Hoxe, namentres camiñaba por Bos Aires atopei un piso que tiña o balcón protexido con arames...
Cando alguén ten medo, fai o que sexa para ficar un pouco máis tranquilo...
Neste caso coido que foi un pouco esaxerado.
(preme na foto para ver o detalle)
20 comentarios:
cualquier precaucion es poca
Pois non sei que che diga, aquí ponse para que non se lles entre nas leiras...Eu prefiero que me entren nas leiras e non na casa!!!
Glubs! habilitastes a aprobación de comments?
Si, temporalmente, Chousa.
Non pensamos dar cancha aquí a xente que busca polémica gratuitamente a costa de algo que ambos amamos porque forma parte da nosa identidade: a noso idioma galego.
Tranquilos todos os que comentades habitualmente porque os vosos comentarios sairán todos :-)
Aproveito para agradecervolos a todos.
Saúdos
llegaremos a alambrarnos la vida.
Saludos y gracias por visitarme en mi ausencia.
A verdade, Antón, desde aquí custa imaxinar todas as precaucións que tedes que tomar coa casa e tamén fóra dela.
Aquí, por suposto, tamén nas grandes cidades hai que andar con máis coidado, pero non chegamos aos vosos niveis.
En moitas casas que vin ahí todas as ventás teñen rexas e na porta hai dobre verxa.
Na zona de Belgrano visitamos uns amigos. Un lugar fermoso e unha casa preciosa no medio dun xardín enorme, ao lado dun parque, pero a casa rodeada de barrotes de ferro, e pechada a cal e canto.
Para que a xente se faga unha idea chega contar que os porteiros automáticos dos edificios só serven para que o dono do piso saiba que chegache e che baixe abrir(anque sexa un quinto piso) Por sistema non se pode abrir desde arriba, como medida de precaución.
Por todo iso non me extraña esa aramada, pero dame moita pena que sexa necesaria.
Biquiños
quando a fome apreta... pois aqui o mesmo. como diz chousa... prefiro que me entrem nas leiras (se as tenho algum dia) do que na casa...
beijos
Cadaquén ten as súas manías pero ten que ser triste vivir detrás da trincheira.
QUERIDOS AMIGOS, ES VERDAD NO ES MUY LINDO VIVIR ASI ENREJADOS Y CON MIEDO PERO LA VERDAD QUE CUANDO ESTA EN PELIGO NUESTRA VIDA Y LA DE NUESTRA FAMILIA ,HACEMOS LO QUE SEA PARA PROTEGERNOS.
A MI ME PARECE MENTIRA GOZAR DE TANTA SEGURIDAD AQUI EN LAS CALLES DE SANTIAGO DONDE VIVO A HORA POR SUERTE.
QUE TENGAIS UN LINDO DIA!!!!
LILY
Pois quedaba mellor que os utilizase para facer crecer as plantas na dirección "correcta". De todas formas, toda protección é pouca nestes tempos tolos que van.
Hola, aquí estoy devolviéndote la visita... te comento que hace ocho años casi que vivo en España... tal vez de ello que ya me he acostumbrado a hablar así...
Tu eres argentino?
a propósito de la foto... mete miedo, pensar que se llega a vivir así... joer... muero si tengo que poner esas medidas de seguridad en mi balcón... ouch...
un saludo
sigo leyendo los post anteriores, a ver si te conozco un poquito mas
saludos
;)
Realmente é unha foto que impresiona moito...O medo sempre constrúe gaiolas arredor nosa. É terríbel!.
o medo é expoñencial. Nunca ficas tranquilo. Sen confianza sempre precisas de máis e máis seguridade. Ao cabo bloquéaste
Pues sí, un poco exagerado lo es la verdad, no se me ocurriría semejante alambrada.
Fuerte abrazo!
PD:la foto floral preciosa.
Teño unha veciña chalada que di que lle entran a roubar os xitanos polo fío musical do apartamento. Voulle falar deste sistema de arames, se os coloca ben poderá incluso dicir que é diseño de vanguarda.
Un saúdo.
Sí, parece exagerado pero quizá tendrán sus motivos: alguna mala experiencia anterior. De todas maneras, qué pena tener que colocar alambres en el balcón.
Gracias por tu visita y así yo también aprendo galego.
Un saludo
Gemma
Parece unha trincheira!!
Algo terá que roubar. Triste.
É unha mostra ben evidente do medo con que vive a xente. Non se poñen aramadas de pinchos gratuítamente. Pero si, desde aqui resulta sorprendente, afeitos como estamos á nosa tranquilidade non utópica e que vai devalando aos poucos.
Un saúdo.
parece unha zona de guerra
Publicar un comentario