Cariátides e Atlantes I

Dende a Antiga Grecia utilizaronse columnas con forma de muller chamadas Cariátides.
As máis famosas son as do templo Erecteión da Acrópolis ateniense.

Tamén as columnas antropomórficas tiveron forma de home: os Atlantes.

Bos Aires ten moitas destas figuras arquitectónicas, que en moitos casos son pequenos pilares adosados a un muro para apoio de algún elemento coma os balcóns.

Aquí tedes algunhas fotos que tomei de construccións da primeira parte do seculo XX que son un agasallo para quen ten a sorte de erguer a ollada por riba do tránsito infernal da cidade.

Saúdos.

Antón.

Arames

Hoxe, namentres camiñaba por Bos Aires atopei un piso que tiña o balcón protexido con arames...
Cando alguén ten medo, fai o que sexa para ficar un pouco máis tranquilo...
Neste caso coido que foi un pouco esaxerado.

(preme na foto para ver o detalle)

Semáforo

Unha nova versión daquel semáforo da Chousa da Alcandra que todos, seguro, lembrades :-)

















SEMÁFORO


Arañeiras de soños
colgan do semáforo
no que hoxe me deteño.

O verde do mofo
que nos trouxo o tempo
a min e a ti.

Amarelo caduco
das cousas
que xa non son o que eran.

E vermello escuro
dese sangue antigo,
no que eu te levaba,
e xa... non te levo.

A foto do mofo atopeina aquí: http://peleteiro.es/departamentos/biologia/1_BAC/musgo.jpg

As outras son da miña autoría.

A miña nai

Cando morre alguén novo, a vida semella inxusta.
Se esa persoa é a túa nai e ti es un neno, choras ata ficar sen bágoas.
O 20 de outubro de 1971 e á idade de 32 anos, morreu María Rosario.

O 19 deste mes celébrase na Arxentina o Día da Nai.
O meu agasallo é a miña lembranza e unha rosa, como as que lle din cando a tiven viva.

Meme do millonario excéntrico

Convidounos Paideleo a seguir este meme tan curioso:

"O meme chámase: o millonario excéntrico. Nel hai que nomear polo menos cinco excentricidades que poderías permitirte facer se foses millonario de poder ilimitado. No meme non pregunto polo típico que farías se foses millonario senón polo raro de máis "

Despois de botar a voar a pouca imaxinación que me queda nesta cachola miña que parece rechea de mocos nestes días, sen espazo para nada máis, se eu tivera poder ilimitado faría moitas máis que estas cinco cousiñas:

- Mercaría avións de superluxo para que poidan viaxar a Galicia cómodamente todos os que eu sei que morren por vir e non veñen porque non poden, comezando por algúns que se querían vir de polizóns na miña maleta o 9 de Agosto ;-)

- Mercaría unha casa en cada lugar do mundo que me gusta. Comezaría por un departamento preto do Xardín Xaponés de Bos Aires, para poder tomar café con Antón a mediodía e discutir que entradas ou que fotos hemos subir a Cuspe ;-)

- Acompañaría ao meu amigo Miguel nunha viaxe en moto arredor do mundo parecida a esta (sen prisas de volver traballar)

- Levaríavos a todos os amigos de Cuspe de vacacións a este hoteliño canto tempo quixérades.

- Xubilaríame xa e pagaríalle a Chousa de Alcandra unhas vacacións de seis meses cada ano para que deixe de cometer ese pecado capital que se chama envexa ;-))(é que teño medo que estea en perigo a súa salvación eterna ;-))

Alguén anímase a seguir o meme? É moi divertido imaxinarse con esas posibilidades.


A foto do hoteliño atopeina aquí:http://www.arquitecturahoy.com/dubai/hoteles-de-dubai.html Eu non lla saquei, pero non me importaría ;-)

A Quinta Provincia galega

A Coruña, Lugo, Ourense e Pontevedra son as catro Provincias galegas.
Moitos falan de Arxentina como a Quinta Provincia galega.
¿O motivo? Pois milleiros e milleiros de galegos chegaron aquí ao longo dos anos e fixeron desta terra o seu segundo fogar.

O meu avó foi un deles e por iso estou aquí escribindo na lingua de Rosalía estas verbas.

Bos Aires é unha das cidades onde viviron eses galegos emigrantes.

Os lectores de Cuspe de Pita poderán botar unha ollada aos segredos que gardan as súas rúas.

Hoxe temos algunhas facianas de pedra de Bos Aires.

Agardo que vos gusten as fotos que tomei.

Saúdos.

Antón.

Onde estades...? ;-))

Cando estivemos xuntos
as nosas miradas cruzábanse a miúdo,
buscándose entre a xente.

Daquela, os meus ollos
ficaban presos dos teus ollos,
na brincadeira da ledicia nas túas pupilas.

Porque eu sabía que había un mundo de agarimo nelas,
e que, ese mundo, era un agasallo para min nese momento.

Ti tamén sabías, estou segura,
da tenrura leda que aniñaba nas miñas,
anque non faláramos.

Contigo nunca fixeron moita falta,
é estrano,
os lazos ¿ou cadeas? das palabras.

Esta entrada é para alguén a quen quero moito :-)) Unha lembranza dos momentos en que descubrimos que, de verdade, eramos transparentes.

Meme

(foto do escrito dun rapaz que xa apareceu algunha vez neste blog)

Aquí tedes as miñas respostas ao meme que nos agasallou Zeltia.
¿Qué facer se un soubese que ao mundo lle queda só un día de vida?
Eu darei a miña versión dende o mesmo lugar ca ela, é dicir, dende a lóxica que só sexa o MEU derradeiro día...

1) ¿Qué canción escoitaría? O tema “Sólo se trata de vivir” de Litto Nebbia, xunto aos meus fillos.

2) ¿Qué libro lería? O primeiro que pensei foi nalgunha novela galega, por exemplo de Santiago Jaureguizar ou Aníbal Malvar, mais como non quero ocupar moito tempo, quizáis prefira un conto de Jorge Luis Borges.

3) ¿Con quén falaría? Cos meus fillos e a miña muller en primeiro lugar, despois cos meus (aquí tamén entran os amigos: aqueles que son felices coa miña ledicia e choran as miñas dores)

4) ¿Qué comería? Polbo e tortilla de patacas, sen dúbidas.

5) ¿Qué faría? Iría cos meus fillos á beira do mar. Alí amosaríalles as ondas, que sempre voltan á area aínda que rematen sen forza, e tamén o horizonte como metáfora de que as ilusións e os soños non teñen límites.

6) ¿Qué me quedaría por facer? Ver medrar aos meus e bicar aos fillos dos meus fillos. Aínda ficaría coa ilusión de bicar á miña naiciña que marchou cando era unha muller de 32 anos...

Grazas Zeltia, por elixirnos para este exercicio extremo ;-)

Unha aperta.

Antón.