sábado, 21 de febrero de 2009

Caracois



Sempre me gustaron os caracois.

A súa cuncha helicoidal feita de proteínas, resistente por fóra e suave nácara por dentro é un verdadeiro milagre do deseño.
Na medida que avanza o eixo, o radio medra respectando unha espiral de crecemento.

Moitos matemáticos dende Arquímedes, Descartes o Bernoulli estudiaron a súa xeometría.

Teño na miña man dúas xoias da natureza que falan de proporción, beleza e infinito.
Antón.
(Traducción en comentarios)

33 comentarios:

Antón de Muros dijo...

Caracoles

Siempre me gustaron los caracoles.

Su caracola helicoidal hecha de proteínas, resistente por fuera y suave nácar por dentro es un verdadero milagro del diseño.
En la medida que avanza el eje, el radio aumenta respetando una espiral de crecimiento.

Muchos matemáticos desde Arquímedes, Descartes o Bernoulli estudiaron su geometría.

Tengo en mi mano dos joyas de la naturaleza que hablan de proporción, belleza e infinito.

Antón.

PABLO JESUS GAMEZ RODRIGUEZ dijo...

Asi es. Interesantes seres estos caracoles.

Y como manjar culinario...uff, deliciosos.

Un abrazo y feliz fin de semana!

luka dijo...

Reconozco que los caracoles no estan en el top ten de mis preferencias en al apartado fauna.

Pero el diseño que la naturaleza juega a regalarnos es extraordinario.

Cuspedepita dijo...

A espiral de crecemento é unha boa metáfora do que debería ser a nosa vida: nacer nun punto do infinito e medrar ampliando sempre os horizontes.

Fascináronme toda a vida os caracois, pero os mariños máis, porque, tan pequenos, eran capaces de conter o mar(que escoitabamos cando os achegábamos á orella ;-))

Unha aperta

CriS dijo...

vaya, no paras de encontrarte pequeños tesoros... será como decías en otro reciente post que hay que fijarse, sí que es verdad.... Qué bonitas caracolas.... me encantan.
Y de los caracoles... bueno, a mi que me gustan todos los bichos (casi), de peque cuando me venía a donde vivo ahora, el primer día me cogía de la calle unos cuantos (los que creía que eran familia) y los subía a casa y los cuidaba todo el verano y jugaba con ellos y al final los volvía a soltar en el jardín.... A eso me ha recordado ese post...

besos Antón! sigue mirando así de bien y gracias por compartir.

abueloscrisytoño dijo...

Chama a atención o brancas que son, aquí as mesmas teñen matices doutras cores.

Pedro Ojeda Escudero dijo...

Qué hermosura esos dos caracoles: en su espiral parecen guardar los misterios del tiempo.
Saludos.

Aniña (@vampyevil) dijo...

que razon tienes son preciosas!!!
besitos

Anónimo dijo...

Incluso nas cousas mais nimias podese ver a man sabia da natureza.

Temos sorte de vivir nun mundo tan fermoso!

Apertas dende Muros

HADEX dijo...

A espiral sagrada, proporción áurea....tan pequenos e tan perfectos!!

nachocarreras dijo...

Curiosos seres.
Saludos.

Anónimo dijo...

Acordeime, de súpeto, da "Area das cunchas", un recuncho ó lado do mar, entre Corme e o cabo Roncudo, no que, cando eu era neno, era moi doado atopar fermosísimos exemplares...
Pasou o tempo e, agora, haberá que cambiarlle de nome.

irene dijo...

Son preciosas las caracolas, cuando era pequeña encontraba muchas por las playas, pero ahora no sé por qué no veo ninguna, no debo saber buscarlas, aunque temo que estemos acabando con todas las maravillas de la naturaleza.
Moitos bicos, Antón.

Raposo dijo...

A naturaleza é fermosa e sabia.
A cuncha dos caracois é boa proba delo.
apertas.

Feliciti dijo...

Es indispensable para quienes nacimos con el mar de fondo ese escenario de caracoles marinos, erizos, lapas y algas que recogíamos de niños cuando bajaba la marea. Precioso homenaje a tan maravillosa fauna marina.
Abrazos!

Anónimo dijo...

La geometría del universo, su crecimiento, debería estudiarse en lo ínfimo, que es dónde está la verdad.

montse dijo...

Qué tema más bonito has escogido para las imágenes de hoy!!
Y después de leer la metáfora de la vida que le sugiere a Cuspedepita, aún me ha gustado más!!
Un abrazo muy fuerte a los dos!!

Carlos Sousa dijo...

Lendo todolos comentarios que che fixeron, quédome sen palabras. Canto hai detrás dunha sixela espiral de caracol.
Sen dúbida moi fermosa, e ben logrado o post.

Unha aperta.

matrioska_verde dijo...

que pequeniñas.

bicos,

Anónimo dijo...

A min tamén me gustan as caracolas; incluso as que se comen (os caramuxos). E esteticamente son ben bonitas. Iso si, prefíroas un pouco máis grandiñas, para non forzar a vista.

Chousa da Alcandra dijo...

A min tamén me chaman poderosamente a atención. Xa o dixo Hadex no seu comentario: tan pequeniños e tan perfectos...

Unha aperta dende este lado

Nome Andrés dijo...

Un día descubri que la malacología era el saber dedicado a este tipo seres. Un saludo

Druid dijo...

Siempre me deu lastima esmagar (sen querer) un caracol.....

creo que me quedo cos caracois de auga (será por o trauma de pisar os da terra).

Apertas.

LM dijo...

na toxa hai unha capelinha muito pequena que tem colados na parede de fóra um montom de caracolinhos.
beijos

Paz Zeltia dijo...

a través de la historia éso mismo también fascinó a pensadores, matemáticos, artistas... las caracolas crecen siguiendo el número áureo, que se repite en la naturaleza, incluso en nosotros:
(la relación entre las falanges de los dedos es el número áureo,la longitud y la anchura de la cabeza...)

menos mal que a mí no me gustan los números, porque si no no descansaría mi cabeza; pero mi hijo siempre está contándome maravillas (y eso que no quiso estudiar nunca, sólo las cosas que le interesaban, como serie de FIbonacci, el número de oro y otras menudencias.. :)

Anónimo dijo...

Algo mais no que coincidimos....Xa ves, para mi resultan unha atraccion irresistible, teño a casa chea de pedras, e cuncas de caracolas.....
O peor é que son incapaz de botallas ao lixo....e cada vez que vou a praia traio algunha que outra nova.

Antón de Muros dijo...

CORNELIVS: tienes razón, olvidé la propiedad que tienen algunos de ser alimento.
Un abrazo.

LUKA: ¡bienvenido tu primer comentario! :-)
Un abrazo.

CUSPEDEPITA: debería, debería ser a metáfora da nosa vida...
Por certo que gardan o mar nas súas cunchas.
Chuchos.

CRIS: gracias por estar siempre allí.
Creo que si dejáramos pasar estos pequeños tesoros, la vida sería muy gris, ¿no crees?
Veo que te gustan mucho los animalitos, ¡hasta los jabalíes! jajaja
Saludos.

Antón de Muros dijo...

ABUELOSCRISYTOÑO: o que pasa é que fiquei cos branquiños na man e deixei na area os outros ;-)
Unha aperta.

PEDRO: tan pequeños y tan misteriosos.
Un abrazo.

ANIÑA: me alegra que te hayan gustado :-)
Besos para ti.

HOMESDEPEDRA: benvido home!
Grazas pola túa visita.
Unha forte aperta.

Antón de Muros dijo...

HADEX: tes toda a razón.
Xa falaremos máis do número de oro ;-)
Saúdos.

NACHO CARRERAS: curiosos y sugerentes.
Gracias por tu visita.
Un abrazo.

NINSESABE: eses momentos vividos xunto ao mar nunca se esquecen...
Unha aperta.

"IRENE": las playas más frecuentadas van quedando sin caracoles y sólo queda pasear por las más agrestes.
Moitos bicos para ti tamén.

Antón de Muros dijo...

RAPOSO: fermosa e sabia, tes toda a razón.
Unha aperta.

GOROCCA: ¡hola!
Cuando unimos a la belleza de los caracoles la melancolía de nuestros recuerdos infantiles, resultan seres mucho más interesantes.
Abrazos.

RUBÉN: el microcosmos es insondable y bello.
Un abrazo.

MONTSE: es cierto, Cuspe ha complementado la entrada con sus palabras.
Por lo que pude apreciar en tu blog, a ti también te gustan mucho los caracoles ;-)
Un abrazo.

Antón de Muros dijo...

CARLOS SOUSA: grazas polo comentario.
Unha cousa boa dos blogues é o enriquecemento das ideas coa colaboración dos amigos.
Unha aperta.

ALDABRA: viches? que sexan pequenas non lle quitan o seu valor, verdade?
Bicos.

PAIDOVENTO: estas eran tan pequenas que poden amolar a vista...
Unha aperta.

CHOUSA: grazas pola visita.
Unha aperta.

Antón de Muros dijo...

ANDRÉS: sí señor, "malacología" (gr. μαλακός, "blando" y -λογία, "tratado")
No conocía el término.
Gracias por tu aporte.
Un abrazo.

DRUID: ola, amigo! sempre es benvido a Cuspe de Pita.
Ánimo (ti xa sabes)
Unha aperta.

LM: tes razón. Non lembro se estiven no lugar, mais puiden ver fotos da capela.
Bicos.

ZELTIA: vexo que estades no tema :-)
Quixera seguir con este tipo de entradas que falan da natureza e os números.
Unha aperta.

Antón de Muros dijo...

AOPEDOFARELO: vexo que moitos temos ese costume :-)
Unha aperta.

Antón.