lunes, 25 de agosto de 2008
Arxentina 7
Mar del Plata
A ruta desde La Plata ou Buenos Aires a Mar del Plata, é unha autovía ancha, recta, plana, coa vía do tren case sempre á dereita, algunhas árbores que sinalan a entrada ás estancias e marcan un horizonte de vacas mouras e brancas (hereford) onmipresentes, pacendo prácidas e silenciosas na planicie sen fin, a ambas marxes da estrada.
De cando en vez unha pequena charca ou unha lagoa, un regato, unha vila de casas baixas que rompen a monotonía.
Paramos a almorzar as medias lúas de Atalaya, cumprindo coa mellor tradición dos veraneantes que viaxan desde Buenos Aires ou as cidades do norte buscando o mar e a praia.
Seguimos camiño baixo unha choiva mesta e forte ata as portas da cidade. Por sorte aquí non chove pero vai moitísemo frío, aumentado polo vento, así que temos que mercar bufandas, puchos e carpiños.
A primeira impresión de Mar del Plata é que se parece moito á Coruña, pero con máis praias en plena cidade, con area da cor da terra, máis escura, e escolleiras.
Hai edificios fermosos que lembran que noutras épocas era lugar de veraneo das clases acomodadas de Arxentina.
Imos xantar á punta da escolleira sul, pasando o cemiterio de barcos, coa ferruxe dona de navíos immensos deitados contra o muelle, baixo a imponente imaxe do Salvador.
A carón do porto hai unha reserva de lobos mariños que ás veces conseguen subirse aos barcos ou sair e pasear tranquilamente pola beirarrúa entre os turistas que se achegan para velos co nariz tapado para evitar o seu cheiro desagradable e penetrante.
Pola tarde paseamos polas rúas repletas de turistas a pesar do frío e imos cear á noite ao "Manolo", ao son duns mariachis, mentres hai toda a noite unha fila de xente á porta agardando a que saiamos uns para entrar outros.
Ao sur de Mar del Plata comeza unha zona que alterna praias e cantís, coma os da Barranca dos Lobos onde, gracias a unha desas casualidades do destino podemos avistar un grupo de seis baleas que se dirixen, moi pretiño da costa, cara ao Sul, ás augas frías da península de Valdés.
Pasamos tamén por Chapadmalal, un lugar moi pintoresco preto dunha morea de grandes hoteis que a Fundación Eva Perón construiu para dedicar ao chamado turismo social.
jueves, 21 de agosto de 2008
Arxentina 6
O CAFÉ TORTONI E OS LECTORES GALEGOS EN BOS AIRES
Chegamos ao Tortoni ás catro menos cuarto. Ales e Nino quedaron comigo mentres a miña curmá levaba aos nenos á Feira do Libro infantil e Xuvenil.
No Tortoni agardábanos Antón, que saiu buscarnos porque a fila de turistas que querían entrar ao Tortoni era longa e nos non iamos á cafetería senón á sala Alfonsina Storni, que reservan os Lectores Galegos de Bos Aires para as súas xuntanzas mensuais.
O café Tortoni é un dos lugares de referencia da cultura en Bs As, porque durante moito tempo foi lugar de reunión de intelectuais e artistas. Por alí pasaron Alfonsina Storni, Borges, Juana de Ibarbourou, Roberto Arlt, José Ortega y Gasset, García Lorca, Einstein, Gardel, etc... Alí funcionou , por exemplo, entre 1926 e 1946 “La Peña”, que dirixía o pintor Benito Quinquela Martin e que levou a cabo tarefas de difusión cultural en forma de concertos, recitais, conferencias, debates, etc.
Sábese que foi inaugurado en 1858, pero funcionaba noutro lugar. Foi en 1880 cando se trasladou a súa actual ubicación na Avda. de Maio, anque ata 1898 a súa entrada estaba na rúa Rivadavia.
Eu coñecía xa a unha das organizadoras, Débora Campos e a Antón de Muros, que forma parte deste grupo, e lera o libro que correspondía para o mes de Xullo.
Fai meses que quedara con Débora que asistiría a esta xuntanza, e agardabaa con moitisema ilusión e impaciencia.
Entramos por fin e alí estaban Débora e Andrea Cobas, que coordinou a sesión de maneira maxistral.
O traballo que ambas desenvolven a prol destas xuntanzas, imaxino que é grande, e ademáis fano desinteresadamente, así que non podo senón admiralas pola xenerosidade co seu tempo, pola contancia, polo ben organizado que teñen todo e polo interesantes que resultan as sesións.
Nesta ocasión, o libro que analisamos polo miudo foi “ Á de mosca” de Aníbal Malvar, dirixidos por Andrea, que nos foi levando por cada recunchiño significativo do libro, ampliando información, e afondando no coñecemento da novela negra galega, obxecto deste periodo.
Ao remate da xuntanza, á que asiste moita máis xente da que eu agardaba, xente con moito interese pola cultura galega, e algún que outro visitante da península :-), sacamos unhas cantas fotos e atopei alí aos amigos de Fillos de Galicia, cos que seguimos coa xuntanza, neste caso no Bar Iberia, da Avda de Maio, lugar de reunión dos exiliados republicanos españois despois da guerra.
Este foi sen dúbida, un dos mellores días que vivín na Arxentina.
Chegamos ao Tortoni ás catro menos cuarto. Ales e Nino quedaron comigo mentres a miña curmá levaba aos nenos á Feira do Libro infantil e Xuvenil.
No Tortoni agardábanos Antón, que saiu buscarnos porque a fila de turistas que querían entrar ao Tortoni era longa e nos non iamos á cafetería senón á sala Alfonsina Storni, que reservan os Lectores Galegos de Bos Aires para as súas xuntanzas mensuais.
O café Tortoni é un dos lugares de referencia da cultura en Bs As, porque durante moito tempo foi lugar de reunión de intelectuais e artistas. Por alí pasaron Alfonsina Storni, Borges, Juana de Ibarbourou, Roberto Arlt, José Ortega y Gasset, García Lorca, Einstein, Gardel, etc... Alí funcionou , por exemplo, entre 1926 e 1946 “La Peña”, que dirixía o pintor Benito Quinquela Martin e que levou a cabo tarefas de difusión cultural en forma de concertos, recitais, conferencias, debates, etc.
Sábese que foi inaugurado en 1858, pero funcionaba noutro lugar. Foi en 1880 cando se trasladou a súa actual ubicación na Avda. de Maio, anque ata 1898 a súa entrada estaba na rúa Rivadavia.
Eu coñecía xa a unha das organizadoras, Débora Campos e a Antón de Muros, que forma parte deste grupo, e lera o libro que correspondía para o mes de Xullo.
Fai meses que quedara con Débora que asistiría a esta xuntanza, e agardabaa con moitisema ilusión e impaciencia.
Entramos por fin e alí estaban Débora e Andrea Cobas, que coordinou a sesión de maneira maxistral.
O traballo que ambas desenvolven a prol destas xuntanzas, imaxino que é grande, e ademáis fano desinteresadamente, así que non podo senón admiralas pola xenerosidade co seu tempo, pola contancia, polo ben organizado que teñen todo e polo interesantes que resultan as sesións.
Nesta ocasión, o libro que analisamos polo miudo foi “ Á de mosca” de Aníbal Malvar, dirixidos por Andrea, que nos foi levando por cada recunchiño significativo do libro, ampliando información, e afondando no coñecemento da novela negra galega, obxecto deste periodo.
Ao remate da xuntanza, á que asiste moita máis xente da que eu agardaba, xente con moito interese pola cultura galega, e algún que outro visitante da península :-), sacamos unhas cantas fotos e atopei alí aos amigos de Fillos de Galicia, cos que seguimos coa xuntanza, neste caso no Bar Iberia, da Avda de Maio, lugar de reunión dos exiliados republicanos españois despois da guerra.
Este foi sen dúbida, un dos mellores días que vivín na Arxentina.
Etiquetas:
Arxentina,
cultura galega,
diáspora,
viaxes
miércoles, 20 de agosto de 2008
Arxentina 5
O XARDÍN XAPONÉS
Sen dúbida, un dos lugares de maior beleza que ten a cidade de Bos Aires é este recunchiño construído en 1967 no barrio de Palermo, en ocasión da visita dos príncipes xaponeses Akihito y Michiko e que administra a
Fundación Cultural Argentino Japonesa.
Anque aínda estamos en pleno inverno austral xa os prunos, os membrilleiros e outros arbustos están en plena floración.
Quedaría aquí para sempre, nesta paz de envolve e reconforta.
En cada volta hai un detalle fermoso, cada recuncho, por pequeno que sexa, ten o seu encanto.
O noso guía, Ales ;-),cóntanos que aquí celebra a comunidade xaponesa de Bs. As.as festas dos equinocios de primavera e outono, pero que as celebra seguindo o calendario do xapón, no hemisferio norte, así que celebran, por exemplo, o equinocio de outono o 22 de setembro, cando en Bos Aires comeza a primavera...
Nunha destas celebracións, a do ano novo, cada participante escribe un desexo nunha ponliña de bambú, e coas ponliñas dos desexos de todos fan unha pira, que colocan nunha especie de illa metálica que hai no medio do estanque cheo de carpas de colores que alimentan os nenos que visitan o xardín.
Prenden lume á pira e o fume leva os desexos de todos ata o ceo.
Unha tradición que me fai lembrar dalgún xeito as nosas noites de Xoán :-)
Sen dúbida, un dos lugares de maior beleza que ten a cidade de Bos Aires é este recunchiño construído en 1967 no barrio de Palermo, en ocasión da visita dos príncipes xaponeses Akihito y Michiko e que administra a
Fundación Cultural Argentino Japonesa.
Anque aínda estamos en pleno inverno austral xa os prunos, os membrilleiros e outros arbustos están en plena floración.
Quedaría aquí para sempre, nesta paz de envolve e reconforta.
En cada volta hai un detalle fermoso, cada recuncho, por pequeno que sexa, ten o seu encanto.
O noso guía, Ales ;-),cóntanos que aquí celebra a comunidade xaponesa de Bs. As.as festas dos equinocios de primavera e outono, pero que as celebra seguindo o calendario do xapón, no hemisferio norte, así que celebran, por exemplo, o equinocio de outono o 22 de setembro, cando en Bos Aires comeza a primavera...
Nunha destas celebracións, a do ano novo, cada participante escribe un desexo nunha ponliña de bambú, e coas ponliñas dos desexos de todos fan unha pira, que colocan nunha especie de illa metálica que hai no medio do estanque cheo de carpas de colores que alimentan os nenos que visitan o xardín.
Prenden lume á pira e o fume leva os desexos de todos ata o ceo.
Unha tradición que me fai lembrar dalgún xeito as nosas noites de Xoán :-)
lunes, 18 de agosto de 2008
Arxentina 4
PUERTO MADERO
Despois de Caminito seguimos ata Puerto madero, a zona máis exclusiva da capital na actualidade, que en realidade foi o porto de Bos Aires a fines do século XIX, construido por Eduardo Madero coa idea de rematar cos problemas que a pouca profundidade do río provocaba para a descarga dos grandes barcos, que se vían obrigados a empregar barcazas e carretas, xa que non podían descargar directamente.
Puerto Madero foi un proxecto moderno para a súa época, pero só estivo operativo uns dez anos, xa que, axiña, o aumento do tamaño dos buques deixou obsoleto un porto con diques, exclusas e pontes xiratorias.
Ao longo de case un século Puerto Madero foi esquecido e convertiuse nunha das zonas máis degradadas da cidade de Bos Aires, totalmente abandonada, e anque foron moitos os proxectos para reciclalo, incluídos algúns para facelo desaparecer, ningún se levou a cabo, ata que no ano 1991 se deciciu facer un concurso nacional de ideas do que saiu a reconversión actual en zona turística, cunha chea de restaurantes e lugares para o lecer, que ocupan os antigos "docks" do porto, conservando a antiga estructura en diques (catro en total)
Na paisaxe actual destaca unha ponte branca, "El puente de la mujer" de Santiago Calatrava, construído no 2001, en plena crise.
Esta ponte está pensada para ser xiratoria e permitir así o paso dos barcos en menos de dous minutos.
E seica a súa esvelta figura representa a síntese dunha parella bailando tango :-))
Na zona de Puerto Madero rúas e prazas levan nomes de muller. Unha sabia decisión para unha cidade onde todas as rúas eran masculinas.
Despois de Caminito seguimos ata Puerto madero, a zona máis exclusiva da capital na actualidade, que en realidade foi o porto de Bos Aires a fines do século XIX, construido por Eduardo Madero coa idea de rematar cos problemas que a pouca profundidade do río provocaba para a descarga dos grandes barcos, que se vían obrigados a empregar barcazas e carretas, xa que non podían descargar directamente.
Puerto Madero foi un proxecto moderno para a súa época, pero só estivo operativo uns dez anos, xa que, axiña, o aumento do tamaño dos buques deixou obsoleto un porto con diques, exclusas e pontes xiratorias.
Ao longo de case un século Puerto Madero foi esquecido e convertiuse nunha das zonas máis degradadas da cidade de Bos Aires, totalmente abandonada, e anque foron moitos os proxectos para reciclalo, incluídos algúns para facelo desaparecer, ningún se levou a cabo, ata que no ano 1991 se deciciu facer un concurso nacional de ideas do que saiu a reconversión actual en zona turística, cunha chea de restaurantes e lugares para o lecer, que ocupan os antigos "docks" do porto, conservando a antiga estructura en diques (catro en total)
Na paisaxe actual destaca unha ponte branca, "El puente de la mujer" de Santiago Calatrava, construído no 2001, en plena crise.
Esta ponte está pensada para ser xiratoria e permitir así o paso dos barcos en menos de dous minutos.
E seica a súa esvelta figura representa a síntese dunha parella bailando tango :-))
Na zona de Puerto Madero rúas e prazas levan nomes de muller. Unha sabia decisión para unha cidade onde todas as rúas eran masculinas.
domingo, 17 de agosto de 2008
Arxentina 3
CAMINITO
29-7-08 16:15
Temos días escuros, co ceo cheo de nubes e vai moito máis frío do que contaba.
Onte pisamos por fin as rúas de Bos Aires. Estaba unha mañá escura, con néboa e orballo.
Entramos polo barrio da Boca, onde puidemos ver algo da miseria urbana, nenos moi cativiños camiñando sós, malvestidos, baixo as pontes da autopista, xente vivindo alí, baixo esas pontes, na pobreza extrema...
Tamén vimos os enormes silos onde os camións cargan decote a area que sacan de dragar o Río da Plata para que sexa navegable, e que logo serve para a construcción.
Estacionamos xunto ao Riachuelo, preto da "Vuelta de Boca" e camiñamos ata Caminito, unha das rúas máis turísticas de Bos Aires, polas súas casas de vivas cores.
De camiño soubemos da existencia do pintor, nacido na Boca, Benito Quinquela Martín. artífice de Caminito.
As casas desta rúa museo, antiga vía do tren construída no cauce dun regueiro que desembocaba no Riachuelo, están feitas á maneira dos conventillos tradicionais dos emigrantes, con madeira e coas chapas de cinc que os barcos ingleses, que viñan buscar cargamentos de carne ao porto de Bos Aires, traían como lastre. Unha vez no porto descargaban as chapas, que eran aproveitábaas como material de construcción. Despois de colocalas pintábanas con restos de pintura dos barcos, ata onde chegaba, un anaco de cada color, infinidade de cores que compoñen un arco iris de casas e tamén, na actualidade, un arco iris de razas da xente de todo o mundo que visita este lugar tan peculiar.
Na rúa hai multitude de postos de venta de debuxos, óleos, acuarelas, etc...con motivos da mesma rúa ou relacionados co tango ou o obelisco.
Lembro o xesto de ter os pés xeados dunha bailarina de tango, coas súas sandalias de tacón alto e medias de malla, no medio da friaxe e a humidade da mañá neboenta do inverno porteño, a carón do río.
Tamén lembro as beirarrúas tradicionais, elevadas para poder andar nos días en que se asolagan as rúas coas choivas e as "crecidas" do río.
Entramos nunha tenda para mercar algúns agasallos do excelente coiro arxentino e contemplamos entre os estantes os cintos dos gauchos, adornados con moedas de prata, as boleadoras de coiro rematadas en tres bolas de madeira dura cubertas de coiro, as botas, as espuelas, os ponchos...
"Cuenta la leyenda, que el espiritu malo hacia enfermar a los indios de la tribu, el espiritu bueno queria castigarlo y como no podia alcanzarlo tomo tres estrellas (las tres Marias) las unio con un pelo de su barba y las arrojo, enrredandolas en las piernas del espiritu malo, de este modo los indios aprendieron a confeccionar boleadoras"
jueves, 14 de agosto de 2008
Arxentina 2
La Plata: A Cidade dos Tilos e as Diagonais
O 25 de Xullo foi o primeiro día que amencemos en Arxentina. Pola mañá, na Plata celebrábase unha ofrenda floral no cruceiro de "La república de los niños" da Comunidade galega da cidade. Erguémonos tarde e xa non puidemos asistir a este acto, pero o día que visitamos a república, aínda estaban no chan as flores.
La Plata é unha cidade fermosa, con edificios de gran beleza, fundada en 1882, foi proxectada polo arquitecto Pierre Benoit con forma de cadrado, rúas e avenidas en cuadrícula, e dúas famosas diagonais que converxen no centro xeográfico da cidade, a praza Moreno, onde está a catedral. Esta praza reproduce a pequena escala a forma da cidade, e no centro xusto, no cruce das diagonais, está soterrada a pedra fundamental.
É unha das poucas cidades do mundo proxectadas antes de construirse, pode afirmarse que é a primeira construida no mundo de acordo ás ideas republicanas, no medio do afianzamento da revolución industrial, a consagración da ciencia positiva e o nacemento da utopía dunha vida social máis harmónica e unha concepción ambientalista sustentable. Esta cidade é modelo de planificación urbana avanzada do século XIX.
Unha curiosidade: nas avenidas da luminosa Praza Moreno, hai estatuas en todas as esquinas que, invariablemente, fan o aceno de poñer os cornos en dirección ás gárgolas da catedral ;-)
A catedral, de estilo neogótico construída fóra de época, con materiais modernos, e rematada aínda en 1999, non deixa por iso de ter unha beleza incomparable, tanto no exterior coma no interior, coas súas vidreiras, a sillería do coro, arcos, cúpulas, e fermosas imaxes da Dolorosa, da Virxe de Luján ou da de Guadalupe, venerada pola nutrida comunidade de orixe peruano da provincia.
Enfronte á catedral, do outro lado da gran praza, está a Municipalidade, que conforma, con outros edificios do contorno, un conxunto espectacular de cidade opulenta e rica, que contrasta coas baldosas soltas das aceras nos arredores da catedral, os charcos de auga a carón da calzada, ou a herba sen cortar das veredas.
La Plata, coma o resto da Arxentina que vimos, ten estes contrastes entre a opulencia do pasado e a pobreza do presente.
A vida universitaria é outra característica da cidade. A máis importante Universidade da Arxentina, despois da UBA de Bos Aires, é a UNLP, e está na Plata. Moitos estudantes de todo o pais veñen estudar a ela e despois quedan a vivir nesta cidade que celebra o Aninovo cunha queima de "momos " moi semellante ás Fallas de Valencia.
O Museo de Ciencias Naturais é un dos lugares de visita obrigada cando se vai a esta cidade. Destacan as coleccións de grandes fósiles das eras terciaria e cuaternaria, a sala de osteoloxía de grandes animais, coma os dinosaurios, e as das culturas americanas desde a etapa precerámica ata o imperio inca. Alí pasamos unha boa tarde.
En Picasa deixei fotos de La Plata
martes, 12 de agosto de 2008
Arxentina 1
Como non sei por onde comezar, polo momento copiarei aquí notas que fun escribindo na viaxe e despois irei deixando fotos e as historias que o meu curmán, moi bo guía, me foi contando sobre os distintos lugares que visitamos, que non foron moitos porque demos preferencia a ver a familiares e amigos, e os días de inverno non dan para moito tampouco no hemisferio sur.
Aínda así, foi unha viaxe que non esquecerei por máis anos que viva.
12 HORAS NO AVIÓN
24 de Xullo de 2008- 11:00 (hora arxentina)
Xa estamos voando.
Erguémonos ás 4,30 da madrugada ( na Arxentina 23:30, aínda non se deitaran )
Case non durmimos porque estabamos moi nerviosos. Creo que como moito serían 3 horas de sono, pero suficiente para resistir un día enteiro de viaxe (22 horas entre A Proba e La Plata)
Ás cinco e media saímos para Compostela e de alá a Madrid.
En Barajas agardábannos os longos corredores da T4 e da T4S, ascensores, tren automático, filas interminables nos controis. Chegamos xusto a tempo ao embarque para Bos Aires.
Xa a punto de despegar, a noite sen durmir e os nervios dos días pasados pásanlle factura á miña filla. Por sorte, unha vez que o avión despegou foise calmando e estivo ben o resto da viaxe. O meu home viaxaba con lumbalxia, así que todos desexábamos estar xa alá, aínda antes de despegar.
Eu síntome feliz. Por fin vou ver cumprido un soño de anos.
Do xantar de Iberia non imos falar ;-)
Uns cantos asentos detrás de nós viaxa Florentino Fernández, o humorista. Ten cara de aburrido.
13:00
O tempo pasa tan lento que se fai insoportable. Vai moita calor e érgome a miúdo para ir ao baño botar auga á cara, lavar as mans, dar un paseo polo corredor. Procuro levar as cousas recollidas para que o ar circule, pero aínda así teño moita calor. A manta que nos dan chegará a Bos Aires metida no seu plástico.
Cando consigo prender o sono parece que durmín unha eternidade, pero miro o reloxo e... só pasaron 10 minutos !
Con todo imos pasando o ecuador da viaxe. Non podo crer que vaian xa seis horas fóra. Aínda quedan outras seis. Supoño que é cuestión de paciencia, paciencia, paciencia...
No baño atopo unha muller que viaxa desde Santiago. É simpática. Mágoa que vaia unhas cantas filas máis adiante.
Flo dorme :-)
Elisa dorme tamén e acomódolle a cachola que lle colga de cando en vez, e eu escribo mentres escoito nos auriculares unha película de Demi Moore.
15:00
Vai pasando o tempo.
Xogo con Elisa na DS. Facemos un test de idade cerebral e sáeme que teño 67 anos ;-) a primeira vez. Repito e consigo rebaixar ata 63 :-)
Facemos sudokus a medias e xogamos a escribir letras no teito do avión co reflexo das esferas dos reloxos e a adiviñar as palabras que a outra escribe.
O tempo pasa mellor así. Sigo erguéndome de cando en vez, anque agora vai menos calor e ir descontando horas anima un pouco. Se penso na chegada sinto os nervios premer o estómago. Preocúpanme as maletas, o aeroporto descoñecido, os trámites de migracións...
A xente vai máis tranquila e o avión segue ás escuras coma case toda a viaxe. De cando en vez alguén ergue un pouco a cortina e vese a luz vermella da tarde, pero volven a pechar, non entendo para qué.
Tárdame a saír desta cova e ver a luz do día, pero cando cheguemos a Ezeiza será de noite.
20:45
Chegamos a Ezeiza e todo se soluciona axiña. Os trámites son sinxelos e no aeroporto non miran nada. Só pasan as maletas polo escaner e listo.
Quedo abraiada porque Ezeiza se pareza máis a Santiago ca Barajas. É un aeroporto pequeno para unha cidade tan grande.
Para recoller a equipaxe pasamos entre os estantes das tendas do aeroporto.
Cambio a moeda e saímos. Detrás dos cristais vemos aos meus familiares facendo acenos e saímos axiña para recibir apertas e bicos. Algunhas bágoas tamén :-)
Busco entre a xente ao meu amigo Adrián, que ía estar no aeroporto e véxoo vir medio despistado. Corro cara el para darlle unha aperta. Fai seis anos que ambos agardamos ese momento. Súa nai, descendente de galegos de Vimianzo, dáme unha longa aperta.
Despois saímos e soa o teléfono. É Antón, un galego de Muros, ao que xa coñecedes, que me da a benvida :-)
Síntome feliz de estar en Bos Aires. Non noto o cansazo nin o sono ata que chegamos á casa do meu curmán.
domingo, 10 de agosto de 2008
De volta
Xa estou aquí.
En canto se me pase a tremenda señerdade que sinto hoxe contareivos cousas da miña viaxe.
Apertas a todos @s amig@s.
En canto se me pase a tremenda señerdade que sinto hoxe contareivos cousas da miña viaxe.
Apertas a todos @s amig@s.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)