Camiñamos pola vida de frente, de frente, de frente...obsesionados en seguir o camiño cara un lugar que ambicionamos, dereitos a un obxectivo onde se supón que atoparemos felicidade.
Pero, ás veces, despois de moito camiñar cos ollos fixos, decatámonos que estabamos errados, que o noso obxectivo comeza a se desdibuxar, de maneira que por un tempo, nos sentimos perdidos, sen rumbo, valeiros.
Daquela pensamos que cómpre volver atrás, camiñar sobre as nosas pegadas e replantexarse todo.
E descubrimos que era doado atopar o que buscábamos se mirásemos un pouquiño máis preto, sen tanta ambición...
Sinto que estou de volta, onde quero estar, serenamente feliz.
O camiño de regreso, anque non exento de bágoas, resultoume doado.