E quen o dude vaino pillar o polen sin decatarse!.
Por aquí en setembro empezan a esmorecer os vexetais; pero seguro que o fan co ánimo e intención de non ofrecer resistencia aos ventos do outono e inverno e de xeito simultáneo, recuperar forzas para a nova primaveira... O péndulo do tempo, que non para
...La primavera ... faltan solo unos días...para los mas jovenes; el otoño me sienta mejor...Ahora pienso en mi...Antes primero lo demás...Besitos.Silvi.
"Son coma o gromiño verde que nace da gouña podrecida no medio da xeada... Sempre na liña entre o perigo de morte, e o perigo da vida que me empuxa a saír ao sol." :-)))
Ohhh claro que vendrá, ya se está asomando por allí y dándoos sus primeros regalos. Pues eso, aquí empezamos a atisbar el otoño y estoy deseando ver sus juegos de colores.
Sí Antón,no sé cómo se puede olvidar tan fácilmente que estamos tan llenos de vida,entre unos cuantos planetas que yacen desolados colgando junto a nosotros,me pregunto si sólo ese hecho no será ya razón suficiente para amarla?
Si, aquí tamén comeza a cambiar todo: as follas das árbores cambian de cor para logo caer, é o momento dos cogomelos, das cores do outono. Da súa beleza. E volverá o verán.
Preciosas fotos, qué envidia, me gustaría tener un jardín así. También el invierno tiene sus cosas bonitas, y el otoño, y el verano..., sólo hay que saber encontrarlas. Y como decía Tagore, de noche no llores por el sol porque te impedirá ver las estrellas. Biquiños, Antón.
o meu calacu segue sen dar flor,cousas de telo dentro do piso, os seus hirmáns, levados a "aldea" xa teñon un froito xeitoso, é fermoso ver o froito do esforzo de un o da propia natureza. Saúdos
Cando as forsitias florezcan as mans nos petos do meu pantalon un asubio no silencio a mirada nos pes en barro do tempo perdido, certo. CAndo a neboa dos ollos tapen a luz dos ollos cegos, cando perdidos choremos polo que non somos, e nunca xamais imos ser As anduriñas revolotearan no ceo, as pedras dos rios secos, choveran sobre nos e os primeiros bicos dos amantes han recordarnos que somos nos, os que estamos a vivir un mundo nvo, un soño irreal do que non queremos espertarnos
Bonitas fotos Antón. A natureza vai mudando a pel cun espectáculo marabilloso. Ultimamente a min gústame máis o outono, sobre todo o outono en Galicia, toda unha sinfonía de cores. Un bico
Buenas noches, Cuspe de pita: ..."Dicen que no hablan las plantas, ni las fuentes, ni los pájaros, ni el onda con sus rumores, ni con su brillo los astros; lo dicen pero no es cierto,..." (Rosalía de Castro) -----------
Poetisa tan querida, tú estabas en lo cierto, pues desde una fotografía, rojas flores de geranios, y verdes brotes de flor del beso, por mi nombre me han llamado.
Y he recordado la cordura que derramaban tus versos.
pois logo estou no certo eu cando intuo detrás da calor que ainda vai o outono que asoma, xa que do outro lado do mundo, xa saen os primeiros gromos da primavera.
as fotos moi bonitas, ás veces a tecnoloxía tamén se pon o servicio da arte.
si...xa non queda nada!!!! en fin...o tempo pasa axiña aquí e alá...nos intentamos aproveitar as últimas raiolas de sol do verán que en nada chega o outono. Apertas
27 comentarios:
Punto de vista
Primeros brotes de septiembre en mi jardín.
Aunque estés en el invierno no dejes de pensar que pronto vendrá la primavera ;-)
Antón.
E quen o dude vaino pillar o polen sin decatarse!.
Por aquí en setembro empezan a esmorecer os vexetais; pero seguro que o fan co ánimo e intención de non ofrecer resistencia aos ventos do outono e inverno e de xeito simultáneo, recuperar forzas para a nova primaveira...
O péndulo do tempo, que non para
Apertas
Asi es, amigo Anton; no dejare de pensarlo.
Un abrazo.
...La primavera ... faltan solo unos días...para los mas jovenes;
el otoño me sienta mejor...Ahora pienso en mi...Antes primero lo demás...Besitos.Silvi.
Ay, por aquí se acaba el verano...
¡ As fotos ampliadas son espectaculares !
A beleza do outono e do inverno non existiría sen esa promesa de que detrás virá a primavera e volverá a luz.
Unha aperta
"Son coma o gromiño verde
que nace da gouña podrecida
no medio da xeada...
Sempre na liña
entre o perigo de morte,
e o perigo da vida
que me empuxa a saír ao sol."
:-)))
Ohhh claro que vendrá, ya se está asomando por allí y dándoos sus primeros regalos.
Pues eso, aquí empezamos a atisbar el otoño y estoy deseando ver sus juegos de colores.
Bss
Sí Antón,no sé cómo se puede olvidar tan fácilmente que estamos tan llenos de vida,entre unos cuantos planetas que yacen desolados colgando junto a nosotros,me pregunto si sólo ese hecho no será ya razón suficiente para amarla?
Si, aquí tamén comeza a cambiar todo: as follas das árbores cambian de cor para logo caer, é o momento dos cogomelos, das cores do outono. Da súa beleza.
E volverá o verán.
Preciosas fotos, qué envidia, me gustaría tener un jardín así.
También el invierno tiene sus cosas bonitas, y el otoño, y el verano..., sólo hay que saber encontrarlas.
Y como decía Tagore, de noche no llores por el sol porque te impedirá ver las estrellas.
Biquiños, Antón.
o meu calacu segue sen dar flor,cousas de telo dentro do piso, os seus hirmáns, levados a "aldea" xa teñon un froito xeitoso, é fermoso ver o froito do esforzo de un o da propia natureza. Saúdos
Cando as forsitias florezcan
as mans nos petos do meu pantalon
un asubio no silencio
a mirada nos pes en barro do tempo perdido, certo.
CAndo a neboa dos ollos tapen a luz dos ollos cegos,
cando perdidos choremos polo que non somos, e nunca xamais imos ser
As anduriñas revolotearan no ceo,
as pedras dos rios secos, choveran sobre nos e os primeiros bicos dos amantes han recordarnos que somos nos, os que estamos a vivir un mundo nvo, un soño irreal do que non queremos espertarnos
Es una excelnte idea (muy buenas las fotos)
Un abrazo
De que cosa tan sencilla , has hecho una fotografia estupenda.
Al ampliarlas me he llevado una grata sorpresa.Nítidos y hermosos esos primeros brotes.
Un abrazo
A esperança sempre habita o ser humano e a cot ideal para tal é , de facto, o verde!
Apertas.
Pois eu xa penso no inverno desesperadamente, a ver se chega e nos libra desta calor abafante que nos chegou a destempo.
Pois aqui comenzan a caer as follas das árbores. Eu xa vin pola rua unha chea delas de cor ocre.
Comenzamos o noso camiño cara o inverno.
Saudos.
Bonitas fotos Antón. A natureza vai mudando a pel cun espectáculo marabilloso. Ultimamente a min gústame máis o outono, sobre todo o outono en Galicia, toda unha sinfonía de cores.
Un bico
Aquí con la melancolía que provocan los primeros aires otoñales.
Esperemos también la primavera que siempre acaba llegando nuevamente.
Petons
Buenas noches, Cuspe de pita:
..."Dicen que no hablan las plantas, ni las fuentes, ni los pájaros,
ni el onda con sus rumores, ni con su brillo los astros;
lo dicen pero no es cierto,..."
(Rosalía de Castro)
-----------
Poetisa tan querida,
tú estabas en lo cierto,
pues desde una fotografía,
rojas flores de geranios,
y verdes brotes de flor del beso,
por mi nombre me han llamado.
Y he recordado la cordura
que derramaban tus versos.
Saludos. Gelu
pois logo estou no certo eu cando intuo detrás da calor que ainda vai o outono que asoma, xa que do outro lado do mundo, xa saen os primeiros gromos da primavera.
as fotos moi bonitas, ás veces a tecnoloxía tamén se pon o servicio da arte.
Temos estacións para tódolos gustos e cada unha ten o seu encanto. Pero a min, o inverno case que non me chista moito.
Que teñades unha primavera e verán máis estable que o noso.
Apertas
si...xa non queda nada!!!! en fin...o tempo pasa axiña aquí e alá...nos intentamos aproveitar as últimas raiolas de sol do verán que en nada chega o outono.
Apertas
Que curioso é este mundo, uns para arriba e outros para abaixo, agora tócavos a vós a gozar da primavera. Un saúdo. A.Cris
Vaites: que fermoso. Eu sempre soñei con ter un xardín, aínda que polo de agora terei que conformarme co balcón do meu piso.
Apertas desde aquén mar.
Publicar un comentario