Como can e gato

A cadeliña Tila era un ser moi especial, aparte de ser moi lonxeva (17 anos é moita idade para unha cadela), era a bondade e a alegría encarnadas non corpiño pequeno e peludo.

Tiña un sexto sentido para saber cando os outros (persoas ou animais ) eran vulnerables, e sempre actuou en consecuencia.

Tiña infinda paciencia cos nenos (e cos grandes) e un corazón xeneroso, que a levou a esquecer o instinto para ser nai adoptiva da gata Cinzas e, por tanto avoa da gatiña Xelatina.

Nas imaxes podedes vela coa súa familia.

A Tila morreu atropellada poucos días despois destas fotos. Xelatina a netiña tamén morreu porque estaba moi enferma.
Cremos que súa nai trouxonola á porta da casa (esas fotos son do primeiro día que a vimos, porque Cinzas tíñaa ben escondida) porque soubo que estaba enferma.

Tila herdara o seu nome doutra cuza que tiñamos na casa cando meu irmán e eu eramos pequenos. Herdou o nome e a paciencia :-))

O día que a truoxeron cabíame na palma da man.

Sempre me acompañaba nos paseos. Corría diante de min coa súa peculiar maneira de andar, dous pasos normais e ao terceiro un saltiño.

Ás veces eu escondíame cando vía que me adiantaba moito e ela volvía correndo buscarme. Sempre me atopaba.

Cando algún dos meus fillos quedaba na casa dos avós, ao chegar á casa Tila saltaba arredor do coche baleiro como dicindo que faltaba un ;-)

Se tiña fame ou sede corría seguido desde o saco do penso ou a billa da auga onda min, e ladraba sen parar ata que a entendía.

Por 17 anos foi o primeiro saúdo que recibín cando chegaba á casa.
Agora bótoa de menos.