Durante moitos anos da miña vida, esa foi a paisaxe que vía polas mañás segundo me levantaba da cama. E acompañábame todo o día xa que en Becerreá, mires para onde mires, están eses xigantes vixiando....
As fotos son fermosísimas. Son dende o Alto do Acebo?
Para que logo digan que o noso país non é completo -no senso máis amplo que o termo poida abranguer-. Dende esa fermosura de mares de néboas dos Ancares, ata as montañas de area nas Dunas de Corrubedo...pasando -loxicamente!- pola bendición das Terras do Medio (que di V. Pintor).
Eu tamén teño lagunas na miña memoria e síntome coa morriña entre as uces ou entre as xestas...
Chuchos de ano nove (e novo)
(Curiosa a palabra de verificación: "parbin". Moin fonsagradín e, prescindindo de gramática, moi definitoria do meu estado estes días tamén jajaja)
Oh Cuspe... qué bonitas fotos... no es igual ni mucho menos pero si guiño los ojos parece la montaña que veo por mi ventana cuando miro al norte, tan blanca.... ¿tendré lobos aun? dicen que si, a veces creo oirlos aunque me digan que son los perros que aullan parecido. Y en brezo... cada invierno anda cerca... a ver si me creo que estoy aquí y estoy allá, ja ja.
Un beso, como siempre, tus post son entrañables. Un fuerte abrazo!
Dixéronme que tiña que ver estas fotos, e aquí estou... Sonche ben fermosas, sí, e o texto acompaña moi ben. E que en Galicia haiche moitos tesouros. Increíbles e variados. Unha delicia para os fotógrafos ansiosos!! Feliz Aninovo!!
Hola, Mónica, bienvenida a Cuspe de Pita. La sierra de Ancares está en el oriente de Galicia, de Norte a Sur entre las provincias de Lugo, León y Asturias. De hecho hay una especie de leyenda sobre uno de sus picos, llamado Tres Obispos porque dicen que en su cumbre se reunían los obispos de Lugo, Astorga y Oviedo a la misma mesa y cada uno permanecía en su diócesis, ya que allí confluían las tres. Un abrazo.
Hadex: Ancares tamén é a miña paisaxe de fondo cada día, omnipresente vaias onde vaias, pero ademáis tiven o privilexio de vivir algo máis de dous anos alí. Este poema escribino precisamente o segundo inverno. A primeira foto saqueina desde preto de Vilaquinte(indo por Navia), a segunda na entrada de Piornedo e a terceira é unha vista da Serra á tardiña (era case noite)desde Montouto(A Fonsagrada) Apertas
Chousa: ¿Aínda dura a resaca do fin de ano, amigo? ;-) Morriñosa tamén eu estou. Ata empezo a botar de menos o stress ! O de parviña a min xa che me viña de serie ;-) Xa falaremos... Un chucho grande que te faga espabilar! ;-)
Cris: Ás veces unha imaxe, un olor, un son...`pódennos transportar a outro lugar e ata a a outro tempo, así que non me extrañaría que andes ás veces por aquí ;-) Biquiños
Druid: Non coñezo a Baixa Limia, pero estou vendo agora mesmo unhas fotos impresionantes do parque natural :-)) Apertas
Pítima: Gracias pola visita :-) Alédame que che gusten as fotos. Tes razón, non hai recuncho en Galicia que non teña o seu encanto. Feliz ano tamén para ti. Unha aperta.
Nacho: Tienes que volver con tu cámara. Conociendo tu blog, creo que merecerá la pena el resultado ;-)) Abrazos
Pedro: Y mis fotos no le hacen justicia :-))) Un abrazo.
Son preciosas estas fotos, siempre que veo algo así, me dan ganas de estar metida en una de ellas. Me gusta mucho esa zona norte. Mis mejores deseos para este año recién estrenado. Moitos biquiños.
Me encanta este poema.... a imaxe: "Lonxe do mar gaivotas brancas...."-Fantastica, moitas veces e exactamente iso o que sinto.... Un bico grande. Sobran as palabras.....quedan os soños, e as imaxes para lembrar, sempre.
A neve é un dos grandes recordos da miña infancia, onde eu vivía duraba pouquiño pero de abondo para non ter que ir un ou dous días ó cole. Confirmada a suspensión das clases o seguinte paso do procedemento era abufandarse ata arriba e deixarse ir.
Ola! Xa estou aquí, logo de tanto balbordo coas festas, dá gusto ter un pouquiño de tempo para dar un repaso aos blogs dos meus amigos. Teño que aproveitar o tempo pois mañá venres xa están aquí os netos e non sei que é o que pasa que non se nos despegan, o maior convértese na nosa sombra e o pequeno remátaa dicindo avoíña Cris ¡quéroche! É que son uns zalameros. Os Ancares están preciosos nevados, son unhas fotos magnificas danme ganas de saír correndo e velos de cerca.
Qué tierras más espectaculares. A mi me gustan esas montañas, parecen echas para el misterio. Me gustan aunque estén llenas de brezos y de lobos. Y me gustan mucho más nevadas, porque así son como grandes gaviotas blancas... Un saludo
BUSTO: Gracias e feliz ano tamén para ti.Apertas. ANIÑA: ¿Te vienes ;-) ? Un abrazo MONTSE: Abrazos para ti también y feliz año. Sigue deleitándonos con tus fotos :-)Besos BARREIRA: Alédame que che gusten as fotos. Gracias pola túa visita. Benvido e bo ano para ti tamén. Apertas IRENE: A ver si algún día inventan el teletransporte porque lo vamos a usar mucho algunas ¿verdad ? ;-)) Besos COBIÑAS: Bicos para ti e disfruta do verán :-)) RAPOSO: Graciñas e moi bo ano. Que o 2009 nos traia moitas dos teus poemas tamén :-)) ÁNGEL: Sí, é certo, contemplando a beleza desa terra sobran as palabras ou non alcanzan para expresar o que unha sinte. Chuchos LM: Pois si, anque non vivo lonxe sí que teño morriña e volvo sempre que teño a mínima ocasión. Biquiños VICTORIA: Sí, métese no corazón e non sae máis, como os bos amores :-)Unha aperta VAKASTOLAS: Da miña infacia sobre a neve o que máis lembro era esa sensación extraordinaria de erguerse, mirar pola ventá e ver todo, todo branco :-)Daquela marabillábame e agora tamén. Chuchos GOROCCA: Gracias! Me alegra que te haya gustado. Buen año tamén para ti. Besos. CRIS: Cando queiras achégate para dar unha voltiña. Fareiche de guía :-) Biquiños para ti e os netiños. ANDRÉS: La verdad es que se siente uno en otro mundo en la montaña. Las cosas adquieren diferente valor vistas desde allá arriba. NIAR: Imagino que sería toda una experiencia para ti la nieve. En tu pais también hay hermosos paisajes, aunque muy diferentes. (I imagine that the snow would be all a experience for you. In your country there are beautiful landscapes also, although very different.) Besos
Vin no teu perfil que es da Fonsagrada (qué rica a tarta!).
Leín o poema e acordei que na Fonsagrada tedes unha poeta a quen vexo as veces pola Ulloa, Xiana Arias. Ten un verso que di: "Cando Laura chorou, souben que nunca choraba"
Laura non chora porque as bágoas fanse de xeo no duro inverno da montaña lucense
preciosísimas as fotografías, agrandado o seu efecto por os versos feitos da poesía que desprenden... para estar un bo anaco mirándoas, amodo, e sentindo a morriña entre o brezo.
ay, mira, lin os comentarios despois de facer o meu, e mira que dereitiño e feituco dixo Antón o mesmo ca min (ou eu o mesmo ca él) sen tanta reviravolta. non sei porque preciso eu extenderme tanto coma no Quijote para dicir calquera cousiña!!!
;-) será que son de estatura curta e de frases longas!!!!
31 comentarios:
Lobos de nieve
en el Mustallar
Lagunas blancas en la memoria
Lejos del mar
gaviotas blancas
Agua y piedra, niebla y noche.
La morriña entre el brezo...
Marisa
Donís (Ancares) Inverno 1996-97
Hola me gustó conocer tu blog!!! Marisa, y las fotos excelentes, que hermoso lugar ¿Ancares? ¿dónde queda?
Bsss. Espero que durante el 2009 nos visitemos, feliz año!
Durante moitos anos da miña vida, esa foi a paisaxe que vía polas mañás segundo me levantaba da cama. E acompañábame todo o día xa que en Becerreá, mires para onde mires, están eses xigantes vixiando....
As fotos son fermosísimas. Son dende o Alto do Acebo?
Para que logo digan que o noso país non é completo -no senso máis amplo que o termo poida abranguer-. Dende esa fermosura de mares de néboas dos Ancares, ata as montañas de area nas Dunas de Corrubedo...pasando -loxicamente!- pola bendición das Terras do Medio (que di V. Pintor).
Eu tamén teño lagunas na miña memoria e síntome coa morriña entre as uces ou entre as xestas...
Chuchos de ano nove (e novo)
(Curiosa a palabra de verificación: "parbin". Moin fonsagradín e, prescindindo de gramática, moi definitoria do meu estado estes días tamén jajaja)
Oh Cuspe... qué bonitas fotos... no es igual ni mucho menos pero si guiño los ojos parece la montaña que veo por mi ventana cuando miro al norte, tan blanca.... ¿tendré lobos aun? dicen que si, a veces creo oirlos aunque me digan que son los perros que aullan parecido. Y en brezo... cada invierno anda cerca...
a ver si me creo que estoy aquí y estoy allá, ja ja.
Un beso, como siempre, tus post son entrañables. Un fuerte abrazo!
Espectaculares fotos, si señor....
Envidia de paisaxe.
De onde son eu (inda que nacin en Vigo), Entrimo (Baixa Limia, Parque natural Peneda Xeres) tamen temos paisaxes asi... pero non tan nevados.
Bicos/apertas (a repartir).
Dixéronme que tiña que ver estas fotos, e aquí estou... Sonche ben fermosas, sí, e o texto acompaña moi ben.
E que en Galicia haiche moitos tesouros. Increíbles e variados. Unha delicia para os fotógrafos ansiosos!!
Feliz Aninovo!!
Hace muchos años que no voy por ellos... Recuerdos, muchos recuerdos...
Saludos.
Qué maravilla de paisaje...
Hola, Mónica, bienvenida a Cuspe de Pita.
La sierra de Ancares está en el oriente de Galicia, de Norte a Sur entre las provincias de Lugo, León y Asturias. De hecho hay una especie de leyenda sobre uno de sus picos, llamado Tres Obispos porque dicen que en su cumbre se reunían los obispos de Lugo, Astorga y Oviedo a la misma mesa y cada uno permanecía en su diócesis, ya que allí confluían las tres.
Un abrazo.
Hadex: Ancares tamén é a miña paisaxe de fondo cada día, omnipresente vaias onde vaias, pero ademáis tiven o privilexio de vivir algo máis de dous anos alí. Este poema escribino precisamente o segundo inverno.
A primeira foto saqueina desde preto de Vilaquinte(indo por Navia), a segunda na entrada de Piornedo e a terceira é unha vista da Serra á tardiña (era case noite)desde Montouto(A Fonsagrada)
Apertas
Chousa: ¿Aínda dura a resaca do fin de ano, amigo? ;-)
Morriñosa tamén eu estou. Ata empezo a botar de menos o stress ! O de parviña a min xa che me viña de serie ;-)
Xa falaremos...
Un chucho grande que te faga espabilar! ;-)
Cris: Ás veces unha imaxe, un olor, un son...`pódennos transportar a outro lugar e ata a a outro tempo, así que non me extrañaría que andes ás veces por aquí ;-)
Biquiños
Druid: Non coñezo a Baixa Limia, pero estou vendo agora mesmo unhas fotos impresionantes do parque natural :-))
Apertas
Pítima: Gracias pola visita :-) Alédame que che gusten as fotos. Tes razón, non hai recuncho en Galicia que non teña o seu encanto.
Feliz ano tamén para ti.
Unha aperta.
Nacho: Tienes que volver con tu cámara. Conociendo tu blog, creo que merecerá la pena el resultado ;-))
Abrazos
Pedro: Y mis fotos no le hacen justicia :-)))
Un abrazo.
Que lugar tan fermoso! Que sorte poder contemplalo de preto!
Grazas polo nolo amosar. Feliz ano.
ohhh
Aprovecho mi paso por este espacio, cargado de poesia y sensibilidad, para desearos un Feliz Año 2009!!
Un abrazo muy fuerte!!
Deixame felicitarte polas fotos. Son unha delicia.
Saudos e feliz ano
Son preciosas estas fotos, siempre que veo algo así, me dan ganas de estar metida en una de ellas.
Me gusta mucho esa zona norte.
Mis mejores deseos para este año recién estrenado.
Moitos biquiños.
Apertas, Cuspe, con nostalxias de neve.
Andrea
Os Ancares, e sobre todo con neve, é unha terra que alimenta a poesía, que ela en sí é poesía. Gustei das túas verbas.
Apertas e feliz 2009.
Me encanta este poema....
a imaxe:
"Lonxe do mar
gaivotas brancas...."-Fantastica, moitas veces e exactamente iso o que sinto....
Un bico grande.
Sobran as palabras.....quedan os soños, e as imaxes para lembrar, sempre.
buf..nom me estranha que tenhas morrinha...
que lugar tam impresionante
beijos
Estas fotos reflexan perfectamente a beleza dos Ancares. Esa paisaxe métese no corazón...
Feliz ano e Biquiños
A neve é un dos grandes recordos da miña infancia, onde eu vivía duraba pouquiño pero de abondo para non ter que ir un ou dous días ó cole. Confirmada a suspensión das clases o seguinte paso do procedemento era abufandarse ata arriba e deixarse ir.
Qué preciosas montañas de invierno Cuspe, con un texto de altura.
Saludos y buen año!
Ola! Xa estou aquí, logo de tanto balbordo coas festas, dá gusto ter un pouquiño de tempo para dar un repaso aos blogs dos meus amigos. Teño que aproveitar o tempo pois mañá venres xa están aquí os netos e non sei que é o que pasa que non se nos despegan, o maior convértese na nosa sombra e o pequeno remátaa dicindo avoíña Cris ¡quéroche! É que son uns zalameros.
Os Ancares están preciosos nevados, son unhas fotos magnificas danme ganas de saír correndo e velos de cerca.
E eu que non savia o dos bispos.
A. Cris
Qué tierras más espectaculares. A mi me gustan esas montañas, parecen echas para el misterio. Me gustan aunque estén llenas de brezos y de lobos. Y me gustan mucho más nevadas, porque así son como grandes gaviotas blancas... Un saludo
es muy hermoso ... a mi me gusta la nieve, porque mi país no se producen de nieve. Es hermoso paisaje y la naturaleza en Europa representa
BUSTO: Gracias e feliz ano tamén para ti.Apertas.
ANIÑA: ¿Te vienes ;-) ? Un abrazo
MONTSE: Abrazos para ti también y feliz año. Sigue deleitándonos con tus fotos :-)Besos
BARREIRA: Alédame que che gusten as fotos. Gracias pola túa visita. Benvido e bo ano para ti tamén.
Apertas
IRENE: A ver si algún día inventan el teletransporte porque lo vamos a usar mucho algunas ¿verdad ? ;-)) Besos
COBIÑAS: Bicos para ti e disfruta do verán :-))
RAPOSO: Graciñas e moi bo ano. Que o 2009 nos traia moitas dos teus poemas tamén :-))
ÁNGEL: Sí, é certo, contemplando a beleza desa terra sobran as palabras ou non alcanzan para expresar o que unha sinte.
Chuchos
LM: Pois si, anque non vivo lonxe sí que teño morriña e volvo sempre que teño a mínima ocasión.
Biquiños
VICTORIA: Sí, métese no corazón e non sae máis, como os bos amores :-)Unha aperta
VAKASTOLAS: Da miña infacia sobre a neve o que máis lembro era esa sensación extraordinaria de erguerse, mirar pola ventá e ver todo, todo branco :-)Daquela marabillábame e agora tamén.
Chuchos
GOROCCA: Gracias! Me alegra que te haya gustado. Buen año tamén para ti. Besos.
CRIS: Cando queiras achégate para dar unha voltiña. Fareiche de guía :-)
Biquiños para ti e os netiños.
ANDRÉS: La verdad es que se siente uno en otro mundo en la montaña. Las cosas adquieren diferente valor vistas desde allá arriba.
NIAR: Imagino que sería toda una experiencia para ti la nieve. En tu pais también hay hermosos paisajes, aunque muy diferentes.
(I imagine that the snow would be all a experience for you. In your country there are beautiful landscapes also, although very different.)
Besos
As fotos cheiran poesía, a poesía fai máis fermosa a paisaxe.
Unha aperta dende o verán (onde as gaivotas voan sobre o mar)
Vin no teu perfil que es da Fonsagrada (qué rica a tarta!).
Leín o poema e acordei que na Fonsagrada tedes unha poeta a quen vexo as veces pola Ulloa, Xiana Arias.
Ten un verso que di: "Cando Laura chorou, souben que nunca choraba"
Laura non chora porque as bágoas fanse de xeo no duro inverno da montaña lucense
preciosísimas as fotografías, agrandado o seu efecto por os versos feitos da poesía que desprenden...
para estar un bo anaco mirándoas, amodo, e sentindo a morriña entre o brezo.
ay, mira, lin os comentarios despois de facer o meu, e mira que dereitiño e feituco dixo Antón o mesmo ca min (ou eu o mesmo ca él) sen tanta reviravolta.
non sei porque preciso eu extenderme tanto coma no Quijote para dicir calquera cousiña!!!
;-) será que son de estatura curta e de frases longas!!!!
Publicar un comentario