miércoles, 28 de diciembre de 2011

O pasamento dun amigo




O 16 de novembro de 2011 morreu un amigo.
Chamábase Rubén Servia e era fillo de galegos.
Nado na Arxentina, tiña un amor fortísemo pola terra e pola súa familia galega.

Foi un bo amigo, respectuoso, traballador, agarimoso.
A morte levouno cando tiña 52 anos.

Non é doado comprender que non estea entre nós.
Compartimos a dor da súa muller e das súas fillas.

Os que o coñecimos lembraremos sempre o seu xeito de home cabal e o seu sorriso.

domingo, 13 de noviembre de 2011

Decadencia






Despois de acadar a plenitude, só se pode aspirar a unha digna decadencia.

jueves, 29 de septiembre de 2011

Outono


O outono non é a miña estación preferida, anque recoñezo que é, quizás, a máis fermosa.
Hai varias razóns polas que lle temo ao outono máis do que o amo. A máis importante creo que é que o meu ánimo sofre a disminución das horas de luz, os ceos cubertos de nubes e os primeiros fríos.
Mentres iso chega disfruto do sabor e do olor das mazás, á sombra da parra, mentres cae o sol polo horizonte dun día caluroso a finais de setembro, na véspera dos meus 51.

jueves, 15 de septiembre de 2011

Comeza o curso







Rematou a "liberdade condicional" das vacacións e volvemos ao traballo e a ver pasar a vida desde destrás da fiestra.
Sempre tiven esa sensación de estala deixando pasar sen disfrutala como debera, pero desde que cumprín os 40 (que xa fai...) esa sensación é cada día máis vívida. Quizá por iso, agora que a miña filla é unha mociña, decidín que viaxaría o máis posible (é boa compañeira de viaxe) e trataría de ver o máis posible dese mundo que hai máis alá das cortinas dos cuartos da miña casa, ou da persiana da miña bonita aula de infantil.
Pero, anque as viaxes sempre son emocionantes, non estou segura de que me abonde con elas, así que tamén me dei ao baile e outros vicios, como intentar aprender idiomas e este blog, (¡ xa que nin bebo nin fumo!... ;-))
E sigo buscando a maneira de vivir esta única vida da que dispoño da mellor maneira posible, tratando de fuxir das arañeiras ( prexuizos, complexos, xente malpensada e maledicente, vergoñas, medos, etc...)nas que noutros tempos me vin atrapada.
Por sorte teño unha saúde medianamente boa (cos achaques típicos da idade )unha familia que me proporciona amor e estabilidade ( tamén algúns problemas, por suposto) algúns bos amigos e un traballo marabilloso no que sempre hai actividade, creatividade e bo humor, que non me permite decaer(anque algúns días me faga volver á casa agotada )
Para que vos deades unha idea o primiero día que estiven no recreo cos meus nenos deste ano falamos a miña compañeira Alicia e eu da sorte que temos de traballar con nenos, pero sobre todo de que sexan os máis pequenos, porque contaxian vitalidade e onda eles desaparecen todas penas.
De todas maneiras aínda pecho os ollos e podo ver, cun pouquichiño de morriña, as imaxes dos lugares que visitei nestes dous meses porque...¡ Aiiiii...que marabilloso é o verán ! ¿verdade?

Nas fotos Amsterdam e Edam (Holanda), Puerto de Mazarrón e interior da provincia de Murcia, e ría do Masma (entre Barreiros e Foz)

viernes, 5 de agosto de 2011



Baixo este ceo plomizo que nos acompaña cada día e que desminte ao calendario que dí que é verán, soño con casiñas de colores, canles e barcas, mentres percorro a casa a paso miúdo para dar feito todas as tarefas que me agardan cada mañá, a modo de condena e que, como o tecido de Penélope, nunca vexo rematadas.



Na foto o precioso pobo de Marken (Holanda)- xullo de 2011

domingo, 12 de junio de 2011

Javier Adúriz





O 21 de abril faleceu Javier Adúriz, admirado escritor bonaerense que tivo desde o primeiro día un lugar preferente no noso blog porque tamén o tiña no noso corazón.

No de Antón porque foi un benquerido amigo, compañeiro ademais por moitos anos na docencia, da que se xubilou moi pouquiño antes de caer enfermo.

No meu porque, anque nunca cheguei a coñecelo persoalmente, formou parte da miña vida a través da súa poesía, e porque puiden seguir os acontecementos dos seus derradeiros anos desde a distancia.

Despois de sete meses de preocupación e case outros dous de dó, queremos hoxe facerlle unha homenaxe con todo o agarimo con que o lembraremos sempre, e transmitirvos unha parte del que nunca morrerá, a mestría das súas palabras, escollidas por Antón :

La rosa de mirarte arde en silencio. Mastronardi

Está la calle y el aire
con sosiego,
está la cuadra detenida
y quieta, cuando te veo
al llegar.

¿Quién me dijera
que hacia el fin del día
mirarte es una fiesta,
una dicha sencilla,
un lujo de la vida?

La calle está en penumbra
y sin embargo
un resplandor distinto
al de horas tempranas
la ilumina.

Nada, es cierto, ni el dolor
dura entre ruinas.

El cemento, las ventanas cerradas,
los colgajos y carteles
ya no son lo que son,
se evaporaron
del caliente fluir de la memoria.

Y no veo el apenado
kiosco, ni la luz turbia
de las avenidas
informes, ni oigo los vientos
contrarios en mi corazón.

Tus manos son tus manos
como también las mías;
late un ansia de siglos
en la emoción de este minuto.

No será tal vez para siempre.
Un crujido en la sombra, algún sonido
ha de amustiar el brillo de los ojos.


Después –ya sé- un tiempo paralelo
se irá quedando a solas con nosotros,
pobremente felices,
rendidos y cansados.

-------------------------------------------------------------------------



Llegaron los amigos,
Enrique en su lugar, Adela,
también Dora,
Celita y su marido.

Vamos abriendo las ventanas
del living. Y cada uno
empuña su copita.

Hay una conversación, un runruneo
que baja de los árboles
mientras un grillo entona compañero
frente a la trituración de la noche.

En un limbo, en el aire
hacemos un fervor, como los chicos.
Hasta la sombra se asoma en los rincones
Porque la vida se acalora y sonríe.

Un coro así, vibrante, sin mutismo
de cada cual emerge una agudeza,
la alegría.


Ser de nuestros amigos.

La desesperación no existe.

--------------------------------------------------------------------------

De W.R.

Casi una variación repito estas palabras.
El tiempo, el tiempo puede
devorar la savia que mana de mi vida,
desacalorar el músculo, enfriar
el tacto para cada uno de los dedos
o alardear de someterme a tierra
y madera, llevarme todo
hasta la estrecha disposición
que ni ve ni oye. Puede, pero
de semejantes despojos
Dios me levantará.
Y te veré.


Se queredes máis información sobre el, ler máis poemas ou escoitar moitos deles podedes facelo no seu sitio oficial

domingo, 3 de abril de 2011

Primavera


A primavera avanza, como cada ano, como se non pasara nada, allea aos nosos desvelos, ausente das nosas traxedias persoais, das nosas catástrofes, da vida e a morte deste formigueiro no que medran, sen embargo, as súas raigames.
Empurra a vida mentres nós seguimos enterrando víctimas do derradeiro terremoto, sen nos repoñer aínda do terror das imaxes do tsunami, preocupados polo futuro das nosas vidas e sobre todo das dos nosos fillos, a quen deixamos en herdanza un mundo de usar e tirar ao que non lle atopamos vacina para libralo deste cancro que está volvendo atrás todas as conquistas sociais do século XX.
Pero nesta praciña de Negueira de Muñiz onde medran as flores desta cereixal, semella que se detivo o tempo e nada aconteceu desde os tempos de bonanza.

jueves, 17 de febrero de 2011

Soidade


Ninguén na area.
A mañá na praia era para poucos ;-)
--
Lembro o mar dende a cidade...
Saúdos.
--
Antón.

sábado, 12 de febrero de 2011

Cores no ceo

Botei unha ollada ao ceo e pensei nos nosos amigos do blog ;-)

Saúdos.

Antón.

miércoles, 19 de enero de 2011

Tempo






Ninguén pode deter o tempo.

Sabio quen acade ledicia nalgún momento.

Apertas.
--

Antón.