lunes, 29 de diciembre de 2008

E todo volve...


De súpeto, a Noiteboa encheuseme dun recendo a eucalipto e sal que chegaba da noite dos tempos abríndoseme paso na memoria.
Unha leve dor, reflexo doutras antigas e menos leves, asolagoume a vontade, e o pensamento fíxoseme noite rondando o faro de Hío.
Escoitei contos para nenos en vellas ondas hercianas do Lérez, perdidas no espazo e no tempo, voces que viñan de lonxe, ecos dos tempos en que María quedou Soliña polos camiños de Cangas…
Ao caer da tardiña algunhas pezas agochadas do crebacabezas aboiaron, como pequenas illas de Tambo no medio da ría. E todas encaixaron nun taboleiro que antes gardaba incompleto, mentres me faltaba o alento e volvían á miña cachola, coma un río, as verbas, coitelos de lume, que racharon daquela a paz do meu peito inxenuo.

Coma o muiño do Cabo, volta a volta, precisei da pesada pedra da miña vontade, para esfarelar paseniño o duro grao daquela quimera e facer aparecer só a branca fariña que nace dos bos sentimentos que aniñan no colo dos xustos, dos bos e xenerosos.

E lembrei aquelo que escribiu Bernhard Schlink e que Cobiñas nos fixo acordar :
“¿Por qué o que foi fermoso, cando miramos atrás, se nos volve quebradizo ao saber que agochaba verdades amargas?”
E lembrei que a nosa Zeltia amiga me avisou unha mañá que “nada queda ya: ni adolescencia, ni ilusiones, ni...” nin sequera unha lembranza verdadeira de como foron as cousas.
Pero tamén me dixo que “ya están las mimosas floreciendo a hurtadillas” e a vida mira cara ao futuro e non cara o pasado.
E así, xa que“ veinte años no es nada “ como lin estes días onda a Vermella agarimosa, “ vivir… con el alma aferrada a un dulce recuerdo “ paréceme agora unha … "boludez", pola miña parte, meu irmán … cando tantas cousas, moito máis doces, me ofrece a vida.

Cuspe


A foto é obra de Antón de Muros :-)

(Hay una traducción en comentarios)

26 comentarios:

Cuspedepita dijo...

..Y todo vuelve...
De repente, la Nochebuena se me llenó de un perfume a eucalipto y sal, que llegaba de la noche de los tiempos abriéndoseme paso en la memoria.
Un leve dolor, reflejo de otros antiguos y menos leves, me inundó la voluntad, y el pensamiento se me hizo noche rondando el faro de Hío.
Escuché cuentos para niños en viejas ondas hercianas del Lérez, perdidas en el espacio y en el tiempo, voces que venían de la lejanía, ecos de los tiempos en que María se quedó Soliña por los caminos de Cangas…
Al caer la tarde algunas piezas ignoradas del rompecabezas salieron a flote, como pequeñas islas de Tambo en medio de la ría. Y todas encajaron en un tablero que antes guardaba incompleto, mientras me faltaba el aliento y volvían a mi cabeza, como un río, palabras, cuchillos de fuego, que habían roto entonces la paz de mi pecho ingenuo.

Como el molino del Cabo, vuelta a vuelta, precisé de la pesada piedra de mi voluntad, para machacar despacito el duro grano de aquella quimera y hacer aparecer unicamente la blanca harina que nace de los buenos sentimientos que anidan en brazos de los justos, de los buenos y generosos.

Y recordé aquello que escribió Bernhard Schlink y que Cobiñas nos trajo a la memoria :
“¿Por qué lo que fue hermoso, cuando miramos atrás, se nos vuelve quebradizo al saber que ocultaba verdades amargas?”
Y recordé que nuestra Zeltia amiga me avisó una mañana que “nada queda ya: ni adolescencia, ni ilusiones, ni...” ni siquiera un recuerdo verdadero de como fueron las cosas.
Pero también me dijo que “ya están las mimosas floreciendo a hurtadillas” y que la vida mira hacia el futuro y no hacia el pasado.
Y así, y ya que“ veinte años no es nada “ como leí ayer en el blog de la Vermella cariñosa, “ vivir… con el alma aferrada a un dulce recuerdo “ me parece, ahora, una… boludez, por mi parte, hermano mío… cuando tantas cosas, mucho más dulces, me ofrece la vida.

Chousa da Alcandra dijo...

Como se di cando algo che gusta ainda que non o entendas moi ben?. Anda, veña, di.
Pásame coma cando miro un cadro que ma atrae os sentidos, pero se alguén se me achega e me pregunta que vexo... esbaréxenme as palabras para dicir aquelo de "e que eu de arte enténdolle máis ben pouco".
Eu quédome coas mimosas "floreciendo a hurtadillas", e o resto son felechos doutras gaitas.

Ah, e mólame moito a foto da cabeceira (cabeceira do blog, que o outro ben sei que é un hórreo)

Bicos "a hurtadillas"

Pedro Ojeda Escudero dijo...

Una Nochebuena con perfume de eucalipto y sal... qué belleza de expresión.
Miremos hacia el futuro pero con media alma en el pasado.

Cuspedepita dijo...

Chousa, amigo, non tes que intentar entender, creo, senón deixar que as palabras te leven á túa propia experiencia e aos teus propios sentimentos.
Con que che gusten as palabras e poidas percibir o recendo a eucalipto e sal é suficiente. Ninguén está no segredo das cousas máis que os que as viviron. É moi difícil trasladar a outro esa experiencia.
Eu tamén me quedo coas mimosas ;-)Elas representan o bo que está por vir.
Chuchiños

Pedro:
La costa atlántica gallega huele a eucalipto y sal.
La sal escuece en las heridas del pasado, pero también ayuda a cicatrizarlas :-)
Aunque somos el producto de lo que hemos vivido, a veces descubrimos que hemos falseado los recuerdos o que la vida nos falseó la experiencia entonces, y las cosas no eran exactamente como las recordamos.
Pero, de pronto, todo vuelve y tenemos la oportunidad de componer una imagen más ajustada.
Ya hemos hablado tu y yo de héroes y pedestales ;-)
Besos

Feliciti dijo...

Me alegro de que te percates que es más interesante mirar hacia adelante¿por qué arrastrar un pasado que lastra a modo de cadena o condena?es trabajo baldío.Tu texto entrañable, la foto de la cabecera preciosamente nostálgica.
Os deseo lo mejor para el 2009 a ti y a Antón y que sigamos en contacto largo tiempo, por cierto, hace mucho frío por el Norte ;)
Fuerte abrazo!

paideleo dijo...

Feliz 2009.

Aniña (@vampyevil) dijo...

que bonito...este rincon siempre llleva vuestra esencia ehh
besitos

Raposo dijo...

Penso que hai que lembrarse do pasado aínda que só sexa para non cometer os mesmos erros no futuro. Só os que saben de donde veñen poden chegar a algures.
Apertas.

Antón de Muros dijo...

É unha entrada moi personal e poética.
Está escrita dende o fondo do corazón e amosa reflexións propias da madurez.

E sempre ter en conta as cousas boas do futuro para comezar ben o 2009! ;-)

Unha aperta.

Antón.

LM dijo...

o que está por vir sempre é mais emocionante do que já passou porque tem a intriga do desconhecido e para isso temos de soltar amarres e deixar-nos ir nesse sal com recendo de eucalipto. feliz 2009!
beijos

Victoria dijo...

Qué ben escribes. O cheiro a eucalipto sempre recorda a nosa terra galega.
Feliz ano a tod@s
Bicos

Druid dijo...

Eu como chousa.... fermosisima foto a da cabeceira, que parece feita para a entrada.
Non somos nada sen as cousas que quedan atras... i estas non e que volvan, e que siguen pegadas as nosas costas.

Bicos e apaertas, e Feliz Ano Novo.

CriS dijo...

Yo es que creo que hay cosas que no es que vuelvan, es que no se fueron jamás... Que quizá estaban bajo una lámina mas o gruesa de polvo, de rutina, del día a día. Pero lo importante, está, sólo ciertos momentos o ciertas cosas los evocan y parece que regresan.. pero eso... es que creo que no se fueron.

Ha sido un placer encontrarte (encontraros) este año, espero poder seguir compartiendo con vosotros parte de este camino.
BESOS y suerte al dar el salto al año nuevo.

HADEX dijo...

Voume deixar de melancolías por uns intres.....Moi feliz ano e os meus mellores desexos!!!


Biquiños para Antón e para ti.

nachocarreras dijo...

Sólo dejar un saludo
¡Feliz año!
Salud y suerte!

vermella dijo...

precioso repaso a través dun arrecendo tan sutil,eucalipto e sal....
moitos bicos e feliz 2009,emocionoume o de vermella agarimosa así que fagoo meu co teu permiso.

Aniña (@vampyevil) dijo...

Quiero desearte a ti y tus allegados un muy Feliz y Próspero año 2009, donde todos los proyectos, sueños y anhelos se logren con creces y muchos éxitos. Que vuestra fuerza para luchar por las cosas que quieren sea más grande que el año pasado, y que el amor, la amistad y la dedicación, sean los propulsores del motor de nuestras actitudes y actividades que emprendamos.

¡¡¡MUCHAS FELICIDADES!!!

tertulias para perogrullos dijo...

Hola"!!! Feliz aninovo, ogallá sexa tan probeitoso como este que marcha e mellor aínda.
Unha aperta

Anónimo dijo...

Aromas, olores, recordos, improntas añoranzas.....todo o que as palabras sexan capaces de transmitir, primeriro chegounos polo tacto, vista, oido....sentidos....vivido, ...querido, añorado o perdido.
Tal vez calquera tempo pasado no foi mellor, so diferente

Unknown dijo...

¡Hola Cuspedepita!

Ya estamos en este 2009 de mala cara. Sin embargo, vuelvo a tu blog con los deseos de que, a pesar de todo, estos 365 días que han empezado a correr sean los mejores posibles. Seguiré visitándote, dentro, por supuesto, de mis posibilidades que no son muchas. Así que te sigo y espero que lo hagas también. Muchas gracias.

Qss Abz
««««»»»»
Este texto es estandarizado para que pueda llegar a todos los Amigos. Espero que lo aceptes.

hantferreira@gmail.com

Cuspedepita dijo...

Gorocca: Feliz año también para ti. Seguiremos en contacto, claro que si :-) Ya lo creo que hace frío por el Norte ! ;-)
Besos

Paideleo: Igual para vos !
Bicos

Aniña: Me encanta que tengas esa apreciación, porque justamente de eso se trata :-)
Besos

Raposo: Si, aprendemos sobre a nosa propia experiencia, así que mellor tela presente :-)
Apertas.

Antón: Desde logo que está escrita desde o fondo do corazón e nada é gratuito, cada palabra ten o seu significado. Ti xa o sabes :-))
Chuchiños

LM: Pasar páxina, pero sen esquecer o que vivimos :-)
Bicos

Victoria: Si, e eu identifico o eucalipto coa costa galega sobre todo.
Unha aperta

Cuspedepita dijo...

Druid: Pero hai veces que as lembranzas parecen moito máis vivas e adquiren unha nova dimensión :-)
Bicos e apertas tamén para ti e os teus.

Cris: Sempre acertas cos teus comentarios :-)
Para min, e creo que podo falar tamén por Antón, tamén foi un pracer coñecerte e por suposto seguiremos acompañándonos nos camiños do 2009 :-))

Hadex: Que 2009 sexa moi bo ano tamén para ti! Biquiños.

Nacho: Gracias por el saludo y feliz año también para ti :-)Un beso.

Vermella: A túa última entrada foi a chispiña que prendeu a miña inspiración para escribir esta :-))
E de agarimosa creo que é doado de deducir para os que te seguimos ao longo dun tempo :-))
Feliz ano para ti e os teus!
Unha aperta.

David: Con que 2009 sexa para min semellente ao 2008 xa me conformo.
Biquiños.

Ángel: Creo que os aromas son especialmente evocadores.
Anque tendemos a idealizar o pasado, creo que non me gustaría volver a el, en especial non volvería a esta época da que falo na entrada.

Henrique: Feliz ano ! Por suposto seguimos visitando as nosas respectivas "casas" ;-) Unha aperta.

XuanRata dijo...

El deseo nos impulsa hacia lo que ha de venir tratando de que caiga de nuestro lado. Pero hay tambien un deseo de la nostalgia y una nostalgia del deseo que fuimos. Todo se mezcla y no hay que tratar de separarlo o le veremos a todo la trampa, la tramoya que nos sostiene.

Anónimo dijo...

El pasado si vive en el ahora que sea sólo un matiz.Un zumbido que como viene se aleje, sin detenerse.Bello texto
Un beso
Rubén Lapuente

abueloscrisytoño dijo...

Esta entrada paréceme fermosa, ten algo que me gusta , eu creo que ten alma

Paz Zeltia dijo...

me gustó mucho este post, como compones las palabras para, además de expresar tus sentimientos y liberar espacio en el alma, conducir a quien lee hacia una atmósfera de instrospección, intimista y compartida. xeme a voz dos recordos, e fas que chegue ese xemido, que pouco a pouco transformas, botando unha man ás palabras dos amigos, en mirada adiante e sorriso cara a mañán