Aire

Entre el alba y la noche hay un abismo
de agonías, de luces, de cuidados;
el rostro que se mira en los gastados

espejos de la noche no es el mismo.
El hoy fugaz es tenue y es eterno;
otro Cielo no esperes, ni otro Infierno.

J.L.Borges

  O aire entra pola fiestra aberta de enfronte, por enriba do sofá de pel verde, percorre o espazo do cuarto, pasa entre as tulipas brancas da lámpada, baixa e agarima a miña fronte, despeiteame e sae pola fiestra da dereita, xunto á mesa e o aparador da louza.

   O ar limpa a casa de malos pensamentos, move, lixeiro, as cortinas brancas con bordados de flores e remate de puntilla, e nas súas correntes planean un par de moscas que nunca se pousan en ningures, suspendidas para sempre alí, no medio do cuarto, mexidas pola brisa do verán á que acompañan trinos de paxaros nas ponlas dos castiñeiros de enfronte, cos seus penachos amarelos destacando entre o verdor frondoso das súas follas.

   Escribo mentres miro pola fiestra. A casa está en silencio. O seu único habitante neste momento, aparte de min, o meu fillo, dorme aínda.

   E eu, que me erguín moi cedo, almorcei, lin unhas cantas follas dun libro, puxen a lavadora, aireei o meu cuarto e fixen a cama, vin escorecer de nubes aquel ceo no que tanto madrugou hoxe o sol, agora agardo a que sexa hora de saír a ese mundo de fóra que, algunhas veces, tanto medo me da.