miércoles, 21 de octubre de 2009

EL AROMO

(Foto: Antón de Muros)

"Que no teniendo alegrías se hace flores de sus penas"...


Con esta primeira choiva do outono, apetece poñerlle color á tardiña . E como xa extrañamos o sol, nada mellor que esta canción que fala de flores amarelas. Confeso que me chegan á alma os seus versos sinxelos e a voz serena deste grande da música arxentina que foi, é, e será, Atahualpa Yupanqui.

Confeso que, anque non son nada choramicas, teño verquido moitas bagoiñas escoitándoa, e todo por esa frase coa que comezo este texto, que me lembra sempre o que houbo que loitar na vida e cantas veces tiven que apretar os dentes e esquecer as dores do corpo e da alma para seguir e saír adiante.


El aromo

Hay un aromo nacido
en la grieta de una piedra.
Parece que la rompió
pa’ salir de adentro de ella.

Está en un alto pelao
no tiene ni un yuyo cerca
viéndolo solo y florido
tuíto el monte lo envidea.

Lo miran a la distancia
árboles y enredaderas,
diciéndose con rencor
¡pa’ uno solo, cuánta tierra!

En oro le ofrece al sol
pagar la luz que le presta
y como tiene de más,
puñao por el suelo siembra.

Salud, plata y alegría
tuíto al aromo le suebra
asegún ven los demás
desde el lugar que lo observan.

Pero hay que dir y fijarse
cómo lo estruja la piedra,
fijarse que es un martirio
la vida que le envidean.

En ese rajón el árbol
nació por su mala estrella,
y en vez de morirse triste
se hace flores de sus penas.

Como no tiene reparo
todos los vientos le pegan,
las heladas lo castigan,
l’agua pasa y no se queda.

Ansina vive el aromo
sin que ninguno lo sepa
con su poquito de orgullo
porque justo es que lo tenga.

Pero con l’alma tan linda
que no le brota una queja
que no teniendo alegrías
se hace flores de sus penas.
Eso habrían de envidiarle
los otros si lo supieran.

Pero con ‘l alma tan linda
que no le brota una queja,
que no teniendo alegrías
se hace flores de sus penas.

(Romildo Risso - Atahualpa Yupanqui)

martes, 13 de octubre de 2009

2º asalto: de chivos espiatorios



Xa me parecía a min que Ricardo Costa non tiña madeira de chivo espiatorio e, anque non é santo da miña devoción, por unha vez, e sin que sirva de precedente, estou completamente de acordo con el: non é el quen ten que dimitir en Valencia, senón o señor Camps, que para iso é o máximo responsable do goberno da Comunidade Autónoma e, polo tanto, debería ser responsable das falcatruadas que se cometan no seu mandato (tamén se as cometera Costa).

Agora xa todos sabemos de que falaron Rajoi e Camps no famoso xantar do parador: Alguén tiña que "caer " para limpar a imaxe de Rajoi (ese home que presume metafóricamente de ter experiencia na limpeza de Valencia) e evitar que quede coma o último mono do PP, a quen nin os ratos fan xa caso.

Pero isto é coma un castelo de naipes: O xefe supremo non quere quedar co cú ao aire e reclámalle unha solución ao segundo de a bordo (Camps), que se resiste a dar o brazo a torcer, lembrándolle de paso apoios pasados, e, daquela...¿que solución pode haber?

Préndese unha bombilliña no cerebro traxeado de Camps e asáltao a imaxe do seu propio segundo como chivo expiatorio, pensando que este, inocentiño, ía estar polo labor, pero...¡Ai! Costa é bo discípulo, aprende axiña do seu mestre, e tampouco quere que sexa o seu cú o que saia do sillón, e menos para salvar o do seu superior, así que revólvese contra el e ameaza con investigacións que seguramente non conveñan moito, deixando, de paso, a Rajoi nun incomodísimo lugar que lle vai custar moitos disgustos nestes días.

E mentres, "superstar Esperancita", refrega as mans en Madrid porque sabe que, de cara á galería, está quedando coma o único "home con eles ben postos" da cúpula do PP.

Xa veremos quen chega á meta e vai para presidente nas vindeiras eleccións.

domingo, 11 de octubre de 2009

Nada mellor


Nada mellor que a primavera despois do inverno ;-)
Antón.
(Preme na foto para ver os detalles)

miércoles, 7 de octubre de 2009

Nenos da paz


Fronte ao edificio do Congreso da Nación Arxentina hai un conxunto de tres prazas: Praza do Congreso, Mariano Moreno e Lorea.
A construcción dos espacios foi parte dos festexos do Primeiro Centenario da Revolución de Maio e ten moitos monumentos e esculturas.

Hoxe quero amosarvos unhas roldas de nenos que representan a paz e están sobre unha gran fonte na Praza do Congreso.
(Pica nas fotos para ver mellor os detalles)

Antón.
(Traducción en comentarios)