NONA

Fai moitos anos, eu coidaba polas tardes a unha velliña arxentina á que chamabamos todos a "Nona". Ela, que estaba de visita na casa da súa filla, casada cun lucense, tiña a cadeira rota e non se movía por si mesma, así que, polas tardes, pasabamos o tempo conversando, xogando á brisca ou mirando pola ventá do salón. Dende alí contemplaba entusiasmada as bandadas de estorniños que facían filigranas no ceo de Lugo.
Cada pouco, se eu ía á cociña a prepararlle a merenda ou marchaba acondicionar o seu cuarto, chamábame a berros:
- " Selia, Selia, vení acá ! Mirá los pájaros !”
Eu, como sabedes, non me chamo Celia, pero por máis que insistín, nunca conseguín que aprendera o meu nome, así que rematei por ser Celia "a conciencia".
E ía alá e miraba con ela as inmensas bandadas de estorniños que facían filigranas no ceo de Lugo, á tardiña, contra o horizonte vermello.
Supoño que os estorniños eran unha metáfora dos seus propios desexos de estar ceibe daquela cadeira de rodas e poder voar...
O que si conseguín, en tres meses de pacientes exercicios diarios, foi que volvera a erguerse da cadeira e puidera camiñar con axuda dun bastón desde o cuarto á sala.
Os derradeiros días que estiven con ela contoume, cun sorriso ilusionado, que soñou que ía no avión cara a Arxentina e que camiñaba “ligerita, ligerita” polos corredores do avión.
Nona volveu a Arxentina para o Nadal e morreu moi pouquiños meses despois, pero hoxe, máis dun cuarto de século despois, eu sigo sendo Celia e acordándome dela cada outono, cando os estorniños voan por riba da miña cabeza.
Pero non todo é señerdade cando penso nela, sempre lembro anécdotas que me fan sorrir, a imaxe dela sentada na cama facendo o seu moño, ou pintando os beizos de vermello, perfumándose...ou outras divertidas, coma aquela vez que tiñamos que erguela da cama entre o seu neto e máis eu, e como pesaba moito, non puidemos con ela e foi esvarando, esvarando, esvarando, ata que quedou sentada no chan... ¡ Que difícil resultou volvela a erguer mentres os tres chorabamos coa risa !

Foto: A tardiña sobre Lugo. Ao fondo as torres da Catedral. (Cuspedepita)