofrece al sol
pagar la luz que le presta
y como tiene de más,
puñao por el suelo siembra.
Salud, plata y alegría
tuíto al aromo le suebra
asegún ven los demás
desde el lugar que lo observan.
Pero hay que dir y fijarse
cómo lo estruja la piedra,
fijarse que es un martirio
la vida que le envidean.
En ese rajón el árbol
nació por su mala estrella,
y en vez de morirse triste
se hace flores de sus penas.
Como no tiene reparo
todos los vientos le pegan,
las heladas lo castigan,
l’agua pasa y no se queda.
Ansina vive el aromo
sin que ninguno lo sepa
con su poquito de orgullo
porque justo es que lo tenga.
Pero con l’alma tan linda
que no le brota una queja
que no teniendo alegrías
se hace flores de sus penas.
Eso habrían de envidiarle
los otros si lo supieran.
Pero con ‘l alma tan linda
que no le brota una queja,
que no teniendo alegrías
se hace flores de sus penas.
(Romildo Risso - Atahualpa Yupanqui)
Etiquetas:
A música das lembranzas,
Arxentina,
Lendas,
Remoendo
martes, 13 de octubre de 2009
2º asalto: de chivos espiatorios
Xa me parecía a min que Ricardo Costa non tiña madeira de chivo espiatorio e, anque non é santo da miña devoción, por unha vez, e sin que sirva de precedente, estou completamente de acordo con el: non é el quen ten que dimitir en Valencia, senón o señor Camps, que para iso é o máximo responsable do goberno da Comunidade Autónoma e, polo tanto, debería ser responsable das falcatruadas que se cometan no seu mandato (tamén se as cometera Costa).
Agora xa todos sabemos de que falaron Rajoi e Camps no famoso xantar do parador: Alguén tiña que "caer " para limpar a imaxe de Rajoi (ese home que presume metafóricamente de ter experiencia na limpeza de Valencia) e evitar que quede coma o último mono do PP, a quen nin os ratos fan xa caso.
Pero isto é coma un castelo de naipes: O xefe supremo non quere quedar co cú ao aire e reclámalle unha solución ao segundo de a bordo (Camps), que se resiste a dar o brazo a torcer, lembrándolle de paso apoios pasados, e, daquela...¿que solución pode haber?
Préndese unha bombilliña no cerebro traxeado de Camps e asáltao a imaxe do seu propio segundo como chivo expiatorio, pensando que este, inocentiño, ía estar polo labor, pero...¡Ai! Costa é bo discípulo, aprende axiña do seu mestre, e tampouco quere que sexa o seu cú o que saia do sillón, e menos para salvar o do seu superior, así que revólvese contra el e ameaza con investigacións que seguramente non conveñan moito, deixando, de paso, a Rajoi nun incomodísimo lugar que lle vai custar moitos disgustos nestes días.
E mentres, "superstar Esperancita", refrega as mans en Madrid porque sabe que, de cara á galería, está quedando coma o único "home con eles ben postos" da cúpula do PP.
Xa veremos quen chega á meta e vai para presidente nas vindeiras eleccións.
domingo, 11 de octubre de 2009
miércoles, 7 de octubre de 2009
Nenos da paz
Fronte ao edificio do Congreso da Nación Arxentina hai un conxunto de tres prazas: Praza do Congreso, Mariano Moreno e Lorea.
A construcción dos espacios foi parte dos festexos do Primeiro Centenario da Revolución de Maio e ten moitos monumentos e esculturas.
Hoxe quero amosarvos unhas roldas de nenos que representan a paz e están sobre unha gran fonte na Praza do Congreso.
(Pica nas fotos para ver mellor os detalles)
Antón.
(Traducción en comentarios)
Etiquetas:
Arquitectura,
Arxentina,
Bos Aires,
Fontes
miércoles, 30 de septiembre de 2009
CORENTA E NOVE
Remataba o mes de setembro, cando as abrairas e as nogueiras soltan os seus froitos e aparecen nas hortas e nos montes os primeiros cogomelos.
Esa noite caera unha boa tormenta que fixera arroiar os camiños, e o do Regueiro apareceu á mañá cuberto de follas, baixo as que se agochaban centos de noces e abelás.
Dositeo foi apañalas ben cedo. Vilaframil estaba daquela moi poboada, eran moitos en cada casa e non quedaba nada podrecendo nas beiras dos camiños, como agora. Se non madrugaba, non atopaba que recoller.
Mentres apañaba, atopou a un veciño e contoulle o motivo de que estivera esperto case toda a noite: “ Xa temos outra Marisiña “.
Ese amencer nacera a que había ser a súa afillada “da casa”, unha nena que herdaba o nome dunha das irmás de Dositeo.
Concepción de Loureiro, a veciña que atendía os partos na aldea, fixera un bo traballo aquela noite e tanto Inés (a nai) coma a neniña, estaban moi ben.
Hoxe fai 49 anos daquel día.
Dositeo morreu en outubro, vai para 13 anos.
Esa nena recén nacida era eu.
Traducción en Comentarios
miércoles, 23 de septiembre de 2009
lunes, 21 de septiembre de 2009
lunes, 14 de septiembre de 2009
Medrar
Hai un momento na vida de todos, supoño, en que un sinte que cede o piso baixo as plantas dos seus pés, que aquelas sólidas bases nas que cría sustentada a súa vida se derruban nun terremoto que xorde das entrañas mesmas da terra, que non hai nada ao que se agarrar fronte ao precipicio, nin existen aquelas mans sempre tendidas, coas que, inocente, contaba.
É un momento, supoño, no que un se sinte na soidade máis absoluta, espido, desvalido, exposto a todos os ventos e todas as tormentas.
É un momento, supoño, no que un se decata de que as únicas forzas que realmente ten son as propias, que só con elas pode contar "pase o que pase". Que só os propios dedos o salvarán de caer ao baleiro dos batacazos da vida.
Supoño que é un momento, no que un se instala, por fin, e definitivamente (teña os anos que teña) na idade adulta, e pasa de ser protexido a protexer, de ser defendido a defender, de ser comprendido a comprender.
Traducción en comentarios.
Fotos: Cuspedepita
domingo, 6 de septiembre de 2009
viernes, 4 de septiembre de 2009
Avenida Santa Fe
Nestas fotos podense ollar a cúpula do Edificio da Avenida Santa Fe e Callao, a Casa do Teatro, o Edificio Kavanagh, entre outros, e ao fondo O Río da Prata.
Saúdos.
Antón.
viernes, 28 de agosto de 2009
Edificios
Non sei se vos dixen que me gusta moito gozar dos edificios da cidade de Bos Aires.
Cada día reparo neles, comparo os seus diseños e estilos e observo como comparten a rúa cada un á súa forma.
Hai tres edificios contiguos sobre a Avenida Callao que me gustan particularmente.
(Traducción en comentarios)
viernes, 14 de agosto de 2009
Don Quixote en Tandil
Hai un tempo decateime que no Municipio de Tandil hai un monumento a Don Quixote.
No blog La Acequia, do profesor Pedro Ojeda Escudero, puiden atopar as fotos que mandara Silvia Zak.
Na miña viaxe ao municipio bonaerense, lembreime dos dous amigos e fixen algunhas fotos do monumento á obra de Cervantes Saavedra, “un xenio que levaba dous apelidos galegos”, segundo as palabras de Alfonso R. Castelao no seu libro Sempre en Galiza.
Tandil atópase a uns 360 quilómetros de Bos Aires e é un bo lugar para descansar e gozar da natureza (e dos queixos e embutidos) ;-)
No blog La Acequia, do profesor Pedro Ojeda Escudero, puiden atopar as fotos que mandara Silvia Zak.
Na miña viaxe ao municipio bonaerense, lembreime dos dous amigos e fixen algunhas fotos do monumento á obra de Cervantes Saavedra, “un xenio que levaba dous apelidos galegos”, segundo as palabras de Alfonso R. Castelao no seu libro Sempre en Galiza.
Tandil atópase a uns 360 quilómetros de Bos Aires e é un bo lugar para descansar e gozar da natureza (e dos queixos e embutidos) ;-)
(Traducción en comentarios)
lunes, 3 de agosto de 2009
lunes, 27 de julio de 2009
Árbore da Choiva
Séntome ahí, na frescura da túa sombra, e quedo en silenzo, deixando que a miña soidade escorregue e molle a terra que cubre as túas raigames. Despois dun tempo, subirá polo teu tronco áspero ata as ponlas, onde se encherá de sol e de luz para alimentarte a ti e facer medrar esas follas túas que me dan sombra e me devolven a soidade pinga a pinga, nese inevitable círculo que nos mantén sempre un a carón do outro.
Foto: Cuspedepita ( Samanea Samán- Árbore da choiva- Xardín botánico de Tenerife)
Traducción en comentarios
sábado, 18 de julio de 2009
Non todo é o que parece
Non é unha catedral, non.
É unha sede da Facultade de Enxeñería da Universidade de Bos Aires.
Está sobre a avenida Las Heras e as rúas Pacheco de Melo, Azcuénaga e Cantilo, no barrio da Recoleta de Bos Aires.
Arturo Prins, nado en Montevideo e feito cidadán arxentino, fixo o proxecto que inicialmente tiña un estilo Luis XIV e despois por pedido da Facultade trocou a gótico.
A obra comezou en 1912 e foi inaugurada en 1939 como sede da Facultade de Dereito ata 1948 cando pasou a Enxeñería.
Hoxe fucionan os Departamentos de Agrimensura, Construccións e Estructuras, Estabilidade, Xestión Industrial, Hidráulica e Transporte.
Arturo Prins, nado en Montevideo e feito cidadán arxentino, fixo o proxecto que inicialmente tiña un estilo Luis XIV e despois por pedido da Facultade trocou a gótico.
A obra comezou en 1912 e foi inaugurada en 1939 como sede da Facultade de Dereito ata 1948 cando pasou a Enxeñería.
Hoxe fucionan os Departamentos de Agrimensura, Construccións e Estructuras, Estabilidade, Xestión Industrial, Hidráulica e Transporte.
(Traducción en comentarios)
Etiquetas:
Arquitectura,
Arxentina,
Bos Aires,
cultura arxentina
martes, 14 de julio de 2009
Volver
Din que o corpo chega uns días antes que a cachola.
Debe ser verdade, porque a miña aínda segue alí, pendurada sobre os campos de lava, percorrendo terras desérticas ao sul e verxeis ao norte, navegando baixo os cantís xigantes, á procura de avistar baleas e golfiños, admirando antigas pirámides construídas con pedras volcánicas e portos onde a auga está tan limpa que a xente se baña a carón dos barcos, ou paseando vilas e cidades cosmopolitas onde sempre se atopa un recunchiño que lembra a orixe bereber dos antigos poboadores guanches.
Debe ser verdade, porque a miña aínda segue alí, pendurada sobre os campos de lava, percorrendo terras desérticas ao sul e verxeis ao norte, navegando baixo os cantís xigantes, á procura de avistar baleas e golfiños, admirando antigas pirámides construídas con pedras volcánicas e portos onde a auga está tan limpa que a xente se baña a carón dos barcos, ou paseando vilas e cidades cosmopolitas onde sempre se atopa un recunchiño que lembra a orixe bereber dos antigos poboadores guanches.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)