martes, 18 de marzo de 2008

Os contos do Marquiños

Hoxe, cando estaba durmindo, espertei, pareceume raro que non me chamaran meus pais, fun ao cuarto deles e berreilles:

-Oi, papás, ¿e non vos esqueceriades de espertarme para ir á escola?

A mamá mirou o reloxo e díxome :

- Volve á cama, Marquiños, que son as catro da mañá...

¡ESPERTEI DE NOITE, PROFE !

2 comentarios:

Paz Zeltia dijo...

ay, ¿e tería eu un tempo no que espertar de noite era un milagro coma para Marquiños?
Aínda que agora durmo ben, teño tido noites eternas, e noites nas que espertaba a cotío con soños de serpes que me envolvían as pernas, e pedras que me oprimían o peito... ainda que boto de menos eses outros espertares a medias, cunha metade da conciencia nun sono e a outra metade nas sensacións que unhas mans de home facían nacer na miña pel...

d´Agolada dijo...

A min pasoume algo así coma a Marquiños, só que eu en vez de ir despertar a meus pais, vestinme, almorcei coma sempre e tirei para a estación de autobuses (dende alí ia ó instituto) e cando cheguei alí, vin que o autobús non estaba e claro pensei se o perdera e entón mirei o reloxo e vin que aínda faltaba unha hora. jeje. Todos temos algunha experiencia deste tipo. Saúdos.