sábado, 15 de marzo de 2008

TEMPO FÓRA


Baixas da dor de vivir

á soidade de vexetar.


Camiñas sendeiros de celos

e morres por unha verba agarimosa,

unha intención,

un xesto gratis de tenrura.


Buscas alguén que entenda de desenganos,

de pecados por cometer,

de desacougos, de imaxes imposibles

en cidades morriñentas sen futuro.


E remata o tempo concedido para pensar,

e volves, de novo,

a subirte á humidade e á friaxe

da neboenta tardiña do desamor.


Tes desesperación por facerte dona

do teu mundo e da túa propia vida.


Pechas logo os ollos, e adormeces

nunha inquedanza sen descanso.
No teu leito non hai lenes plumas

que acouguen os saloucos do teu pranto.

2 comentarios:

Cuspedepita dijo...

Moitas mulleres (tamén homes, claro, pero eu identifícome máis co meu xénero) viven nunha situación coma a que creo que conseguín facer sentir con este poema.

As palabras clave son: celos, soidade, pecados por cometer, desengano, desamor.

Cando a vida se convirte nun pesadelo do que só se pode fuxir por pequenos espazos de tempo ("tempo fóra")

Paz Zeltia dijo...

nada mellor que a poesía para entrelazar emocións cas palabras.
Tamén penso que a atmósfera de desamor e soedade é común a homes e mulleres. poida que as mulleres falemos mais delas, poida que a nós non nos pareza unha vergoña devecer por alguén que mira para outro lado, ou o que é peor: mira para nós, e pode haber desexo, paixón, complicidade, pero esa mirada non ten o que quereriamos que tivera...
Supoño que ó longo da vida, ás veces estamos dun lado da mirada, e outras... do outro.
¿e lojo que dixen? nin eu misma entendo o que escribín ainda que sí o que quixen dicir. Estou espesa a esta hora xa.