Un paraiso

El é un home grande, cincuentón, de tez queimada pola vida á intemperie e ollos vivos e intelixentes , sempre riseiro e co cabelo longo, desgreñado, atado nunha coleta atrás.
Vintecinco anos antes decidiu que quería vivir doutro xeito.
Rematada a súa carreira coas mellores cualificacións, percorreu moitos lugares, descubrindo que “o sistema” non era o seu. Non quería vivir a súa vida traballando ás ordes de ninguén para pagar o piso e o coche. Quería ser libre, inventar un novo modo de liberdade.
De volta a Galicia, percorreu varias provincias e nunha delas atopou un paraíso. Era un lugar deshabitado, que fora abandonado polos seus habitantes tras a construción dun encoro que os deixou totalmente incomunicados, xa que a auga asolagou os pobos á beira do río, os camiños, as estradas e as pontes, e a empresa construtora da presa, que prometera repoñelos, fíxose a sueca e nunca cumpriu, obrigando ás xentes ao exilio.
”O outro lado”, como se coñecía aquela zona desde a beira comunicada, era o lugar idóneo para vivir o seu soño de liberdade: Había varias aldeas, con casas aínda en bo estado, cortes, prados, hortas e viñas que se poderían recuperar.
Un paisano da zona que coñecía aquilo como a palma da man porque estivera fuxido despois da guerra, agochado naqueles montes, serviulle de guía e contoulle todos os segredos daquelas paraxes, converténdose no seu mellor amigo.
Volveu á cidade cheo de ilusión e entre as súas amizades bohemias recrutou aos primeiros habitantes de “A Comuna”.
Eran un grupo variado chegado de distintos lugares e cun ideal común: Vivir na natureza en completa liberdade, compartíndoo todo: a casa, o alimento, o amor e os fillos.
Acabados de chegar deberon aprender a cultivar a terra coas súas mans, fabricando as súas propias ferramentas, e a sobrevivir sen ningunha das comodidades a que viñan afeitos, sen auga nin luz nas casas.
No verán andaban espidos e bañábanse nas frías augas do encoro, e todo parecía máis doado, pero o inverno era longo, chuvioso e frío e ás veces escaseaban os alimentos, e aínda así considerabanse felices por vivir unha vida auténtica, por seren capaces de sobrevivir co mínimo, e gozar de longos faladoiros ao redor do lume, ou do sexo sen ningún tipo de ataduras ou sentimentos de posesión.
Mentres tanto correron as novas da existencia do lugar e foron aparecendo novas xentes atraídas pola vida no paraíso, xentes doutros países, con outros idiomas e outras culturas que se foron quedando alí tamén.
Na outra beira, así e todo, a Comuna representaba todo o que se consideraba deplorable: Os comuneiros vestían mal, ían coa roupa sucia, vella, o pelo longo, as mans mouras, fumaban marihuana, practicaban o amor libre, e non se sabía sequera de quen eran os fillos. Non había case relación con eles, excepto cando viñan comprar o imprescindible...

E pasaron os anos e uns fóronse e outros chegaron, pero cada ano que pasaba a idea primitiva diluíase cada vez máis e os novos habitantes empezaron a ser xentes marxinadas na sociedade que buscaban un lugar onde non pagar piso, nin auga nin luz.
Outros tipos de drogas empezaron a circular, mentres algúns se dedicaban a cultivar maría para vendela e sacar uns cartos.
Ademais os novos apropiábanse aos poucos de anaquiños de Comuna, cada un quixo ter a súa casa, a súa muller ou o seu home, os seus fillos, e non compartían nada, nin sequera a canoa para cruzar o encoro e pasar ao pobo a emborracharse ata caer de cú .
E daquela, os primeiros comuneiros, xa cincuentóns, foron empezando a marchar, coa escusa dos estudos dos fillos a maioría, e buscaron un fogar e un futuro naquel sistema que decidiran abandonar na mocidade.
Só dous ou tres decidiron quedar,entre eles el, que non soportaba aquel “lixo humano” que tiña agora por veciñanza e foise ao monte coas súas cabras, mentres a muller que o acompañara nos últimos anos e lle dera dous novos fillos marchaba tamén á civilización para ofrecerlles un futuro.
Quedou só nos cumios que se levantaban sobre o seu paraíso, cos seus cans...
Un día unha cadea de televisión gravoulle unha entrevista para un programa e el contou a súa vida, para acabar recoñecendo, coa cabeza baixa e a alma encollida pola nostalxia, que si, que efectivamente, fora unha inxenuidade pola súa banda aquela aventura.